Ik weet wat je bent

"Ik weet wat je bent." Het waren woorden die Edward nooit had willen horen. Het bezorgde een knoop in zijn ingewanden. Hoe had Bella zijn geheim kunnen ontdekken? Hij was altijd zo voorzichtig geweest, net zoals zijn familie. Op tijd verhuizen, valse documenten. En daar prikte Bella nu zo doorheen?
      "Zeg het. Hardop. Zeg het!"
      Bella keek hem aan. Edward kon het woord al bijna in de lucht voelen hangen. Monster. Bloedzuiger. Zielloze.
      Vampier.
      "De man aan wie dermatologen een hekel hebben natuurlijk." De 'duh' werd nog net niet hardop uitgesproken, maar haar ogen zeiden genoeg. Had Edward op dit moment iets gedronken, dan had hij zich spontaan verslikt.
      "W-wat?" stamelde hij. Hoewel hij als vampier erg snel lichamelijk was en daardoor ook snel moest kunnen nadenken - je moest die boom op je pad wel verwerkt hebben voor je ertegen aan gelopen was -, was dat ditmaal niet het geval. Hij kreeg gewoon geen vat op Bella's antwoord. Nu pas merkte hij op dat hij haar letterlijk met open mond had aangestaard. Snel sloot hij hem weer.
      "Ik ben- Wat- De man- Nee!" wist hij uiteindelijk heel eloquent uit te brengen.
      Bella gaf hem een klopje op zijn arm. "Natuurlijk wel, je hoeft het niet te ontkennen hoor."
      "Maar... Maar..."
      "Wees maar niet bang, je geheim is veilig bij me."
      "Hoe-"
      "Hoe ben ik erachter gekomen? Nou, heel simpel." Eigenlijk was dat niet de vraag die Edward wilde stellen. Hoe was ze ooit tot zo'n ridicule conclusie gekomen dekte de lading meer. Alhoewel, als hij er nu over nadacht was de daadwerkelijke reden - dat hij een VAMPIER was en niet een dermatologisch wonder of iets dergelijks - ook niet heel logisch natuurlijk.
      "Want, kom op Edward, zo moeilijk was het niet. Je huid is spierwit en ijskoud, en heeft geen enkele rimpel. Is je geheim dat je het koelt? Zolang het maar bevroren is, zal tijd er geen grip op krijgen. Ingevroren lichamen uit de ijstijd bewijzen dat wel."
      Ze stak haar vingers op, alsof ze een kleuter leerde tellen tot twee. "En je bent onnatuurlijk snel en sterk. Serieus dude, wat voor anabole steroïden gebruik je? Ik kan die ook wel gebruiken voor de gymlessen hier."
      Ondanks alles ontsnapte er een lach aan Edward. Wel een ongelovige lach dan. Bella had hier zeker over nagedacht, dat moest hij toegeven. Dat maakte het niet minder raar, maar hij bewonderde haar toewijding. En goed, misschien moest hij ook wel lachen om de herinnering aan het beeld van Bella's gymlessen. Ze was gewoon echt een wandelende ramp op dat gebied. Misschien zouden vampierkrachten haar wat kunnen helpen, al vermoedde hij dat ze nooit erg handig zou worden.
      Bella stak haar derde vinger op, deels om aan te geven dat er nog een punt ging komen en deels om Edwards ongelovige antwoord, wat hij ook zou zeggen want om eerlijk te zijn had Edward zelf ook geen idee wat er nu uit zijn mond zou komen als hij die zou openen, te stoppen.
      "Je ogen veranderen van kleur, maar dat zal wel door kleurlenzen komen en kan iedereen doen. Maar wat je vooral weggaf was dat je soms spreekt alsof..." Hier stokten Bella's woorden even, alsof ze de juiste manier zocht om zich uit te drukken. Als ze niet recht naar zijn gezicht gestaard had, had Edward hard op zijn lip gebeten in te voorkomen dat hij echt zou gaan lachen, maar nu moest hij zijn gezicht neutraal houden puur op wilskracht. Was het beter dat Bella dit dacht? Ze wist in elk geval niet de echte reden. Maar dit was zo bijzonder dat hij haar dat toch niet echt kon laten denken? Kom op, kon hij nog serieus doorgaan met zijn normale leven wetende dat hij in haar ogen, en de ogen van iedereen met wie zou praten, een dermatologisch wonder was?
      "... Alsof je uit een andere tijd komt en je heel hard je best doet om met de jeugd van tegenwoordig mee te komen. Daarnaast eet of drink je nooit en ga je de zon niet in. " Er staken inmiddels vijf vingers in de lucht, maar Edward was er vrij zeker van dat ze inmiddels meer dan vijf punten had opgenoemd. Maargoed, dit ging niet om kunnen tellen, net zoals het niet ging om niet kunnen gymmen, dus hij kon dat wel negeren.
      "Ik bedoel, de zon kan natuurlijk flink schadelijk voor je huid zijn en je flink verouderen, dus dat snap ik. Zeker in combinatie met je koelingstechniek zal het wel belangrijk zijn om jong te blijven lijken. En een dieet kan zoveel doen in allerlei andere situaties, dus in dit geval zal het vast ook wel meehelpen in er jonger uitzien dan je bent.
      "Maar ik ben zeventien!" wist Edward uiteindelijk verontwaardigd uit te brengen. "Hoe verklaar je dat dan?" Bella keek hem sceptisch aan. Als ze één wenkbrauw had kunnen optrekken, had ze dat vast gedaan.
      "Hoe lang ben je al zeventien?"
      Edward aarzelde even. "Een tijdje."
      Bella zuchtte op die manier dat Edward de 'het lijkt me toch overduidelijk hoe dat zit. Je hoeft echt geen moeite te doen om het te ontkrachten' nog net niet echt woordelijk hoorde. "Schrikkeljaren."
      "Schrikkeljaren?"
      "Eh ja? Kom op, je bent gewoon op 29 februari jarig en veroudert elke vier jaar pas. Dat maakt je nu... Vier keer zeventien... 68 jaar oud." Oké, haar rekenvaardigheden waren toch niet zo slecht als Edward had gevreesd. Ze hoefde tenminste niet terug naar de kleuterschool.
      "Maar het is niet waar!"
      "Waarom niet?"
      "Omdat... Omdat..." Hij zocht vruchteloos naar een goede verklaring. Hij vond niks. "Omdat ik een vampier ben!" riep hij uiteindelijk wanhopig uit. De enige manier waarop hij Bella's argumenten kon ontkrachten was met de waarheid, en op dit punt vond hij het minder erg als ze de waarheid wist dan als ze haar eigen verklaring geloofde.
      Hij had angst bij haar verwacht, of ongeloof. Of misschien zou ze hard in lachen uitbarsten en zeggen dat hij niet zo mal moest doen. In plaats daarvan haalde ze haar schouders half op, alsof ze zijn verklaring wel hoorde en hij niet net beweerd had een of ander mythisch wezen te zijn.
      "Ja, dat was mijn tweede optie."