CHAPTIRE VINGT-TRES

Valentina Emily DuPont

Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar Seth. Ik kan mezelf niet helpen. Voor deze jongen, had nog nooit een man behalve mijn o zo geliefde vader iets tegen me gezegd, behalve een gemene opmerking. Zoals de vrienden van Crystal deden. Niemand heeft eigenlijk ooit zo aardig als Seth gedaan, realiseer ik me nu. Ik weet niet of dat een goed of een slecht ding is, waarschijnlijk het laatste.
      Een zachte zucht rolt over mijn lippen en ik kan het niet helpen om mezelf af te vragen hoeveel energie een persoon kan hebben. Als ik altijd zo opgetogen en enthousiast als Seth zou zijn, dan zou ik echt moe van mezelf worden. Zeker met mijn conditie.
      En ik haat mezelf erom, maar ik kan het ook niet negeren dat Seth zo schattig en knap is. Hij heeft zo’n schattig gezicht, met een betoverende, aanstekelijke glimlach en schitterende ogen, maar hij lijkt het lichaam van een volwassen man te hebben. De spiermassa en zijn lengte behoren toe aan iemand van midden vijfentwintig, niet naar aan een jongen van zestien, maar aan de andere kant: al zijn vrienden zien er hetzelfde uit. Misschien zit er wel iets hier in het water.
      ‘Trouwens,’ begint Seth ineens met praten. Hij kijkt mijn richting in en betrapt me op heterdaad op het feit dat ik aan het staren ben. Ik wend mijn ogen af en ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien. Waarom ben ik überhaupt zo bezig met Seth? Ik ken hem pas een paar dagen.
      ‘Ik heb films meegenomen,’ vervolgt Seth alsof er niets gebeurt is. Als het mogelijk is, begint hij zelfs meer te stralen.
      Ik grijp de kans aan om erop in te gaan en ga rechtop zitten. Met opgetrokken wenkbrauwen en een glimlach kijk ik hem aan. ‘Welke films?’
      ‘Oh, een hele tas,’ zegt Seth droog, terwijl hij iets vanachter de bankleuning vandaan haalt. Hij grijnst onschuldig. ‘Je kan iets uitkiezen.’
      ‘Een tas met films neem je mee, maar huiswerk vergeet je?’ giechel ik, terwijl ik mijn hand door mijn hand haal. Ik moet eens aan een aflevering van The Good Doctor denken, waarin de autistische hoofdpersoon de drie tekenen van flirten observeerde. De eerste is giechelen, de tweede dingen zeggen, waarvan je het tegenovergestelde meent en de derde is aan je haar zitten. En ik heb ze zojuist allemaal vertoond. Direct laat ik mijn arm zakken en rol ik mijn ogen om mijn eigen, meisjes gedrag.
      ‘Tja, wat kan ik zeggen,’ grijnst Seth. Hij legt schaapachtig zijn hand in zijn nek en kijkt vanonder zijn wimpers naar me. ‘Het laat mijn prioriteiten wel weer zien.’
      Ik begin te lachen en vouw mijn handen in elkaar. ‘Ik zal eens vragen of de doc iets van popcorn heeft.’
      Ik maak aanstalten om op te staan en direct voel ik een paar, gloeiendhete handen me terug duwen op de bank. Verbaast kijk ik op naar Seth, recht in zijn ogen en ik voel mijn wangen alweer warm worden. En als ik me niet vergis, zie ik hoe Seth onder zijn roestbruine huid ook lichtjes rood aanloopt. Oh mijn god, hoe kan hij zich zo snel verplaatsen?
      ‘Dat zal ik wel doen, blijf jij maar zitten,’ zegt Seth met een bezorgt glimlachje. Hij laat mijn schouders los en direct trekt er een rilling over mijn ruggengraat. Wat is zijn lichaamstemperatuur toch ontzettend warm.
      Ik rol quasi geïrriteerd mijn ogen en sla mijn armen over elkaar. ‘Ik heb astma, geen aandoening aan mijn benen.’
      Seth glimlacht even en schudt vervolgens met zijn hoofd, alsof hij zijn gedachten moet ordenen. ‘Dat weet ik wel, maar toch. Bovendien, ik ben veel sneller.’
      Seth doet alsof hij zijn lange haren naar achter zwiept, knippert meisjesachtig en zwaait met een handje. Ik barst in lachen uit. Dat was onbetaalbaar, van zijn gezichtsuitdrukking tot zijn lichaamstaal. Seth weet zeker hoe hij iemand aan het lachen moet maken.
      Uiteindelijk besluit ik toe te geven. ‘Oké, maar aangezien je zo ‘snel’ bent, verwacht ik je wel binnen twee minuten terug.’
      ‘Deal.’
      En weg was de jongen.