CAPITOLO SESSANTADUE

||Cara Roseanne Cullen

'Je kan niet liegen, Cara, het is je slechtste eigenschap,' zegt Demetri zonder gêne. Hij kijkt bloedserieus op me neer en heeft zelfs het lef om met zijn ogen te rollen, voor hij zonder schaamte door gaat met zijn staar partijtje.
      En wie ben ik om deze uitdaging af te wijzen? Eigenwijs staar ik terug. Ik mag Demetri misschien dan wel ontzettend leuk vinden en misschien krijg ik het vermoeden dat deze gevoelens wederzijds zijn, maar dat betekent nog niet dat hij zomaar mij kan dwingen om dingen te biechten die hem misschien wel helemaal niets aan gaan.
      'Jij bent mijn vader niet, Demetri, dus ik hoef jou niet alles te vertellen,' zeg ik met dezelfde rollende ogen. Na een moment van aarzeling voeg ik daar aan toe: 'Sterker nog, als ik dat wil, dan hoef ik het ook niet aan mijn vader te vertellen.'
      'Oeh, wat een coole chick ben jij,' mompelt Demetri spottend onder zijn adem. Ik zie dat hij wéér met zijn ogen wil rollen, maar op het laatste moment bedenkt hij zich. 'Je zal toch maar iets voor je vader verzwijgen.'
      Gepikeerd trek ik mijn schouders op. 'Het zal je verbazen, hoe moeilijk het is om iets te verbergen in een familie zoals deze. Waarin iemand je gedachten de hele tijd kan lezen en de ander je toekomst kan zien en weer een ander je gevoelens kan bepalen en erger nog, een vader die je kan lezen als een open boek,' ratel ik. Ik neem een teug met adem, die technisch gezien niet nodig is, maar wel prettig aanvoelt. 'Maar ja, wat kan jij daar nou van weten, hè Demetri? Jij hebt je hele doodsaaie leven als vampier bij de koelbloedige Volturi geleefd en je gedachten vrijwillig afgeleverd. Ja, je hebt geen idee.'
      Ik heb geen idee waar die boze bui vandaan komt, maar wat ik wel weet is dat ik me opgelucht voel. Voor een luttele seconde dan, want zodra ik de gepijnigde blik op Demetri's gezicht zie weet ik dat ik een stap over de streep heb gezet. Toch vertik ik het om sorry te zeggen, want stiekem vind ik dat ik wel een beetje gelijk heb.
      'Ik snap dat je dat denkt,' zegt Demetri zachtjes. Zijn stem heeft een toon die totaal het tegenovergestelde is van zijn kille houding. Hij knielt bij me neer en de gepijnigde en misschien ook wel boze trekken verdwijnen van zijn gezicht. Hij legt zijn koele hand geruststellend op mijn knie en gunt me een medelevende glimlach. Oh, nu ben ik degene die medeleven nodig heeft?
      'Maar ongelofelijk als het mag lijken, heb ik niet mijn hele, ik quote 'doodsaaie vampierenleven' bij de Volturi geleefd. Voordat ik door de Volturi ontdekt werd, leefde ik bij Amun. Sterker nog, hij is degene die me veranderd heeft en voor decaden lang geleerd heeft hoe ik het beste met mijn krachten om kan gaan. Hij was als een soort vader en ik weet wel degelijk hoe moeilijk het is om iets te verbergen.'
      Een zucht rolt over mijn lippen en ik doe mijn best om Demetri's blik te ontwijken. 'Het spijt me,' mompel ik uiteindelijk onder mijn adem. Ik haat het om mijn excuses aan te bieden, maar dat lijkt me voor nu het juiste. 'Het is gewoon dat alles nu zo anders is.'
      Demetri glimlacht en pakt mijn hand beet. 'Ik weet het.'




[Quote]en nog eeen wowowow