Hoofdstuk 5

Nikolai drukte de tickets bijna letterlijk in zijn gezicht, waardoor Timo zijn evenwicht verloor en op de vloer terecht kwam. Nikolai lachte hem even uit, maar hielp hem vervolgens weer overeind. ‘Raad eens wat dit is,’ zei hij, terwijl hij met de tickets zwaaide alsof ze een waaier vormden. Het was heel warm in deze periode van het jaar, dus Timo kon het hem niet kwalijk nemen.
      ‘Tickets.’
      ‘Jep, voor het pretpark. Ik heb ze gewonnen met een tekenwedstrijd.’
      Timo keek hem een paar tellen aan. Hij werd terug gezogen naar het verleden. Zij tekende ook altijd. ‘Teken je?’
      ‘Daar gaat het niet om. Ik heb twee gratis tickets naar een pretpark. Kom je mee?’
      Timo wees naar zichzelf. ‘Ik?’
      ‘Nee, het spook dat achter je staat.’ Nikolai zuchtte. ‘Natuurlijk jij, sukkel. Tenzij je heel erg graag wil dat ik met iemand anders ga. Er zijn genoeg knappe jongens in dit schoolcomplex.’
      Timo schudde zijn hoofd. ‘Ik ga mee, ik ga mee,’ zei hij snel. Hij deed een snelle stap in Nikolai’s richting. ‘Ik wist niet dat je tekende. Doe je het al lang?’
      Nikolai’s enthousiasme gleed van zijn lichaam. Zijn armen hingen opeens slap langs zijn lijf. ‘Ik vertel niet snel aan mensen dat ik teken.’ Hij glimlachte een beetje, al glimlachte zijn ogen niet volledig mee.
      ‘Waarom niet?’
      Timo probeerde hem te benaderen, maar Nikolai vergrootte de afstand tussen hen. Hij haalde een schouder op. ‘Tekenen is niet bepaald de coolste hobby voor een jongen.’
      ‘Dat niet alles.’
      ‘Ik praat er liever niet over.’ Hij duwde de tickets tegen Timo’s borstkas. Zijn ogen, die even dof hadden gestaan, sprankelden opnieuw. ‘Wanneer wil je gaan? Dit weekend zou het mooi weer worden. Dan moet je wel zo’n grote knuffel voor me winnen. Heb je die enorme honden al gezien? Ik wil er zo graag eentje.’
      ‘Ja,’ zei Timo, bij gebrek aan een beter stel woorden. Hij keek Nikolai aan, terwijl hij door bleef praten over zijn avonturen in pretparken. Het was ergens mooi om hem bezig te zien, maar tegelijk werd Timo overvallen door een bepaald gevoel van onheil. Kon hij dit doen? Kon hij nog een keer met Nikolai uitgaan? Kon hij hem op deze manier gebruiken om zijn eigen ego te kunnen strelen? Hij werd zenuwachtig van zijn eigen vragen, iets wat Nikolai snel genoeg opmerkte.
      ‘Ga je niet graag naar pretparken?’ vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij grijnsde. ‘Ben je bang voor de extreme attracties? Maak je geen zorgen, ik zal je beschermen!’ Nikolai probeerde zijn spierballen te laten zien en lachte zichzelf uit toen hij realiseerde dat hij niet veel spiermassa had. Zijn blik werd al snel iets serieuzer. ‘Is er iets?’
      Timo schudde zijn hoofd. ‘Niet echt, ik dacht gewoon ergens aan.’ Hij richtte zijn ogen op Nikolai. Hij was een tekenaar, net zoals zij een tekenaar was geweest. Was dat het lot, of gewoon een dom toeval? ‘Ik kende iemand die ook tekende vroeger.’
      ‘Er zijn veel mensen die tekenen,’ zei Nikolai. ‘Het stelt niet veel voor.’ Hij schoof iets dichter naar Timo, tot hun schouders elkaar raakten. ‘Voor dit weekend… kun je rijden?’
      Timo fronste. ‘Jij had toch ook een auto?’
      ‘Daarover…’ Nikolai lachte wat zenuwachtig. ‘Ik had een auto, zoveel is zeker.’
      ‘Je andere vrienden hebben geen rijbewijs, ofwel?’ Timo’s mondhoeken gingen naar beneden. ‘Je hebt een taxi nodig.’
      ‘Dat ook,’ bekende Nikolai. ‘Maar ik vond het oprecht gezellig aan zee.’ Hij glimlachte. ‘Als ik je niet een beetje mocht, had ik je niet meegevraagd, auto of niet.’
      Timo knikte. ‘Ik zal maar geloven dat het waar is.’
      ‘Ik ben geen leugenaar.’
      Er ging een steek door Timo’s maag. Nikolai had net iets te veel nadruk gelegd op ‘ik’ om het puur toevallig te laten zijn. Wist hij waarom Timo hem eigenlijk mee uit had gevraagd die dag? Of doelde hij op iets volledig anders?
      Timo zette zich op zijn bed en keek naar de grond. ‘Dan zullen we zaterdag rond negen uur vertrekken.’
      Nikolai knikte tevreden. ‘Ik zal de lunch regelen.’ Met die woorden was hun tweede date verzegeld. Timo had een gat in de lucht kunnen springen, maar er lag een zwaar gevoel op zijn schouders dat hem ervan weerhield. Na deze date, hield hij zichzelf voor, zou hij het Nikolai vertellen. Dan zou hij opbiechten dat dit alles een domme weddenschap was. Hij zou zeggen dat het hem speet en ze zouden door kunnen gaan met een schone lijn.
      Ja, dat zou hij doen. Alleen dan zou zijn schuldgevoel stoppen hem te achtervolgen.