CHAPTIRE TRENTE-CINQ

Valentina Emily DuPont

Geconcentreerd kijk ik uit de ramen, naar het schitterende groene landschap dat voorbij flitst en de ontelbaar veel bomen die me gedag lijken te zwaaien. Ik doe mijn best om niet op te merken hoe warm het in de auto is, ondanks dat de verwarming niet aanstaat. Nee, het is puur en alleen Seth's lichaamstemperatuur die aan de warmte in de auto bijdraagt. Normaal heb ik nooit zo'n hekel aan warmte, aangezien ik zelf de grootste koukleum ben die er bestaat, maar nu ik zo dicht op Seth in zijn bij elkaar geraapte auto zit, ligt het wel anders. Het is algemeen aanvaardbaar dat Seth schattig is, maar ook ontzettend hot. Letterlijk en figuurlijk. Waarschijnlijk zijn die gevoelens niet wederzijds, wat het alleen maar ongemakkelijker maakt.
      'Klaar voor school?' vraagt Seth me. Hij kijkt kort van de weg naar mij en hij heeft zijn wenkbrauwen in een schattige frons getrokken. Hij is écht knap. Alsof hij door de goden zelf en persoonlijk geschapen is. Ik mag dan misschien een beschermengel zijn, maar ik ben niets in vergelijking met Seth.
      Ik haal mijn schouders op. Ik heb school nooit echt leuk gevonden. Sommige vakken vind ik beter dan andere, maar nog altijd liever spendeer ik mijn tijd op het strand of in de natuur. Bovendien geeft school me altijd paniekaanvallen die resulteren in astma-aanvallen. Verdomde onzekerheid.
      'Waarom niet?' vraagt Seth, nog steeds met dezelfde veel te ADHD-toon in zijn stem. Alsof maandagochtend de juiste tijd daarvoor was.
      Van het weekend had dokter Cullen besloten dat het waarschijnlijk goed voor me zou zijn als ik weer een dagje naar school zou gaan om de draad weer vanaf daar op te pakken, terwijl ik onder zijn controle zou blijven zodat hij de effecten ervan kan observeren. Ik vind het het verschrikkelijkste plan ooit, maar ik moet die man gelijk geven. Ik ben nu al een ietwat weken in La Push en zoveel lessen heb ik niet gevolgd. Live, dan.
      'Ik vind school niet zo leuk,' mompel ik onder mijn adem. Een diepe zucht rolt over mijn lippen en ik vraag me af hoe ik dit Seth het beste kan uitleggen, aangezien hij het compleet tegenovergestelde van mij lijkt te zijn. 'Ik haat mensen weet je, behalve de mensen die ik niet haat. Is dat logisch? Waarschijnlijk niet.'
      'Jawel, ik ken meerdere mensen die zo in elkaar steken,' glimlacht Seth geruststellend. Hij gunt me een blik die ervoor zorgt dat ik me lichtjes ongemakkelijk voel, maar op een goede manier lijkt het wel. 'Mijn zus bijvoorbeeld, bitter als maar zijn kan.'
      'Hé, dat is wel je familie,' zeg ik verdedigend, terwijl ik Seth een duwtje tegen zijn arm geef. Ik ben niet close met mijn familie, maar ik support een familie als eenheid zeker. Het is gewoon jammer dat ik niet in zo'n liefhebbende eenheid geboren ben. Gelukkig heb ik altijd mijn trouwe Lupus nog.
      'Ja, dat is helemaal waar,' geeft Seth toe. Hij fronst alsof hij over iets nadenkt wat hem zeer doet. 'Maar eenmaal sinds Sam haar gedumpt heeft voor onze nicht, Emily, en de dood van onze vader is ze zo ontzettend haatdragend. Het is jammer, want ik krijg amper een beeld van mijn oude zus te zien.'
      'Het spijt me,' fluister ik zachtjes.
      Ik laat mijn blik naar mijn friemelende vingers glijden en bijt aarzelend op de binnenkant van mijn wang. Een golf van schuldgevoelens overspoelt me. Hoe vaak ik wel niet gewenst heb dat mijn vader zou sterven, zonder ook maar een gevoel van spijt. Hoe hij mijn moeder mentaal mishandeld en hoe zij dat op mij en Crystal, maar voornamelijk op mij, afreageert. Ik zou het misschien niet eens door hebben als mijn vader ineens dood zou vallen. Hij is toch altijd bezig met zijn bedrijfje, of meer de vrouwen die er rond lopen, dat hij amper thuis is. Echter heeft Seth iemand verloren van wie hij waarschijnlijk zielsveel gehouden heeft. Het leven is allesbehalve eerlijk.
      'Oh, je kan er weinig aan veranderen,' antwoordt Seth nuchter. Zijn gezichtsuitdrukking verandert van triest naar opgetogen en hij kijkt me met een enthousiaste blik aan. 'Heb je zin om na school naar het strand te gaan?'
      Ik glimlach nerveus en duw mijn handen hard tegen mijn bovenbenen. 'Als ik school weet te overleven, lijkt me dat een strak plan.'