CAPITOLO CINQUANTADUE

||Carlisle Cullen

Na meerdere uren opereren, vele units van liters bloed en verschillende shifts met verschillende anesthesie-teams en assistenten is Cara officieel dood verklaard. In eerste instantie zag het er hoopvol uit, voor zover dat kan met gescheurde darmen, maar toen haar bloeddruk alleen maar bleef dalen, duidend op verlies van bloed, sloeg het drastisch om. Niemand leek de lek te kunnen vinden, zelfs ik niet. Tegen de tijd dat mijn ogen het glanzende stukje glas in haar hoofdader vonden, was Cara al in zo'n staat dat ze niet meer geholpen kon worden met bloed en medicatie. Om tien uur achttien heb ik haar dood moeten verklaren. En dat is misschien wel één van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb.
      Ik hoor de voetstappen van de laatste zuster verdwijnen, de deur van de operatiekamer achter haar sluitend. Ik hoef niet op te kijken om te weten dat iedere collega met een blik vol medeleven aankijkt. Het is moeilijk om iemand te opereren die zo dichtbij je staat. Het laat je beslissingen nemen die je anders niet zou nemen, zoals het doneren van organen. Cara is jong en gezond, dus haar organen zouden zoveel mensen kunnen redden, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen.
      Ik zet een stap richting het gezicht van mijn dochter. Haar gezicht is opgezwollen en op meerdere plaatsen verkleurd, maar dat is niet het gene dat haar gedood heeft. Zachtjes wrijf ik een paar met bloed besmeurde plukken uit haar gezicht en verspreid ik ze als een engelenkrans om haar hoofd. Mijn hart, ondanks dat het niet meer kan kloppen, doet zeer. Het voelt alsof het uit mijn borstkas gerukt is, vertrappeld en verscheurd is en in die staat weer terug geplaatst is. Iedere spier in mijn lichaam protesteert met een dosis pijn en voor eens wens ik dat ik kan huilen. Dat ik de zoute tranen over mijn wangen kan laten rollen en de smaak op mijn droge lippen kan proeven. Maar voor ons soort is dat onmogelijk.
      Mijn ogen flitsen naar de wasruimte en als ik er zeker van ben dat al het personeel minstens een paar meter van deze operatiekamer is verwijderd, buig ik me over mijn dochter heen en zet ik mijn tanden in de ader die door haar nek geeft, die zo zwak klopt dat het niet te horen noch te monitoren is.
      Ik sla mijn ogen tot het plafond van het operatie theater als ik haar zo zacht naar adem hoor happen dat geen mens het gehoord zou kunnen hebben. Dan pak ik haar pols beet en bijt ik nog eens in haar aders. Op die manier ga ik haar hele lichaam af, tot ik haar hart op een opgejaagd, maar redelijk regelmatige manier hoor kloppen. Doordat haar lichaam zal zo verzwakt is, zal het niet lang duren voordat het gif het van haar zwakke, menselijke hart wint. Wat betekent dat het ook niet lang zal duren voordat de vurige pijn, iets dat ik alleen maar als hel kan beschrijven, begint.
      Op vampierssnelheid veeg ik de groene operatiedoeken van haar lichaam en dump ik die in een zak die verbrand gaat worden. Ik hul haar lichaam in een zwarte zak, eentje voor lijken, wat ervoor zorgt dat ik even onwillig moet slikken. Ik kan mezelf niet helpen om me in te beelden dit te doen, maar dan in het geval dat haar hart echt gestopt zou zijn.
      Ik rijd het smalle bed richting in het mortuarium, een pokerface op mijn gezicht. Vlak voor het mortuarium, haal ik Cara uit de akelige zak en plaats ik haar in mijn armen. Er is een raam naast de deur van het mortuarium, die naar buiten leidt. Zonder aarzeling spring ik het raam uit en val ik drie verdiepingen naar beneden. Gelukkig val ik amper langs ramen en anders zou het toch te snel zijn om voor mensenogen op te vangen.
      Ik aarzel geen moment en schiet het bos, dat gelukkig nabij het ziekenhuis ligt. En zoals ik voorspelt had, duurt het inderdaad niet lang voordat de hartverscheurende kreten van haar pijn beginnen.