CHAPTIRE TRENTE-DEUX

Valentina Emily DuPont

Ik bekijk Carlisle alsof hij een extra hoofd heeft gekregen. Vampiers horen thuis in sprookjes, boeken, series en volksverhalen, maar niet in de echte wereld. Althans, dat is wat je zou denken, maar nee. Op dit moment zitten er acht vampiers met honinggekleurde ogen tegenover en naast me en er is niets in de buurt dat me beschermen tegen hun tanden en bloeddorstige neigingen.
      Rechts van me hoor ik Edward gniffelen en als ik zijn kant op kijk, rolt hij met zijn ogen alsof ik het gekste ben dat hij ooit gezien heeft. 'We gaan je niet bijten, Val,' zegt Edward en hij rolt opnieuw zijn ogen. Hij onbewust de hand van zijn vrouw vast en glimlacht vertrouwelijk naar me, alsof ik geen reden heb om hem te vrezen. 'We drinken geen mensenbloed. De reden voor onze oogkleur is dierenbloed. Hadden we mensenbloed gedronken, dan zouden onze ogen rood zijn, wat niet het geval is. Bovendien zouden we je waarschijnlijk niets aan kunnen doen.'
      Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Carlisle Edward een waarschuwende blik geeft en een ongemakkelijk gevoel dringt mijn lichaam binnen. Ik heb er een hekel aan als ik niet alles tot in de details weet of begrijp en op dit moment ben ik een tikkende tijdbom met vragen. 'Jij leest mijn gedachten. Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk? En wat bedoel je met het feit dat je mij niets kan maken? En vind je dat niet ontzettend zielig voor die dieren? Trouwens, laatste keer dat ik checkte was ik nog gewoon menselijk, dus waar heb je het over?'
      Ik neem een hap zuurstof en mijn ogen glijden van Edward naar Carlisle. Mijn gedachten flitsen voor een fractie van een seconde naar mijn nachtmerries en hallucinatie en een huivering kruipt over mijn rug. De woorden van Seth spoken door mijn hoofd en ik begin met het schudden van mijn hoofd. Seth klonk zo overtuigd van zijn zaak, alsof hij iets weet wat ik niet weet.
      Ineens voel ik een golf van kalmte en rust over me heen spoelen en ik voel hoe mijn vingertoppen weer afkoelen. Ik heb niet eens doorgehad dat ze weer warm werden.
      'Rustig aan, lieverd,' zegt Esme moederlijk. Ze glimlacht bezorgd en zet een mok met vanillethee voor me neer. Ze haalt haar hand voorzichtig door mijn haar, zodat ik mijn hoofd weg kan trekken als ik wil, maar tot mijn verbazing voel ik mezelf nog rustiger worden door Esmes handelingen. Dat is nou eenmaal het effect dat ze op mensen heeft denk ik.
      'Sommige vampiers hebben gaven,' doorbreekt Carlisle de stilte. 'Zo kan Edward gedachten lezen en krijgt Alice visioenen van de toekomst. Bella is een schild tegen gaven en Jasper kan emoties manipuleren. Maar er zijn ook andere soorten gaven, zo is Rosalie oogverblindend en Emmett ontzettend sterk. Esme is ontzettend moederlijk en sommigen denken dat ik ongekende zelfbeheersing heb, al denk ik dat dat ligt aan de eeuwen ervaring.'
      Ik knik langzaam, terwijl ik de informatie laat bezinken. Ik heb het gevoel alsof ik hysterisch zou moeten worden. Ik bedoel, zo zou ieder normaal persoon hebben gereageerd, maar ik kan het niet laten om nieuwsgierig te zijn. Het is alsof er een hele nieuwe wereld open is gegaan.
      'En ik dan? Edward maakte duidelijk dat er iets mis met me is,' zeg ik snel, voordat iemand met nog een nieuwe lading aan informatie kan komen die mijn hersenen in nog een worsteling sturen. Ik kijk iedereen aan en iedereen reageert verschillend. Emmett lijkt enthousiast te zijn, terwijl zijn vriendin er verveeld bij zit. Alice en Jasper kijken geïnteresseerd en Bella en Edward aandachtig.
      'Er is niets mis met je, Emily,' zegt Carlisle, schuddend met zijn hoofd. Hij kijkt even naar zijn vrouw voor bevestiging voordat hij verder gaat. 'Maar de dingen die je me verteld hebt, je vingertoppen die gloeien en de dromen en hallucinaties die je gehad heb over een dat gedaante, wijzen erop dat je toch iets bent. En ik weet het nog niet helemaal zeker, want er is nog veel onderzoek dat ik moet verrichten, maar het lijkt erop dat je een beschermengel bent.'