EPILOGO

||Cara Roseanne Cullen

'Je zult zien, pap, dat ik de eerste vampier ben die struikelt onderweg naar het altaar,' zeg ik mompelend, terwijl ik mijn arm in die van mijn vader steek. Voor de laatste keer strijk ik nog een keer de kanten stof van mijn jurk glad en ik neem een diepe teug met compleet onnodige zuurstof. Het enige waar ik aan wil denken is de wereldreis die ik met Demetri ga maken voor ons huwelijksreis, maar eerst moet ik door deze marteling genaamd een trouwerij gaan. 'Zelfs Bella is nog nooit plat gegaan. Wat een wonder is, werkelijk.'
      'Jij bent een wonder, Cara,' glimlacht mijn vader geruststellend. Op elke bruiloft ziet hij er prachtig uit, of het nou de dertigste van Emmett en Rosalie is, of die van Renesmee en Jacob, maar vandaag lijkt hij toch nog een stukje onmenselijk knapper. Of het nu de twinkeling in zijn ogen is, of de glimlach die niet van zijn gezicht af te slaan is, mijn vader blijft een geweldige man. 'Bovendien mocht Bella uiteindelijk op platte zolen lopen.'
      'Wat?' roep ik verschrikt uit. Ik sla mijn hand voor mijn mond en kijk naar de grond, maar uiteraard zijn mijn torenhoge, met zilveren glitters bezette stiletto's niet te zien. Wat stom van mezelf dat ik niet aan mijn sneakers gedacht heb! Dat verklaart misschien ook de stomme grijns op Bella's gezicht tijdens het oefenen van het lopen op deze enkelbrekers.
      Ik wil mijn schoenen uitdoen, aangezien die centimeters geen verschil voor de look gaan maken, maar dan begint de bruidsmars en heb ik geen andere keus dan om deze verdoemmenis te doorstaan. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van Demetri, maar als het aan mij had gelegen hadden we in het stadhuis getrouwd in onze joggingbroeken, maar hij stond op deze poespas. En hij had natuurlijk alle support van mijn familie.
      'Daar gaan we dan,' mompel ik onder mijn adem, terwijl de grote houten deuren voor ons worden opengemaakt. Op de maat van de muziek begint mijn vader te lopen en ik volg zijn tempo. Ik mag dan wel een vampier zijn, maar op momenten zoals deze, waarbij mijn hersenen overspoeld worden met informatie, kan ik de maat van de muziek niet herkennen. Verschrikkelijk, deze situaties, waarin ik het middelpunt van alle aandacht ben.
      Het gejoel van de pack overstemt echter de bruidsmars en breekt gelukkig ook een deel van mijn zenuwen. Met een oprecht lachje kijk ik naar de bezette stoeltjes in de achterste rijen van de heide. Ik glimlach naar Nessie en het jonge meisje in haar armen. Nadien is het schattigste en beste nichtje dat iemand zich maar kan wensen.
      In het midden van het publiek zitten de wat kennissen en wat meer onbekende mensen, of vampieren, waar Alice en Demetri beide op stonden om ze uit te nodigen. Ik had niet voor ogen kunnen houden dat die twee op zoveel gebieden het met elkaar eens konden zijn, maar de afgelopen maanden hebben ze de tijd van hun leven gehad, volgens mij.
      Vooraan zit mijn familie en alle vrienden ervan. Uiteraard hebben we de Volturi ook uitgenodigd, maar die begrepen zelf echter wel dat het niet verstandig zou zijn als ze op zouden komen dagen. Echter, konden Jane en Alec de verleiding niet weerstaan, noch Felix, want ze zitten onopvallend tussen de rest van de covens, onopgemerkt en sluiks, zoals gepland.
      Iedereen ziet er schitterend uit, maar niemand schreeuwt meer schoonheid en pracht dan de vampier die onder de kersenbloesem staat. En dan heb ik het niet over Emmett die besloten heeft om zijn BABS-diploma te halen de week voor de trouwerij zodat hij ons zou kunnen trouwen. Nee, ik heb het over iemand die ik met zekerheid de liefde van mijn leven durf te noemen.
      Demetri ziet er meer dan oogverblindend uit. Hij heeft een ontzettend aantrekkelijk pak aan, die mijn jurk perfect lijkt te matchen, ongetwijfeld dankzij Alice of Rose, maar het is zijn gezicht die me bijna in mijn sporen laat stoppen. Ik denk niet dat ik hem ooit zo vreugdevol en vol enthousiasme heb gezien. Het laat alle kille trekjes, aangeleerd bij de Volturi, vervagen en ik durf zelfs te zeggen dat hij er jonger uitziet. Een achtbaan van emoties speelt zich af in mijn lichaam, maar één ding is zeker, ik heb de waarde van de bruiloft voor Demetri onderschat.
      Dan breekt het moment aan voor mijn vader om me weg te geven. Ik weet zeker dat als het mogelijk zou zijn, mijn vader een traantje zou laten. Zijn ogen lijken zelfs te schitteren van de ongelopen tranen, maar er gebeurd, zoals verwacht, niets. Hij drukt een kus op mijn slaap, zachtjes de woorden 'Ik hou van je, Cara, voor altijd,' tegen mijn huid mompelend, voordat hij mijn handen aan die van Demetri overdraagt en naast zijn eigen vrouw op de voorste rij gaat zitten.
      Zodra mijn handen in die van Demetri verstrengeld zijn, voel ik me compleet en ik weet gewoon dat het leven zo hoort te zijn. Ik kijk op in Demetri's ogen, en ik kan alleen maar hopen dat mijn ogen dezelfde liefde als die van hem uitstralen. God alleen weet dat ik meer dan dat voor deze jongen voel.
      De geloftes gaan als een wervelwind voorbij. Uiteraard maakt Emmett hier en daar een grapje of een opmerking die me in mijn mensenleven rode oortjes had opgeleverd, maar dat heeft zijn charmes ook wel weer. Het duurt niet lang voordat het aan Demetri is om zijn ja-woord te geven en wanneer hij dat doet, volmondig en zonder te aarzelen, voel ik een bom van plezier, liefde en wat niet in mijn lichaam afgaan. Demetri is een van de weinige dingen in mijn leven die ik echt nodig heb om verder te komen en ik ben meer dan gelukkig dat we elkaar ontmoet hebben. Ondanks dat het via een raam gebeurde, en het eigenlijk totaal niet de bedoeling was.
      'Dan nu, het moment van de waarheid,' zegt Emmett met wiebelende wenkbrauwen en ik steek mijn tong naar hem uit. Ondertussen knijp ik Demetri's handen bijna fijn, maar de vampier geeft geen kik. 'Verklaar jij, Cara Roseanne Cullen, Demetri Volturi aan te nemen tot je wettige echtgenoot en beloof je getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de wet aan de huwelijkse staat worden verbonden?'
      Ik rol even met mijn ogen om Emmett's ontzettend officiële belofte, terwijl hij bij Demetri iets ontzettend simpels, geformuleerd in zijn eigen woorden uitsprak, maar ik kan de veel te brede glimlach waar mijn mondhoeken zich in krullen met geen man en macht tegen gaan.
      'Ja.'