CAPITOLO CINQUANTANOVE

||Cara Roseanne Cullen

Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar de ring om mijn vinger. Het is een simpele band met allemaal kleine steentjes die schitteren als ik ze in de zon beweeg, net zoals mijn nieuwe huid. Fearless legt haar kop op mijn schoot en afwezig krab ik achter haar oor. Mijn blik valt op haar achterste en met een nieuwe interesse begin ik de witte stippen te tellen. Misschien had ik haar beter bambi kunnen noemen, ondanks dat Fearless ook passend is.
      Nadat ik op negen stippen uitkom, richt ik mijn blik op het bos voor me. Ik zit in een veldje vlak voor het huis en recht in de zon, dus iedereen kan me zien stralen. Letterlijk en figuurlijk. Al denk ik niet dat ze daar mee bezig zullen zijn. Carlisle is een brief naar de Volturi aan het schrijven om ze te op de hoogte te brengen van mijn transformatie, de rest van de familie is bezig met van alles en nog wat en Demetri is aan het jagen.
      Mijn blik valt op de ring en automatisch krullen mijn mondhoeken omhoog. Demetri is misschien niet de beste in het delen van zijn emoties, maar dat hij me een eeuwenoude ring van zijn familie met de belofte dat hij er altijd zal zijn geeft, dan zegt dat denk ik genoeg. Ik zit nog steeds in de knoop met mijn eigen gevoelens. Ik ken Demetri al een paar weken inmiddels en het voelt goed, maar ik weet niet of wederzijds is. Natuurlijk geeft hij om me, maar misschien is het een belofte als vriend. Ik hoop het niet en stiekem vermoed ik van niet.
      Ik kijk op als ik geritsel hoor en ik zie Demetri verschijnen. Ik ben nog steeds niet helemaal gewend aan zijn menselijke kleding, omdat ik hem zo vaak in ouderwetse mantels heb gezien, maar het staat hem ontzettend goed. Ach, wie houd ik ook voor de gek? Al zou Demetri een jutten zak dragen, zou het nog lijken alsof hij regelrecht uit een modellenblad gestapt is.
      'Hé,' begroet ik hem zachtjes. Mijn blik valt op zijn ogen, die iedere keer steeds meer op die van mijn familie beginnen te lijken. Inmiddels hebben ze een donkere honingachtige kleur aangenomen. Nog een paar weken en dan zal er geen verschil meer tussen hem en mijn vader zijn qua oogkleur.
      'Cara,' zegt Demetri met een licht knikje. Hij stapt uit de schaduwen en direct begint zijn huid te schitteren van al de kleine diamantjes waarvan het gemaakt is. In een paar luttele seconden zit hij naast me, zijn benen in dezelfde kleermakerszit als de mijne gevouwen en zijn wenkbrauwen gefronst. 'Hoe voel je je?'
      'Geweldig,' antwoord ik direct. Ik haal even mijn schouders op en kijk Demetri met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Hoe zou ik me anders moeten voelen, Demetri?'
      Demetri haalt op zijn beurt zijn schouders op en een zucht ontsnapt hoorbaar aan zijn lippen. 'Ik wil er gewoon zeker van zijn dat je me niet haat voor wat er gebeurd is. Je familie heeft gelijk. Ik ben al eeuwen een vampier en ik zou sneller gereageerd moeten hebben, dan had je nu gewoon je school af kunnen maken en had dit alles gewoon voorkomen geweest.'
      'Demetri,' zeg ik zachtjes, sussend. Mijn vingers glijden over het gras tot ze zijn hand kunnen pakken er en een geruststellend kneepje in kunnen geven. 'Je moet jezelf niet de schuld geven. Vroeg of laat had mijn vader me toch wel veranderd, want dat is altijd mijn wens geweest. Het enige wat ik vervelend vind is jagen, maar met mijn nieuwe gave moet dat goed komen. Dus stop met jezelf zo te benadelen.'
      Demetri fronst even bedenkelijk, maar geeft me dan een glimlach die mijn hart over zou laten slaan als ik nog een mens zou wezen. 'Oké, ik zal het proberen.'