CHAPTIRE VINGT-SEPT

Valentina Emily DuPont

Hard duw ik mijn hoofd in mijn handen en knijp ik mijn ogen dicht. Ik voel de grassprietjes en bloemen de zijkanten van mijn gezicht, die niet bedekt zijn door mijn vingers, kriebelen, maar ik doe mijn best om er niet op te reageren. Ik doe mijn best op nergens te reageren. Niet op het steentje dat in mijn knie prikt en ook niet op het gegrom van Lupus. Ik weet wat ik zie als ik op kijk en ik ben er niet klaar voor om het zwarte gedaante te zien, noch mijzelf als een klein meisje. Dat is gebeurd in mijn dromen en misschien, hopelijk, is dit allemaal één grote nare droom en word ik zo wakker in het comfortabele bed in mijn tijdelijke kamer in het huis van de Cullens.
      Maar mijn hoop vergaat snel als ik een stem hoor.
      'Emily,' hoor ik de stem zeggen. Het klinkt koud en leeg, maar zo hard dat het wel lijkt alsof de stem door mijn botten vibreert. De akelige stem zegt mijn naam nog een keer en nog een keer... en nog een keer... en nog een keer...
      'Nee,' probeer ik zo dapper mogelijk te zeggen, maar het maakt vast niet veel indruk. Mijn stem trilt en ik probeer mijn lichaam door de grond te duwen. Dat laat vast geen indruk achter.
      Ik voel mijn handen nat worden en dan realiseer ik me pas dat ik aan het huilen ben. Ik trek mijn neus op en ik weet zeker dat als ik me nu omdraai om het gedaante aan te kijken, dat het monster abrupt een lachaanval krijgt. Ondanks dat het geen duidelijk gezicht lijkt te hebben, afgezien van zijn ogen die net zo emotieloos en hol als zijn stem is.
      'Emily, kijk me aan,' zegt de stem opnieuw. Nu klinkt het minder hol en zitten er veel meer emoties achter, al kan ik mijn vinger er niet op leggen welke emoties.
      De stem echoot na in mijn hoofd, voor mijn gevoel voor uren en uiteindelijk ben ik er klaar mee. Ik zal me ooit een keer om moeten draaien, aangezien het monster niet van plan is om me met rust te laten. Ik moet wel gek worden. Dromen over zo'n monster is één ding, maar om het in het echt te zien is een ander. Het kan niet anders.
      In een plotselinge ruk draai ik me om, voordat ik van gedachten kan veranderen en me als een lafaard in het gras ga verbergen. Direct voel ik een paar warme handen op mijn armen, die ervoor zorgen dat er elektrische schokjes door mijn lichaam trekken, en in plaats van dat ik in een paar lege ogen staar, ontmoet ik een stel warme bruine ogen, met lichte streepjes karamel erin verworven. Ik herken het gezicht van Seth en voor een moment kan het me niet schelen wat de jongen van me vindt, de opluchting is te groot.
      Ik kruip in de beschermende omhelzing van Seth. Ik sla mijn armen om zijn nek, verberg mijn hoofd met gesloten ogen in de holte van zijn nek en krul beschermend mijn benen tegen mijn borst. Seth's armen voel ik om mijn rug krullen, zachtjes strijkend over mijn haren en ruggengraat.
      'Emily, ik denk dat je je medicijnen in moet nemen,' zegt Seth zachtjes. Zijn stem klinkt verraderlijk dichtbij mijn oor en ik voel zijn warme adem zachtjes de haren achter mijn oor strelen.
      Ik realiseer me dat Seth gelijk heeft. Mijn gesnik is gemixt met mijn piepende ademhaling, een niet zo goed teken. Automatisch glij ik met mijn handen naar mijn zakken, maar als ik voel dat deze leeg zijn, glipt de paniek als een sluipmoordenaar mijn lichaam binnen.
      'Ik moet het ergens hebben laten vallen,' zeg ik gehaast. Ik wil opstaan, maar de gespierde armen van Seth houden me gevangen op dezelfde plaats.
      'Lupus!' roept Seth luid. 'Kom hier, jongen!'
      Ik kijk over mijn schouder en tot mijn verbazing en opluchting, zie ik Lupus met mijn inhalator in zijn bek op ons afrennen. Dankbaar wrik ik de medicijnen uit de bek van mijn hond, terwijl ik hem belonend achter zijn oren krab. Ik blaas alle lucht uit mijn longen en neem vervolgens een nieuwe teug met medicijnen en al, de paniek langzaam uit mijn lichaam sijpelend.

[Quote] KLIKERDEKLIKKLIK voor de laaaaaaatste keer - i promise - voor de mensen die dat nog niet hebben gezien Dit wordt m'n nieuwe Embry Call story guys c: