CAPITOLO CINQUANTUNO

||Carlisle Cullen

Het is een vrij rustige nacht in het ziekenhuis. Er zijn weinig spoedoproepen en er liggen ook weinig patiënten op de Intensive Care Unit, maar toch heb ik een naar gevoel in mijn onderbuik. Het is een van die gevoelens die totaal onprofessioneel is, maar toch soms meer zegt dan mijn medische opleiding in al die jaren heeft. Het is het gevoel dat er iets gruwelijks mis is.
      Dus als iedere zuster en dokter ineens opgepiept wordt met een spoedgeval, ben ik de eerste die van mijn stoel is opgeveerd en naar de ambulancehal rent. Misschien ren ik iets sneller dan een normaal mens kan, maar het gevoel in mijn lichaam dwingt me.
      Een brancard met verschillende paramedici komt aangesneld en een gevoel van onmacht dringt mijn lichaam binnen. Een van de broeders geeft haar handmatig zuurstof, terwijl de ander haar hartslag in de gaten houdt. De bruine, krullende haren ligt als een engelenhalo rond haar hoofd en haar bruine, twinkelende ogen zijn gesloten. Overal zitten wonden en sneden die me rillingen bezorgen. Het is Cara.
      ‘Vrouwelijke patiënte tussen de zestien en twintig. Geschept door auto, niet ABCDE-ok en waarschijnlijk meerdere interne bloedingen,’ gaat een van de broeders het rijtje af.
      Ik dwing mezelf uit mijn trans te komen, het is mijn dochter die in levensgevaar verkeerd en ik ben de meest kundige chirurg in misschien wel de hele wereld. Ik ga haar redden, ik moet haar redden. En ik moet professioneel blijven en alle mogelijke emoties uit mijn lichaam bannen. En wel nu.
      ‘Maak OK 1 klaar,’ commandeer ik naar de personen om ons heen. ‘Naam van de patiënte is Cara, leeftijd is zeventien.’
      Ik schreeuw nog meerdere dingen, waaronder haar lengte en gewicht, zodat de anastasist de verdoving en medicijnen vast kan klaarmaken. De broeders rijden de brancard richting de operatiekamer en de zusters en dokters om me heen kijken me met blikken vol medeleven aan. Blijkbaar is het duidelijk geworden dat het meisje op die brancard het dichtste wat ik heb tot echte kinderen.
      Ik wil achter de rest aanrennen, maar een gestalte die ik vanuit mijn ooghoek spot, stopt me. Ik draai me om en kijk Demetri aan. Zijn ogen zijn pikzwart en ik kan me voorstellen hoeveel controle het hem kost om zich in te houden. Ondanks dat hij er gebroken, sprakeloos en bovenal verwoest uitziet, kan ik het niet laten om hem voor een seconde boos aan te kijken.
      Al snel realiseer ik me dat dat onterecht is en snel loop ik op hem af. ‘Wat is er gebeurd, Demetri?’
      ‘Ze… ze… Cara…’ Is het enige wat zijn mond in eerste instantie verlaat, maar na een harde blik begint hij eindelijk te praten. ‘Ze rende de weg op en ze zag de auto die eraan kwam niet tot dat het te laat was. Ik probeerde haar te pakken en ik pakte haar, ik had haar echt in mijn armen, maar ik was te laat om haar weg te trekken. En het is mijn schuld, ik had haar niet moeten laten rennen en-’
      ‘Demetri,’ onderbreek ik hem abrupt, omdat zijn woorden mij pijn doen. Mijn pieper begint te schreeuwen ten teken dat de operatie klaar is om te beginnen en ik geef de eeuwenoude vampier voor me een kneepje in zijn schouder. ‘Ga naar huis en vertel het de rest.’
      Demetri knikt, duidelijk opgelucht dat hij weg kan van de geur van het bloed in het ziekenhuis en ik ren de andere kant op, mezelf mentaal voorbereidend op een operatie die waarschijnlijk een paar uur gaat duren. Mijn arme Cara.


[Quote] KLIKERDEKLIKKLIK Dit wordt m'n nieuwe Embry Call story guys c: