CAPITOLO SESSANTAQUATTRO

||Cara Roseanne Cullen

'Ik vraag me af waarom de Ouden me willen zien,' mompel ik onder mijn adem, terwijl ik verveeld door de rekken van het warenhuis scan. Voor even lijkt het alsof ik een leuke blauwe sweater zie, maar als het een extreem kort jurkje blijkt te zijn, weet ik niet hoe snel ik het terug moet hangen. Een rilling kruipt ondertussen over mijn rug. Dat mensen met zoiets over straat durven te gaan. 'Het is niet alsof ik zo interessant ben.'
      'Waarom zit je in vredesnaam met je gedachten bij die oude vampiers met vette haren, terwijl je ook kan genieten van deze geweldige Jimmy Choos hakken?' vraagt Rose met opgetrokken wenkbrauwen, terwijl ze een paar killer heels omhoog houdt. Letterlijk, killer heels. Ik denk dat als ik die aan zou trekken, ik mijn enkels bij de eerste stap al zou breken en zo tot mijn einde zou vallen. Vampier of niet.
      'Ik ben het met Rose eens,' zegt Nessie, terwijl ze een ontzettend lieflijk jurkje voor zich houdt. Ze kijkt me aan en werpt me een medelevende glimlach. 'Bovendien ben je hartstikke interessant. Ik durf te wedden dat ze hoge verwachtingen van je hebben.'
      'Nou, in dat geval kan ik ze groots teleurstellen,' zucht ik. 'Want anders dan Fearless, heb ik van geen dier gedronken.'
      'Het is best handig dat je je eigen voedselbron hebt,' zegt Rosalie met een sluiks glimlachje. Ze pakt inmiddels haar tiende rok uit een rek en legt die over de stapel over haar arm. 'Kan je er niet zo een voor mij maken?'
      'Nee,' antwoord ik direct, half gepikeerd, half teleurgesteld. Ik plof op een van de stoeltjes in het midden van de winkel en sla mijn armen over elkaar, terwijl ik als een klein kind naar Rosalie vanonder mijn wimpers staar. Wat een ontzettende dierenbeul.
      'Dat lijkt me ook onnodig, Rose,' zegt mijn moeder sussend. Over haar schouder stuurt ze mij een knipoog en ik kan het niet helpen om even te glimlachen. Mijn moeder is de beste en nu kunnen we op z'n minst voor altijd samen blijven.
      Rosalie daarentegen rolt met haar ogen en laat een dramatische zucht horen. 'Het was maar een grapje hoor,' mompelt ze zachtjes, waarna ze weg naar een pashokje stuift.
      Ik kopieer Rose's zucht, eentje die ik inmiddels als de beste kan, en laat mijn blik over de winkel dwalen. Het is niet heel druk, wat ik ook niet verwacht had van zo'n ontzettend duur warenhuis op woensdagavond, maar je weet het maar nooit. Eerlijk gezegd, heb ik altijd een hekel gehad aan shoppen. Althans, voor kleding. Hoewel shoppen met Alice zo snel zou kunnen gaan, ze zou immers moeiteloos in de toekomst kunnen kijken bij welke winkel en met welke kledingstukken we zouden slagen, is het meer een eeuwige marteling uit hel. Ze staat erop dat we letterlijk ieder kledingstuk passen, want goh, haar visioenen zouden het toch eens bij het verkeerde eind hebben.
      'Zeg, kan iemand me eraan herinneren waarom we ook alweer aan het shoppen zijn, en waarom ik niet gewoon thuis met Bella en Emmett had kunnen zijn?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Voor het effect blaas ik een wilde, losgeschoten lok uit mijn gezicht, maar dat kan niet door iedereen worden gewaardeerd.
      Alice draait zich zo snel om, dat ik haar bijna zou waarschuwen voor de kamers die ook dit pand beveiligen, alsof ze door een bij gestoken is. 'Omdat het leuk is, Cara,' zegt mijn liefste zus alsof het zo makkelijk als een plus een is. Ze draait zich weer om naar een rek en trekt er feilloos een zwart jurkje uit. Ze werpt het mijn richting in en dankzij mijn vampierenreflexen, weet ik het zachte stuk stof op te vangen, voordat het totaal niet charmant in mijn gezicht eindigt.
      'Bovendien,' voegt Alice er met een dubieuze wenkbrauwwiebel aan toe. 'Geloof mij als ik zeg dat je het nodig gaat hebben.'