049

Één week later...

'Ze is terug.' Fluistert één de meisjes, terwijl ik de kleedkamer terug in wandel.
'Zou ze echt ontvoert zijn?' Vraagt haar vriendin, maar ik heb totaal geen idee wie het is.
'Nee, want dan kom je zo niet naar school!' Beantwoordt het ander meisje en samen lopen ze omgekleed de kleedkamer uit. Ik gooi mijn sporttas op de bank en begin me om te kleden. Gelukkig heb ik April of May nog niet gezien, want ik weet niet of ik daar klaar voor ben. Ik ben namelijk net terug van mijn tripje naar Canada. Zelfs de roedel weet nog niet eens dat ik terug ben!
Momenteel ben ik nog als enigste over, waardoor ik snel mijn schoenen knoop en mijn sporttas in de lokker prop. Ik wandel de kleedkamer rustig uit en zie hoe iedereen zich naar buiten begeeft. Ik sluit me stilletjes en onopgemerkt achteraan bij aan de groep. Ik laat mij blik over de grote groep gaan, terwijl ik mijn haar in een hoge staart doe.
Ik zie Jessica, Emma en Tyler staan, maar geen May. Ik kijk verder over de groep en dan de jongens staan. Ze staan er in het midden in, terwijl ze druk in gesprek zijn. Iedereen is er, dus dat betekent dat Sam en Leah waarschijnlijk op uitkijk staan. Ik kijk even verder of ik May toevallig toch nergens zie staan.
Ik schrik even op als ik haar blonde haren in een hoge staart zie zitten, waardoor mijn adem even in mijn keel blijft hangen. Dan merk ik Nathan en Maddie op, wat betekent dat het blonde meisje April is. Ik kijk nog een goed rond, maar zie geen May.
Dan komt het fluitsignaal, dat iedereen mag beginnen lopen en dat begint iedereen ook te doen. De jongens lopen meteen vooraan en April blijft deze keer bij Nathan en Maddie lopen. Voorzichtig loop ik haar voorbij, terwijl ik het niet kan laten om even naar haar te kijken. Ik zie meteen haar geschokte blik, waardoor ik me weer helemaal schuldig voel. Een enkele traan loopt naar beneden, die ik snel afveeg en meteen steek ik een tandje bij. Ik laat, zoals de jongens, de grote groep achter. Ik begin de jongens in te halen en al snel loop ik achter hen.
'Gaan we in de weg blijven lopen of gaan we het natuurtalentje nog doorlaten?' Vraag ik al lachend, waardoor iedereen meteen geschrokken omkijkt.
'Maliya?' Vraagt Paul ongelovig, terwijl ze me doorlaten om eerst te lopen.
'De enige echte in levende lijven!' Lach ik, terwijl ik eens rond draai. De jongens moeten er om lachen en Jake geeft me een kleine schouderduw.
'Fijn je terug te hebben, nichtje!' Lacht hij vrolijk, waardoor ik een brede lach op mijn gelaat verschijnt.
'Fijn om terug te zijn, neef!' Ga ik er even vrolijk op in, waarna ik vooraan ga lopen bij de groep.
'De laatste bij de coach trakteert de eerste op een etentje.' Lach ik, waarna iedereen begint te sprinten. Ik loop al snel weer achteraan de groep, maar besluit dan ook te sprinten. Zoals gewoonlijk loop ik ze makkelijk voorbij, waardoor ik me al snel vooraan de groep bevindt. Ik kom ook als eerste aan, met Paul en Jake op mijn hielen. Meneer Morris kijkt meteen vrolijk en komt mijn kant uitgelopen.
'Maliya, fijn om je terug te hebben!' Lacht meneer Morris vrolijk, waardoor ik hem arrogant aankijk.
'Wou dat ik hetzelfde kon zeggen.' Lach ik even vrolijk terug, waarna ik me omdraai naar de andere.
'Wat zat je?' Overvalt Embry me meteen, terwijl hij me in een stevige knuffel trekt.
'Overal en nergens, vooral in Canada.' Vertel ik eerlijk tegen hen. Na het afscheidt van May ben ik weggelopen van de andere en heb ik een week rondgelopen als wolf. Door de grote afstand hoorden we elkaars gedachten niet meer, waardoor ik een hele week mijn gedachten kon verzetten. Paul heft me op in een stevige knuffel, terwijl hij hele tijd rondjes draait om zijn eigen as.
Na 10 rondjes zet hij me weer op de grond, waarna ik Jared me nog geen seconde later optilt. Hij wiegt me heen en weer, terwijl hij me bijna doodknuffelt. Het moet er volgens mij echt hilarisch uitzien.
'Onze jongens die een meisje knuffel en er met rond zwieren?' Hoor ik Kim roepen.
'Dat heeft maar één betekenis.' Gaat Rachel verder, waarna Paul en Jared een opening maken in de groep. De meiden en ik kijken recht op elkaar, waardoor ze mega hard beginnen te gillen.
'Maliya!' Roepen ze mijn naam uit, waarna ze me in een knuffel vliegen. Ondertussen is het al beginnen sneeuwen in La Push, waardoor de meiden enorm koud aanvoelen.
'Is die knuffel omdat je me hebt gemist of voor mijn warmte?' Lach ik, wanneer ik de meiden terug los laat. Ze moeten even lachen en wandelen naar Paul en Jared.
'Beide, maar vooral omdat we je hebben gemist!' Lacht Rachel, waarna ze me een knipoogt geeft.
'Nu is het mijn beurt!' Gilt Seth, terwijl hij mijn kant uitvliegt. Hij draait me één keer rond, waarna hij me fijn knijpt.
'Hey Seth!' Lach ik, waarna ik hem ook fijn knijp. Ik laat hem even los, waardoor hij plaats maakt voor Quil.
'Welkom terug, Beta.' Lacht hij vrolijk, waardoor ik ook lach. Fijn dat ik mijn plaats mag behouden van de jongens. Normaal zou ik onderaan moeten beginnen en vechten voor mijn plaats.
'Fijn om terug te zijn, welp.' Plaag ik hem, waarna we elkaar een korte knuffel geven. Hij gaat aan de kant en meteen kijk ik naar Brady, die met een schuldblik naar zijn schoenen kijkt.
'Hey, welpje.' Zucht ik, terwijl ik me naar hem toe verplaats.
'Sorry.' Fluistert hij zo zacht, dat ik het amper kon horen.
'Het is in orde, Brady. Het is normaal, je bent nog een welpje.' Lach ik het weg, waarna ik hem een korte knuffel geef.
'Eindelijk.' Zucht Jake, terwijl hij me langs achter vast pakt. Ik knuffel zijn armen, waarna ik mij omdraai en mijn armen rond zijn nek plaats. Ik knuffel hem zo hard ik kan. Jake knuffelt me nog harder terug en zet me dan veilig terug op de grond. Ondertussen heeft iedereen de opwarmingsronde gelopen, waardoor we ons terug naar de gymzaal begeven. Ik voel April haar blik op me rusten, maar ik durf haar niet aan te kijken. Ik was eerlijk gezegd nog niet klaar om May of April te zien, maar ik moest mijn jongens zien.
'Ben je zeker dat je er klaar voor bent?' Haalt Jake me uit mijn gedachten, terwijl hij een arm om me heen slaat. Ik kijk nu toch even naar April, maar ik heb geen idee wat ik van haar blik moet afleiden, waardoor een zucht uit mijn mond ontsnapt.
'Als May me nog wilt zien en me vergeeft, dan vertel ik haar de waarheid en anders weet je wel.' Probeer ik positief te blijven, waarna ik naar mijn schoenen kijk. Ik kruis mijn armen voor me, terwijl Jake me begeleid.
'Je kan altijd een rare stalker worden, zoals Embry?' Lacht Jake, wat een stomp van Embry oplevert. Oké, wat heb ik gemist?