CAPITOLO QUARANTASETTE

||Cara Roseanne Cullen

Nadat Demetri en ik gegeten hebben, althans, ik heb gegeten en Demetri heeft onopgemerkt alles in een servetje weten te proppen, en Demetri betaald heeft, waar ik het absoluut niet mee eens ben, zijn we lopend naar het strand gegaan. Het strand is niet al te ver en met Demetri’s jas over mijn schouders is het makkelijk te doen.
      ‘Waarom heb je überhaupt een jas?’ vraag ik nieuwsgierig. Het is niet alsof hij er eentje nodig heeft.
      Demetri rolt met zijn ogen, alsof het antwoord duidelijk is en ik voel mijn wangen rood worden. ‘Ik lees boeken.’
      Dat is zo’n beetje het laatste antwoord dat ik verwacht had en ik barst in giechelen uit. Mijn vingers schuren langs de zijne en een elektrische schok trekt door mijn hand. Oh gosh, dat effect zou illegaal moeten zijn. In plaats van dat Demetri zijn hand weg trekt, wat ik stiekem toch verwacht had, glijden zijn vingers langs de mijne in een verstrengeling die je normaal alleen in films ziet.
      ‘Oké,’ antwoord ik en ik kan mezelf wel vervloeken als mijn stem een paar octaven hoog schiet. Ik zie Demetri vanuit mijn ooghoeken glimlachen en mijn wangen beginnen nog erger te gloeien. Gênant dit weer. ‘Ik lees ook boeken, maar dat zou niet een reden zijn om een jas te dragen, terwijl ik er geen nodig heb.’
      Demetri rolt opnieuw met zijn ogen, haast beschaamd en ik vraag me af waar dit heen gaat. ‘In boeken vergeten meisjes altijd hun jas en om één of andere reden vinden ze het geweldig als ze dan de jas van de jongen krijgen. Dus ik dacht, laat ik het eens proberen.’
      ‘Mijn god, Demetri!’ roep ik enthousiast uit. Ik knijp in zijn hand en kijk hem verrukt aan. Niet omdat hij daar aan gedacht heeft, ontzettend romantisch doet of omdat hij zo lief is. ‘Je leest young adult romans? Dat is geweldig!’
      Demetri kijkt alsof hij wel door de grond kan zakken en ik barst abrupt in giechelen uit. ‘Ik heb nu al weer spijt van mijn woorden, maar hé, als je een paar eeuwen leeft, moet je wel. Op een gegeven moment raken de goede boeken op.’
      ‘Natuurlijk,’ zeg ik quasi serieus. Voor het effect knik ik alsof ik het compleet geloof en in mijn hoofd stel ik Demetri voor die zoiets als Harry Potter of The Hunger Games leest. Een verlangende zucht rolt over mijn lippen. ‘Het leven is te kort om alle boeken te lezen die ik wil lezen.’
      Demetri kijk me vragend en serieus aan. Hij opent zijn mond, alsof hij iets wil vragen, maar het niet durft. Uiteindelijk lijkt hij zijn moed verzameld te hebben en met een pijnlijk gezicht rollen de woorden over zijn lippen. ‘Wil je… wil je… oud… worden?’
      ‘Tuurlijk,’ antwoord ik direct. Ik vraag me af waarom Demetri zoveel moeite lijkt te hebben met die vraag, terwijl het antwoord zo logisch lijkt te zijn. Of misschien begrijp ik zijn vraag wel niet op de juiste manier. Ik trek mijn wenkbrauwen op, in de hoop dat Demetri de hint vat en zijn vraag verduidelijkt.
      ‘Ik bedoel… oud en grijs, als een… mens,’ vult hij aan. Nog nooit heb ik iemand zo perfect horen stotteren. Verdomde vampiergenen. ‘En doodgaan… als een mens.’
      Ik grijns even snel, maar kijk hem daarna bloedserieus aan. ‘Niet echt. Ik ben van plan om een jaar of tachtig te worden, als ik dat tenminste uithoud, en me dan te laten transformeren tot vampier.’
      Ik zie Demetri duidelijk slikken en ik probeer mijn gegniffel in te houden.
      ‘Een tachtigjarige vampier,’ zegt de jongen aarzelend. Hij laat zijn ogen afdwalen en lijkt op zoek naar woorden. ‘Creatief… en origineel.’
      ‘Grapje, Demetri,’ grijns ik, terwijl ik in schateren uitbarst. ‘Je had je gezicht moeten zien!’
      Demetri kijk me eerst geschrokken aan, alsof hij dat niet van me verwacht had en rolt vervolgens met zijn ogen. Hij kijkt me quasi beledigt aan en geeft me een kneepje in mijn hand. ‘Dat was ontzettend gemeen.’
      ‘Sorry,’ hik ik van het lachen. ‘Ik kon het even niet laten.