CAPITOLO QUARANTAQUATTRO

||Cara Roseanne Cullen

Lachend lig ik onderste boven met Garrett op de bank. We hebben allebei een game controler in onze handen en ondanks dat Garrett zijn bovennatuurlijke krachten heeft, behendigheid, snelheid en coördinatie, ben ik degene die aan het winnen is. Zijn al die uren gamen en verliezen van Emmett en Paul toch nog ergers goed voor geweest.
      ‘Shit!’ schreeuwt Garrett geïrriteerd als ik hem van de baan rijd, waardoor hij weer laatste staat.
      Mario kart is het geweldigste spel dat er is, vooral als je een ontzettende moeilijke baan hebt. En laat de baan met een golvende regenboog in het midden van een universum nou met de moeilijkste baan zijn. Het is een wonder dat ik er nog op rijd.
      ‘Taalgebruik, Garrett, taalgebruik,’ waarschuwt Kate. Ze zwaait met een streng vingertje en ik kijk giechelend toe hoe Garrett haar een snel handkusje toe blaast. Toegegeven, die twee zijn schattig en een stuk minder klef dan Renesmee en Jacob, wat ook fijn is.
      Nadat ik Garrett voor de achtste keer verslagen heb en daarmee de tweede poule gewonnen heb, gooit Garrett zwaar geïrriteerd zijn controller op de grond. In een fractie van een seconde staat hij weer recht op zijn voeten, iets waar ik minstens tien seconden over doe. Wat gaat het vampierenleven toch snel.
      ‘Moet het nou kapot, Garrett,’ vraagt Emmett met een plagende grijns, zijn stem vol met uitdaging. ‘Verloren van een mensenmeisje nog wel, whew, whew, wat een nederlaag.’
      ‘Oh, hou toch je mond, Emmett,’ kaatst Garrett met rollende ogen terug. Er is geen echte spanning tussen de twee, het is gewoon dat Emmett graag mensen uitdaagt en dat Garrett maar al te makkelijk toehapt.
      ‘Ze is gewoon een natuurtalent,’ zegt Garrett met een grijns. Hij wil zijn hand door mijn haar halen, maar op het laatste moment, als hij een waarschuwende grom – ja, grom – van Alice hoort, bedenkt hij zich en houdt hij zijn vuist uit. Met een grijns tik ik de zijne aan.
      Met een glimlach kijk ik de kamer rond. ‘Iemand anders die onderste boven ingemaakt wil worden?’
      Emmett wil zijn mond openen, maar ik ben hem verbazingwekkend voor.
      ‘Iemand die geen Emmett, McCarthy of een variatie daarvan heet?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Aan Alice en Rose hoef ik het niet te vragen en ook niet aan Bella, want die is zelfs in vampiervorm een te grote kluns voor videospelletjes en Renesmee is te druk bezig met Jake.
      Tot mijn verbazing klopt er dan iemand op de deur, wat raar is. Niemand klopt bij ons op de deur, want zodra ze dat doen krijgen ze de wind van voren dat ze zich thuis moeten voelen en de volgende keer lopen ze gewoon binnen. Gewoon binnenlopen mag misschien ongemakkelijk zijn, maar een preek over dat je niet moet aankloppen is nog veel ongemakkelijker, dus de meeste mensen kiezen voor het eerste.
      ‘Oh, kijk eens aan!’ roept Alice, totaal niet geoefend, uit. Ze klapt in haar handen en lijkt helemaal te gaan stralen van enthousiasme. Ik vraag me af wat er in vredesnaam met haar gebeurt is en ik ben bang dat ik het antwoord niet wil weten.
      Alice verdwijnt uit de kamer en nog geen seconde later hoor ik twee gedempte stemmen beneden praten. Ik zie sommige, zoals Kate en Garrett even verstenen en nieuwsgierig gemaakt sta ik op van de bank. Wie heeft Alice nu weer uitgenodigd?