Halloween

Sirius pakte het kussen op. Hij verborg zijn gezicht erachter. "Waar... is Harry?" Hij keek over de rand naar het kind voor hem. "Kiekeboe!" Snel verstopte hij zich er weer achter. Harry lachte.
      "Zie jij hem? ...Kiekeboe!" Harry stak al kraaiend zijn armpjes uit naar Sirius. Sirius legde het kussen aan de kant. Harry's naam en geboortedatum stonden erop geborduurd, samen met de woorden 'van liefde komt niets dan liefs'. Het was het geboortecadeau van Sirius aan Harry geweest. Hij tilde zijn peetzoon op. "Je wordt groot," mompelde hij lachend tegen de jongen. Hij had hem al veel te lang niet gezien, maar met de oorlog en de Potters die nu vastzaten in hun huis was er geen andere keuze. Dat hij toestemming had gehad om een vervroegd Halloween-feest te komen vieren, was al een wonder. Het had Sirius een hoop gedreig bij Dumbledore gekost.
      Lily kwam de kamer binnen met in haar handen een dienblad vol lekkernijen. Ze wilde Harry overnemen van Sirius, maar Harry klemde zich stevig vast. "Pafoo," jammerde hij. "Pafoo!"
      "Laat hem maar, Lils," zei Sirius. "Hij zit hier goed." Hoewel Lily glimlachte, zag Sirius de donkere kringen onder haar ogen. Ook James zag er niet goed uit. Ze waren kribbig tegen elkaar, iets wat Sirius nog nooit bij James gezien had. Hij adoreerde zijn prachtige vrouw. Maar hij was niet gemaakt om opgesloten te zitten. Hij had vrijheid nodig, en precies die vrijheid had Dumbledore hem ontnomen. Het was om zijn gezin veilig te houden, maar wel tegen een hoge prijs.
      Voor de gelegenheid had James zich verkleed als vampier. Kleine Harry droeg een dinosaurus onesie. Het was niet voor niets Halloween, zelfs al bestond hun trick-or-treat uit de slaapkamerdeur waarachter Lily verstopt zat met eten. Het was zo anders dan iedereen zich Harry's eerste Halloween had voorgesteld.
      Sirius glimlachte naar Harry en begon met zijn benen te hobbelen. "Hobbelweg, hobbelweg... Gat in de weg!" Harry kraaide terwijl hij in het gat 'viel'. Hij was zo onbezorgd, en Sirius wist dat hij alles zou doen voor zijn peetzoon. Hij had nu al iedereen in de kamer om zijn kleine vinger gewikkeld.
      "Doen we dit wel goed?" vroeg James. Hij duwde zijn bril wat hoger op zijn neus. "Vindt hij het wel leuk?"
      Lily gaf hem een knuffel. "Het is perfect," zei ze. Ze duwde kort haar lippen op die van haar man. Sirius verborg snel Harry's ogen achter zijn hand.
      "Niet kijken, Harry! Papa en mama zijn klef bezig," fluisterde hij tegen Harry. James stak zijn middelvinger naar Sirius op.
      De avond duurde lang, maar het was een perfecte avond voor Sirius. Voor heel even waren ze gewoon samen en konden ze de oorlog vergeten.

      Die verrader! Die rat! Sirius had hem nooit moeten vertrouwen! Hoe kon hij! James was zijn vriend geweest, en nu... En nu...
      Nu was James er niet meer.
      Sirius kon het niet geloven. 24 uur geleden had hij nog bij James en Lily gezeten, hadden ze gelachen om flauwe grappen. En nu leefde hij niet meer. James... Lily... ze waren weg en zouden niet meer terugkomen. Het voelde onwerkelijk. James was onoverwinnelijk! Dit kon niet waar zijn.
      Sirius stond voor het huis van de Potters. Zijn hand aarzelde boven het tuinhekje. Wat zou hij daar aantreffen? Hij wist het niet. Maar hij moest naar binnen. Hij moest met eigen ogen zien hoe Voldemort binnen was gekomen en hun levens genomen had alsof het niks was.
      Binnen was alles precies zoals hij de dag ervoor had achtergelaten. Zelfs de kopjes stonden nog op het aanrecht. De planken kraakte terwijl hij langzaam voortliep. Op de grond lag het levenloze lichaam van James Potter.
      Een snik ontsnapte uit Sirius' mond. Nee. Nee, nee, nee! Niet James! Hij liet zich neerzakken naast het lichaam van zijn beste vriend, zijn broer haast. James' bril lag naast hem op de grond. Heel voorzichtig pakte Sirius hem op, sloot James' ogen en zette de bril op. Nu was het net alsof James in slaap gevallen was, probeerde hij zichzelf wijs te maken. Het leek er in de verste verte niet op.
      Er was geen enkel spoor van een gevecht te zien, ook niet toen Sirius de trap naar boven op liep. Tranen stroomden vrijelijk over zijn wangen. "Dit is niet waar," bleef hij maar fluisteren. Dit was slechts een slechte droom en hij zou zo ontwaken.
      Was het niet voor Lily die op de grond lag, dan zou de kinderkamer er vreedzaam uit zien. Het licht dat door de gordijnen heen scheen, de kleine mobiel vol sterren boven Harry's bed.
      "Verdomme Peter!" schreeuwde Sirius. "Jij verrader! Je gaat hiervoor boeten!" Het was zijn schuld geweest, dat wist Sirius. Hij had Secret Keeper moeten worden, in plaats van het over moeten laten aan Peter. Maar hij was bang geweest. Ze hadden allemaal geweten dat er een verrader in hun midden was, en Sirius had, dom als hij was, Remus verdacht. Hij vertrouwde zichzelf niet met Remus in de buurt. Remus bezat zijn hart en dat zou tegen hem gebruikt gaan worden. Hij was zo bang geweest om te breken, om James en Lily niet te kunnen beschermen dat hij geen Secret Keeper had willen worden. En daarmee had hij alsnog hun lot bezegeld.
      "Ik zal voor je zoon zorgen," fluisterde hij. De brok in zijn keel werd met het woord groter. "Dat beloof ik. Ik zal hem veilig houden." Dat was hij James en Lily verontschuldigd. Hij kon niet anders. Harry was het enige dat hij nog over had van ze. Ze waren ook zijn familie geweest, en familie zorgde voor elkaar.
      Hij wilde de kamer verlaten toen zijn aandacht door iets getrokken werd. Als een klein bewijs van de tragedie die zich hier had afgespeeld, lag het daar op de grond. Zo misplaatst. Lily was zo zuinig geweest ermee. Het hoorde bij Harry in bed, en zou bij Harry blijven tot het versleten was, als een herinnering dat zijn ouders van hem hielden.
      Sirius pakte het kussen op.