050

April Norah Baker

Met een vieze uitdrukking op mijn gezicht kijk ik naar buiten. Moeten we echt in dit weer buiten gymmen? Ik weet niet wie het bedacht heeft, waarschijnlijk drilsergeant Morris, maar ik wil diegene tot in de eeuwigheid vervloeken. Het lijkt alsof het ieder moment kan gaan sneeuwen, regenen of keihard waaien, maar aan de andere kant: zo ziet het er hier bijna iedere dag uit. Toch vind ik het niet eerlijk.
      Zodra ik een stap buiten het gymblok zet, krijg ik een enorme vlaag van wind over me heen en automatisch begin ik te rillen. Uiteraard moet ik degene zijn die zijn vest is vergeten, maar wie bedenkt het dan ook om met dit weer buiten te sporten?
      ‘Heb je het een beetje koud, A?’ roept Nathan lachend van een afstandje. Hij staat naast Maddie en een paar andere kinderen en kijkt me grijnzend aan. ‘Een zoen van mij zal je wel opwarmen.’
      Een grom van de rechterkant trekt mijn aandacht en met een frons kijk ik naar de Uley-bende. Embry’s ogen ontmoeten die van mij en een raar, onbekend gevoel overspoelt mijn lichaam, iets wat iedere keer gebeurt als Embry me aankijkt.
      Hij werpt een vernietigende blik naar Nathan en ik kan het niet helpen om mezelf af te vragen wat er in hemelsnaam is met hem is. Embry doet de laatste week sowieso raar. Misschien heeft het wel te maken met de verdwijning van Maliya.
      Een huivering kruipt over mijn rug, en dit keer niet van de kou, en ik maak snel mijn weg naar Nathan en Maddie. Dat de band tussen May en Maliya ontzettend sterk was, ben ik wel achter gekomen. Blijkbaar had mijn zus het zo zwaar te pakken dat ze écht een gebroken hart lijkt te hebben. Al een week is ze alleen maar aan het trainen, trainen, trainen. Ze komt zelfs niet opdagen voor school, iets waar onze ouders het eerst totaal niet mee eens waren, maar na twee dagen zagen hun ook in dat het geen zin had.
      ‘He studienerd,’ grijnst Maddie. Ze blaast me een handkusje toe. ‘Hoe is het vorige week nog met je hotte vriend afgelopen.’
      Automatisch krijg ik een glimlach als ik aan de wedstrijd van vorige week terugdenk. Jem en ik zijn eerste geworden, met twaalf punten voorsprong op de nummer twee. Een geweldige zegeviering dus, al zeg ik het zelf. ‘We zijn eerste geworden en over anderhalve week gaan we naar nationals.’
      ‘Wát?’ roept een meisje uit de groep uit. Volgens mij is haar naam Jessica en is ze redelijk goed bevriend met Maddie. ‘Je gaat voor een nationale titel dansen?’
      Verlegen knik ik en vouw ik mijn handen in elkaar, achter mijn rug. Ik ben nog steeds niet gewend aan de complimentjes en ik betwijfel of ik daar ooit normaal mee om kan leren gaan.
      ‘Dat is zo cool, gefeliciteerd!’ roept Jessica enthousiast uit. Ze trekt me in een knuffel en een beetje overrompeld beantwoord ik haar omhelzing. Van Maddie heb ik weleens gehoord dat Jessica een hyperactief persoon is en misschien een beetje aanhankelijk, maar tot mijn verbazing voelt de omhelzing niet geforceerd, maar echt oprecht. Blijkbaar meent ze het.
      ‘Dus dat betekent ook, dat meneertje Smoking Hot weer hierheen komt,’ grijnst Maddie met wiebelende wenkbrauwen. ‘Regel alsjeblieft een date voor me met hem.’
      Nathan rolt haast geërgerd met zijn ogen en ik barst in giechelen uit. Maddie kijkt me smekend aan en Nathan doet hetzelfde. Beide om verschillende redenen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat Nathan Maddie leuk vindt, al doet hij de laatste paar weken wel absurd beschermend en is hij behoorlijk geprikkeld.
      ‘Hij komt van het weekend al en blijft dan voor een week, want damn wat een moeilijk nummer moeten we doen,’ zeg ik met een diepe zucht. Uiteraard kijk ik uit naar het moment dat Jem weer hier komt, hij is al zo vaak bij ons geweest dat hij zowat als zoon door mijn ouders beschouwd wordt, maar ik weet ook hoe deze week eruit gaat zien: trainen, school, trainen, slapen, repeat. ‘Dus ik zal er de komende halve week over nadenken.’
      Ik heb amper mijn zin afgemaakt of Morris geeft het startsignaal dat we moeten gaan lopen. Met een diepe zucht zetten we allemaal af en lopen we het bekende rondje. Dit keer blijf ik echter bij Maddie, Nathan en de rest, in plaats van dat ik mijn gedachten laat afdwalen en ineens vooraan loop. Het duurt dan ook wat langer voor we de eindstreep hebben gehaald en bij de eindstreep kijk ik verbaast op naar de verassing die gearriveerd is. Het gegil en gespring rondom haar heen is onvermijdelijk en ik voel een nieuw soort doorzettingsvermogen mijn lichaam binnensijpelen.
      Maliya is terug en ik ga haar hoe dan ook confronteren.