CAPITOLO QUARANTANOVE

||Cara Roseanne Cullen

Ik puf ongemakkelijk, want Demetri kijkt me nu al twee minuten afwachtend aan en de enige vorm van uitleg dat over mijn lippen is gekomen is gestamel en gestotter. Voor zover je dat een uitleg kan noemen. Ik snap niet hoe het komt dat Demetri dit effect op mij heeft, aangezien ik normaal zo rustig en bedaard ben. Nu is dat echter niet het geval.
      ‘Oké, ik laat het gaan voor deze avond,’ lacht Demetri.
      ‘Goed om te weten dat je toch een vorm van genade hebt,’ zeg ik met rollende ogen. Ik voel langzaam hoe mijn zelfvertrouwen weer terugkomt en ik werp Demetri een sarcastische glimlach. ‘Ik dacht even dat je me de hele nacht zo zou laten zitten.’
      ‘Dat was ik inderdaad van plan,’ zegt Demetri bedenkelijk. Hij glimlacht even, waardoor ik een mini-hartaanval krijg – god ik zou achter slot en grendel moeten voor mijn gedachten – en rolt vervolgens zijn ogen. ‘Maar dat vond ik toch sneu voor je, omdat je toch jarig bent.’
      ‘Toevallig wel,’ antwoord ik met een grijns. Ik gooi mijn bruine krullen over mijn schouders en begin opnieuw met het friemelen met mijn vingers. Ik zou het echt moeten stoppen, maar het is een trekje die denk ik nooit meer uit mijn systeem komt.
      ‘Oké, ik heb je lang genoeg in spanning gehouden,’ zegt Demetri. Hij buigt zich de andere kant op, naar waar de tas ligt en zijn hand glijdt ietsjes naar beneden over mijn arm, waardoor ik abrupt kippenvel krijg. Goede hemel, waarom moet mijn lichaam ineens zo reageren?
      Demetri haalt iets uit de tas na een paar seconden zoeken en hij reikt het naar me uit. Tot mijn verbazing zie ik de zilveren verpakking glinsteren in het maanlicht en ik frons mijn wenkbrauwen bij elkaar.
      ‘Een cadeautje?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Aarzelend pak ik het kleine doosje aan en ik merk direct hoe koud het plastic inpakpapier aan mijn vingers voelt.
      ‘Ja, ik dacht dat je die aan de jarige gaf,’ zegt Demetri met rollende ogen, maar met een glimlach op zijn gezicht alsof hij iets schattigs heeft gezien. ‘Dat deden we in het jaar duizend, althans.’
      ‘Wow, dank je,’ zeg ik met een glimlach. Een warm gevoel verspreidt zich in mijn lichaam en ik negeer Demetri’s sarcastische opmerking expres.
      ‘Je weet nog niet eens wat het is,’ lacht Demetri en hij geeft me een kneepje in mijn schouder.
      ‘Over een paar seconden wel,’ antwoord ik enthousiast.
      Soepel haal ik het verpakkingspapier van het cadeautje en voor ik het weet staar ik naar een suède doosje. Het is groen en alhoewel er geen merk op staat, durf ik te wedden dat het van een juwelier is. Dat, of Demetri maakt een grapje en zit er een briefje in het doosje of zo. Vanuit mijn ooghoek staar ik naar de vampier, die al naar me aan het staren is. Hij lijkt haast nerveus en betrapt kijk ik naar het ongeopende doosje in mijn handen.
      Als ik na een paar seconden nog niets gedaan heb, besluit Demetri dat hij er genoeg van heeft gehad. Zijn arm verdwijnt van mijn schouders en direct heb ik spijt van mijn beslissing om als een versteende geest naar het doosje te kijken. Echter vervaagt die spijt als Demetri’s vingers de mijne omsluiten en het doosje open maakt.
      Even ben ik verblind door het geschitter van de steentjes in de ring in het maanlicht, maar na een paar keer knipperen kan ik de ring duidelijk bekijken. Het is een simpele ring, bezet met verschillende kleine steentjes, maar is desalniettemin zo mooi dat mijn adem in mijn keel blijft stokken. Waarom heeft Demetri zoiets moois uitgezocht?
      ‘Je… je… je vraagt me toch niet ten huwelijk?’ vraag ik stamelend. Ik ben eigenlijk zo beschaamd dat ik niet eens op durf te kijken. Het is pas als Demetri zijn vingers onder mijn kin plaatst, dat ik in zijn donkerbruine ogen durf te kijken. Mijn hart slaat een slag over.
      ‘Nee,’ glimlacht Demetri hoofdschuddend. Hij strijkt een lok achter mijn oor, zijn ogen de beweging volgend om vervolgens weer in mijn ogen te staren. ‘Maar het is een beloftering.’
      ‘Een beloftering?’ vraag ik, mijn adem stokkend in mijn keel. ‘Waar heb ik die aan verdiend?’
      ‘Simpelweg door te bestaan,’ antwoordt Demetri alsof het super simpel is. ‘Met deze ring beloof ik dat ik er altijd voor je zal zijn wanneer dat nodig is. Wanneer je een luisterend oor nodig hebt, of een schouder om op te huilen. Ik zal er zijn. Soms een paar duizend kilometer verwijderd van je, maar toch zal ik aanwezig zijn.’
      Ik ben zo ontroert en bewogen door Demetri’s kleine speech, dat ik werkelijk een paar tranen uit mijn ooghoeken voel glippen. Ik knipper snel en vlieg vervolgens Demetri om de nek, deels omdat ik de tranen wil verbergen en grotendeels omdat ik hem zo, zo dankbaar ben.
      ‘Dat is het beste cadeautje dat ik ooit heb gekregen,’ antwoord ik zachtjes, mijn stem haperend door de hoeveelheid tranen die dreigen te ontsnappen.
      ‘Daar ben ik blij mee,’ antwoordt Demetri. Geruststellend wrijft zijn ene hand over mijn rug, terwijl zijn andere hand mijn linkerhand pakt en de ring om mijn ringvinger glijdt. Tot mijn verbazing zit de ring perfect, alsof hij gemaakt is voor mijn vinger.
      Ik houd de ring op in het maanlicht en ik hou van de manier waarop het schittert in het licht van de maan. Het is perfect.