CHAPTIRE TRENTE-QUATRE

Valentina Emily DuPont

Verbaasd kijk ik op als ik geklop op mijn deur hoor. Een paar dagen zijn verstreken sinds het gesprek met Carlisle en Seth is iedere dag langs geweest met updates en huiswerk van school, maar hij klopt nooit. Hij komt altijd gewoon binnen gelopen alsof het zijn kamer is en het is duidelijk dat hij zich behoorlijk thuis voelt. De Cullens daarentegen kloppen wel altijd en kijken daarna voorzichtig om het hoekje om vervolgens binnen te komen. Niemand klopt en wacht op mijn antwoord, wat betekent dat ik visite heb.
      Plezierig verrast leg ik snel mijn telefoon en schop ik de dekens waar ik een film onder lag te kijken van me af. Ik duw Lupus ook van het bed, waar ik een ongemanierde grom voor terug krijg, en ga netjes rechtop zitten. 'Kom binnen.'
      Wat ik echter niet verwacht had, is dat mijn moeder mijn kamer binnen zou komen. Crystal heeft misschien wel gezegd dat mam binnenkort op visite zou komen, maar dat is inmiddels meer dan een week geleden en eerlijk gezegd begon ik bang te worden dat ze vergeten is dat ze me hier gedumpt heeft. Maar niets is minder waar, als ze in haar werkkleding bij mijn voeteneind staat. Haar haren zijn in een strakke knot gedraaid die er, eerlijk gezegd, behoorlijk pijnlijk uitziet en hoewel haar gezichtsuitdrukking onvriendelijk en kil is, is de blik in haar ogen verrassend warm. Ze heeft haar nette jasje en een strakke kokerrok aan, matchend met een paar hakken en ik kom tot de conclusie dat ze waarschijnlijk net uit haar werk komt.
      'Mam,' zeg ik zachtjes. We kunnen niet altijd goed met elkaar op schieten en ja, we hebben ontzettend veel ruzie, maar ze is en blijft mijn moeder en ik houd van haar. 'Hoe gaat het met je?'
      'Met mij gaat het goed, Valentina,' zegt mijn moeder met een glimlach die haar onbekend staat. Mijn moeder glimlacht bijna nooit. Niet dat ze een reden heeft, met een man die liegt en bedriegt en twee imperfecte dochters. 'Maar belangrijker: hoe gaat het met jou?'
      Ik slik de brok in mijn keel weg en glimlach. 'Goed. De Cullens zijn erg warm en verwelkomend.'
      'Het lijkt erop dat ze je ook mogen.' glimlacht mijn moeder tevreden. Ze wrijft de kreukels uit mijn dekens bij mijn voeteneind voordat ze er plaatsneemt. 'Ik heb zojuist met Carlisle besproken dat je over twee weken weer naar huis komt, maar dat je nog wel regelmatig op controle komt. Eens per week minimaal en dat als je langs wil komen dat je altijd welkom bent. Hij zei dat hij het nog wel met je bespreken zou.'
      'Dat klinkt goed,' antwoord ik met een licht knikje. 'Hoe gaat het thuis?'
      Mijn moeder zucht even en voor een seconde dwalen haar ogen af naar het plafond, voordat ze me met een glimlach aankijkt. 'Je vader heeft nog steeds een affaire, maar je zus is geschrokken van je laatste astma-aanval. Ze heeft al haar sigaretten weggegooid en ze is gaan minderen met alcohol. Ik snap niet hoe ze niet eerder in heeft kunnen zien hoeveel schade die sigaretten aan kunnen richten, maar beter laat dan nooit.'
      Een zucht rolt over mijn lippen en ik denk terug aan het laatste bezoekje van Crystal. Ze ziet er inderdaad beter uit. Meer leven in haar ogen en kleur in haar wangen. Ik glimlach naar mijn moeder en strijk een lok achter mijn oor, wetende wat voor een hekel ze aan slordige dingen heeft. 'Het is denk ik inderdaad beter laat dan nooit.'