CAPITOLO CINQUANTOTTO

||Cara Roseanne Cullen

'Heb je een maaltijd meegenomen, Cara?' vraagt Emmett zodra ik, Carlisle en mijn nieuwe vriend Fearless het huis binnenstappen met een grijns. Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen en voor een seconde zie ik zijn ogen zwart kleuren. Ik vraag me af welke kleur mijn ogen momenteel zijn. Ik heb nog niet in de spiegel gekeken, omdat ik weet dat ga schrikken van de bloeddorstige ogen, dus ik ga proberen om spiegels en ramen en waar je dan ook een reflectie inziet te vermijden. Tot ik gewend ben aan het dieet van dieren, wat misschien nog wel moeilijk gaat worden.
      'Nee, Emmett, als je aan Fearless komt, jaag ik je tot in de eeuwigheid,' zeg ik met een grijns, maar de toon in mijn stem is waarschuwend en ik schrik van de toon die ik niet gewend van mezelf ben. Ik draai me naar Fearless en streel zachtjes zijn flanken. Ze is zonder angst achter mij en Carlisle het huis in gelopen. De kleine traptreden leken even een uitdaging te worden, maar ze heeft zich er verrassend elegant op geholpen.
      'We waren aan het jagen en we zijn erachter gekomen dat Cara een gave heeft,' zegt mijn vader trots. Hij loopt naar mijn moeder en slaat liefkozend zijn armen om haar middel. 'Het is een bijzondere gave.'
      Ik rol met mijn ogen, de starende blikken van mijn familie negerend, terwijl ik afwezig de zachte vacht van Fearless aai. Het is de eerste keer dat ik mijn hele familie bij elkaar zie en het is opvallend hoe anders ze eruit zien. Ze lijken nog mooier en onmenselijker dan eerst. 'Ik was zwak en ik kon niet verder met het moorden van een onschuldig dier. Dat zei ik tegen Carlisle en toen ik me weer omdraaide was Fearless weer springlevend en vastbesloten om bij mij te blijven. Daarom wil ik dat ze een deel van de familie wordt, of dat jullie haar op z'n minst met rust laten.'
      Edward fluit tussen zijn tanden door en ik staar naar hem en Bella. Renesmee is nergens te bekennen en een ongemakkelijk gevoel verspreidt zich in mijn onderbuik. Ze is hier niet, omdat ze mij niet vertrouwen rond haar. En terecht, maar toch kan ik het niet helpen om me een beetje schuldig te voelen. Het is haar huis net zo goed als het de mijne is, want we zijn zussen van andere ouders. Zo heeft het altijd al gevoeld.
      Edward glimlacht verontschuldigend. 'Het is niet dat we je niet vertrouwen, Cara, we kunnen beter ongelukken voorkomen als dat mogelijk is. En dat is mogelijk in dit geval.'
      Ik haal mijn schouders op. Het is niet alsof ik er iets aan kan veranderen, anders dan zo snel mogelijk controle leren te behouden.
      'Dus je kan wezens genezen?' vraagt Emmett met een moordlustige grijns. Hij wrijft zijn handen in elkaar en negeert de rollende ogen die hij van Rosalie ontvangt. 'Ik zeg dat we het op Demetri uit proberen. Ik en Jasper onthoofden hem en scheuren zijn ledematen één voor één eraf en dan kijken we hoe snel Cara hem weer in elkaar kan zetten. En dan doen we het tien keer over.'
      'Emmett,' roep ik geschrokken uit. Ik voel een kleine bal van woede in mijn maag borrelen en snel scannen mijn ogen de kamer op zoek naar Demetri. Ik zie hem bij de keuken, een kleine afstand van ons verwijderd, en tot mijn verbazing lijkt hij eigenlijk een beetje angstig. Ik werp hem een glimlach die hopelijk zijn zorgen weg laat ebben en ik richt mijn geïrriteerde blik op Emmett. 'Waar slaat dat op? Jullie doen net alsof het Demetri's schuld is.'
      'Dat is het eigenlijk ook,' zegt Alice zachtjes, terwijl ze haar schouders ophaalt alsof het eigenlijk niet haar zaken zijn. Ze kijkt van mij naar Demetri en gunt hem een verontschuldigende glimlach. 'Sorry, Demetri.'
      'Wat?' roep ik ongelovig uit. Ik loop vastbesloten op Demetri af en pak zijn hand beet. We verschillen niet meer qua temperatuur en ook is mijn hand een stuk minder kwetsbaar, maar toch voelt het alsof we voor elkaar gemaakt zijn. Demetri ontwijkt zorgvuldig mijn blik en fronsend kijk ik naar mijn familie. 'Ik wil dat jullie die nonsense voor je houden. Ik vind mijn nieuwe lichaam prima en mijn gave nog geweldiger, dus maak je daar maar geen zorgen over. Bovendien kunnen ongelukjes zoals dat nu niet meer gebeuren.'