CAPITOLO SESSANTASEI

||Cara Roseanne Cullen

Ik dacht dat ik Demetri's topsnelheid al weleens aanschouwd had, maar niets is minder waar.
      Het ene moment heeft hij me in zijn armen en zin onze lippen verstrengeld in een spel vol liefde en passie, en het volgende moment staat hij niet alleen rechtop, zijn muren weer hoog opgetrokken, maar heeft hij ook mij omhoog getrokken en zijn linkerarm beschermend om mijn middel geslagen. Een gevoel van teleurstelling overspoelt me als ik Demetri's stijve houding en spijtige gezicht zie. En ik kan alleen maar raden waarom hij zo spijtig kijkt. Of hij is teleurgesteld in mijn zoenkunsten - en werkelijk, wie kan het hem kwalijk nemen? -, of hij is boos op zichzelf omdat hij de voetstappen van de indringers heeft gemist.
      Ongemakkelijk ontmoeten mijn ogen een van de leden van de Wacht en laten die ogen nou net tot Alec behoren. Plagend sluit de jongen zijn ogen voor een seconde, tuit hij zijn lippen en schenkt hij me een dubieuze wenkbrauw-wiebel. Ik bijt ongemakkelijk op mijn lip en laat mijn blik afdwalen naar de grond. Wat gênant.
      'Alec,' is het enige wat Aro zegt, alsof de leider gewoon kan ruiken wat er achter zijn rug afspeelt.
      Als ik weer opkijk, kijkt Alec statig vooruit, alsof er niets plaatsgevonden heeft. Langzaam voel ik mijn zelfvertrouwen en -waardigheid terugstromen en uitdagend, maar nauwelijks zichtbaar trek ik één wenkbrauw op. Geen reactie.
      'Aro,' zegt Demetri met een statig knikje. Waar zijn stem een paar minuten geleden nog vol van rust, kalmte en zachtheid was, lijkt het nu wel alsof er ieder moment een gevecht uit kan breken, zo kil en gecontroleerd is Demetri. Het geeft me lichtelijk de kriebels.
      Aro lijkt moeite te hebben om zijn ogen van mijn nieuwe gedaante af te scheuren, maar als zijn ogen uiteindelijk die van Demtri kruizen, staan ze allesbehalve vriendelijk en zelfs beledigd en vijandelijk. Nog een rilling kruipt over mijn ruggengraat.
      'Ik ga ervan uit dat ik het helemaal mis heb, dat ik zo betoverd was door Cara's nieuwe, nog veel elegantere schoonheid dan eerst, maar ik meende mijn naam te horen?' Aro klapt zijn handen zachtjes in elkaar en kijkt Demetri afwachtend aan. Die laatste geeft echter geen kik.
      'Ik zou graag mijn werkmogelijkheden bespreken, wanneer we bij het huis zijn en het voor de hand liggende, dat zijnde Cara's proces van veranderen, achter de rug hebben,' zegt Demetri zachtjes, maar duidelijk. En voor een moment herken ik mijn vader zo erg in hem. Zo gecontroleerd, kalm en rustig en alhoewel de zo karakteristieke vriendelijkheid van mijn vader mist, zijn de overeenkomsten overduidelijk.
      'Zoals je wenst, jongeman,' zegt Aro, duidelijk ontevreden. Hij haakt zijn vingers uit elkaar en laat zijn armen naast zijn lichaam hangen. Een houding vol ongenoegen. 'Leid de weg.'
      Demetri geeft een rusteloos knikje en zijn hand glijdt van mijn middel, over mijn arm, tot hij mijn hand vindt en onze vingers haast direct verstrengeld. Dan beginnen we op een tempo te rennen dat het menselijk oog niet eens waar zou kunnen nemen.
      Ik zou verwachten dat het ongemakkelijk of klungelig is, hand-in-hand rennen met iemand, maar als je een vampier bent, voelt niets sullig aan, noch ziet het er zo uit. Tenzij je Bella heet, uiteraard, dan zijn er een heleboel uitzonderingen.
      Het duurt gelukkig, en te verwachten, niet lang voordat we bij mijn ouderlijk huis arriveren en alhoewel er op het eerste oog niets aan de hand lijkt te zijn als we het huis betreden, is niets minder waar. De spanning is om te snijden en als we de woonkamer binnenkomen, zit iedereen verspreid over de sofa's. Mijn vader is de enige die staat en zijn armen in een warm gebaar ophoudt.
      'Welkom, Aro, wat een lange tijd geleden.'

[Quote]Ik ben hier niet helemaal tevreden mee, maar het moet er maar mee door, I guess... haha