Hoofdstuk 1 - Het fatale schot

Het meisje hapte geschokt naar adem, haar gezicht vertrokken van pijn en verbazing. Wankelend greep ze naar haar borst, waar bloed haar jurk angstwekkend snel rood kleurde. Dikke druppels gleden over haar vingers en spatten op de grond uiteen. De man liet langzaam het pistool zakken, nu de plotselinge woede wegtrok en er een vlaag van wroeging kwam opborrelen. Achter hem klonk een gepijnigde, woeste kreet van het Beest en Gaston draaide zich vliegensvlug om, zijn wapen alweer half opgericht. De jager was samen met de boze dorpsbewoners het kasteel van het monster binnengedrongen om een einde te maken aan diens leven. Het Beest klampte zich vast aan een van de vele torens van het vervallen kasteel en liet nog een brullende grauw horen.
      Er trok een siddering door het kasteel heen en er vielen enorme brokken steen naar beneden, die alles verwoesten op hun pad. Toen Gaston naar Belle achteromkeek, was het meisje op de grond in elkaar gezakt. Haar ogen stonden glazig, gericht op een punt op de horizon dat de levenden niet konden zien. Haar bleke gezicht stond scherp in contrast met het helderrode bloed dat haar jurk en de stenen onder haar bevlekte.
      Gaston werd misselijk bij het aanzicht van haar lichaam. Zelfverwijt kolkte onder zijn huid, maar niets zou de tijd terug kunnen draaien. Bovendien was het haar eigen schuld, hield hij zichzelf voor. Als Belle simpelweg naar hem geluisterd zou hebben, zou ze nog in leven zijn geweest. Een nieuwe klap deed de grond onder Gaston’s voeten schudden en een enorme schaduw viel plots over hem heen. Voordat hij zijn pistool kon oprichten of zelfs maar kon opkijken, verdween de grond onder zijn voeten en stortte hij de diepte in.
      Alle lucht werd ruw uit zijn longen geslagen toen hij op harde stenen klapte. Het Beest was van zijn toren afgesprongen en had hem woest van de rand van het dak afgeduwd. Gaston’s hart klopte in zijn keel, terwijl hij misselijk van opluchting dat hij nog leefde een verdieping lager tussen het puin naar adem hapte. Moeizaam duwde hij zichzelf overeind, terwijl er iets kleverigs langs zijn slaap naar beneden liep. Toen hij zijn vingers van zijn gezicht wegtrok, glommen die in het schaarse fakkellicht van het bloed. Hij moest hier weg, schoot het door zijn versufte brein. Trillerig schoof hij achteruit tot hij met zijn rug tegen een pilaar aan zat. Een paar keer zoog hij huiverig zoveel mogelijk lucht naar binnen, in de hoop dat het wat helderder zou worden in zijn hoofd. Na een laatste schichtige blik omhoog, duwde hij zich af en begon met het afdalen van de wenteltrap.
      Woede, spijt en enorme opluchting wisselden elkaar onvermoeid af, terwijl Gaston langs de trap naar beneden struikelde. De kille stenen schuurden langs zijn handen terwijl hij zijn best deed om niet naar voren te vallen. Duizelig hield hij zich ergens halverwege staande, zijn ogen dichtknijpend om van de zwarte vlekken in zijn gezichtsveld af te komen. Het zweet liep langs zijn rug naar beneden en heel even wierp hij een blik naar boven. Het monster was nog nergens te bekennen, maar het kon niet anders of dat zou niet lang meer duren. Vloekend wiste hij het zweet van zijn voorhoofd en ging weer verder.
      Het rumoer van de vluchtende dorpelingen werd nu steeds luider, naarmate hij lager kwam. Maurice had al die tijd al gelijk gehad. Waar Gaston de oude man eerder nog voor gek had verklaard, kon hij er nu niet meer omheen. Er was inderdaad een monster, dat Belle gevangen had gehouden en alles in zijn afschuwelijke kasteel kwam tot leven. Hij had hier nooit naartoe moeten gaan. Belle’s lijkbleke gelaat flikkerde over zijn netvlies en Gaston kneep zijn ogen dicht in een poging het gruwelijke beeld van zich af te schudden.
      Hijgend stommelde Gaston uiteindelijk de donkere hal in. Hij liet zich voor heel even tegen de muur aanvallen, in een poging het drukkende gevoel van zich af te schudden dat de wereld liet draaien en golven. Zijn hart hamerde luid tegen zijn borst en om de zoveel tellen wierp hij een zenuwachtige blik naar boven. Hoe sneller hij dit kasteel met haar inwoners achter zich had gelaten, hoe beter. Hoewel het Beest Gaston van de dakrand af had gesmeten, een gebeurtenis die men meestal met de dood bekocht, twijfelde Gaston er niet aan dat het monster zou erachter komen dat de man het overleefd had. Het Beest zou geen tweede keer de vergissing maken hem in leven te laten.