047

Ineens worden mijn hand vast gepakt en een kleine snokje eraan laat me omdraaien. Ik kijk recht in de triestige felblauwe kijkers van May en meteen voel ik eens teek in mijn hart.
'Ga alsjeblieft niet weg.' Smeekt ze me, terwijl ze ook mijn andere hand vast grijpt.
'Ik heb het gevoeld dat je me verlaat en niet meer terug komt.' Snikt ze, terwijl een eenzame traan naar beneden loopt. Meteen trek ik haar in een knuffel, waardoor haar hoofd op mijn borstkas rust.
'Alsjeblieft Maliya! Sam is echt niet goed voor jou gezondheid, je moet echt je contact met Sam verbreken!' Probeert ze me over te halen, waardoor ik haar weer van me af duwt. De paniek is hoorbaar in haar stem, terwijl ze me alleen maar angstig kan aankijken. Ze is duidelijk bang dat Sam mij iets gaat aandoen, maar het is eerder omgekeerd.
Ik weet ook dat Sam pist wordt om wat May zegt, doordat hij ons nu aan het afluisteren is. Waarschijnlijk is iedereen me nu aan het afluisteren, terwijl ze Sam onder controle proberen te houden. Sam weet dat ik hem zo zou vermoorden, wanneer hij May aanvalt en daarom zal hij de rest ook wel duidelijk maken dat ze zich niet mogen moeien.
'May, ik weet dat het moeilijk te begrijpen is en ik wou dat ik je nu alles kon vertellen, maar ik heb Sam nodig.' Zucht ik, terwijl May mijn handen vast grijpt. Bang dat ik elk moment zou kunnen weglopen.
'Maliya, het ziet er echt niet goed uit. De manier van de blauwe blekken en de plaatsen zegt mij nu al dat je enkele ribben heb gebroken of zwaar gekneusd.' Zucht May, waardoor ik mijn hand onder mijn rechter borst houdt. Die plek deed het meeste pijn en eerlijk gezegd doet die nog altijd best veel pijn.
'En je kan me alles vertellen, Maliya. Ik zal alles voor je doen, maar Sam is gewoon niet goed voor jou.' Haar stem slaagt over in paniek, terwijl ze me paniekerig aankijkt.
'Het spijt me, May, maar ik kan het niet. Geloof me nu maar gewoon dat alles met me goed komt en dat ik veilig ben, maar ik heb Sam nodig. Ik zou ook willen dat het anders kon, maar het gaat niet.' Zeg ik, terwijl ik me probeer sterk te houden. May snokt even aan mijn armen, waardoor ik haar geschrokken aankijk.
'Alsjebliegt Maliya, ga met mij mee naar de dokter of laat April je onderzoeken?' Smeekt ze me, terwijl ze een stap naar achter zet. Voor haar plezier zet ik één stap mee, terwijl ik naar April kijk. April kijkt me alleen maar aan met een dodelijke blik. Ik geef haar geen ongelijk om me dood te wensen om wat ik Brady heb laten doen. Waarom heb ik Brady haar laten omver duwen?
'Alsjeblieft Maliya. April kent er echt meer van dan dat je denkt!' Probeert ze me over te halen en weer zetten we één stap richting April, terwijl May er nog probeert te zetten. Ik trek May voorzichtig terug en automatisch kijkt ze me paniekerig aan. Kom op, Maliya, sterk blijven! Dit is het beste voor May, want bij haar zus en uit jou buurt is ze het veiligste! Kom op, hou je sterk!
'May, het spijt me. Ik moet gaan.' Slaagt mijn stem even over, terwijl een simpele traan naar beneden rolt. Ik heb spijt dat ik dit heb laten gebeuren en spijt dat ik haar hiermee pijn doe. Ik heb echter geen spijt dat ik het doe, doordat ik weet dat ze veilig zal zijn bij haar zus. Ik druk een kus op haar wang, waar net een traan naar beneden rolde.
'Waarom moet je gaan?' Wilt ze het niet loslaten en ik weet dat ik het hard ga moeten spelen voor ze me zal laten gaan. Ik kan pas gaan als ze me laat gaan, want anders kan ze me steeds weer tegenhouden.
'Omdat je niet veilig bent bij mij in de buurt, May. Je zus haat me, omdat ze er hetzelfde over denkt.' Zucht ik verslagen, waardoor May even naar achter kijkt. April kijkt geschrokken op wanneer ze May haar trieste blik ziet en neemt meteen een paar passen onze richting uit.
'Maar wat maakt het uit wat mijn zus denkt? Ik vind jou leuk, is dat niet het enigste wat telt?' Vraagt May hoopvol, terwijl ik hoor dat ze op het randje staat van een emotionele inzinking.
'En als ik bij jou ben, kan je me toch beschermen? Ik zal toch nooit veiliger kunnen zijn voor het onbekende dan bij jou, want jij kent het gevaar!' Haar stem is helemaal overgeslagen en de tranen beginnen stilletjes aan te lopen.
'Ik wil niets liever, May. Ik wil echt niets liever, maar we weten allebei dat je tegen jezelf liegt als je zegt dat je er niet om geeft wat je zusje denkt.' Duw ik haar recht op de feiten. Ze wilt tegen pruttelen, maar kan dat niet. Ze weet dat ik gelijk heb, of ze dat nu wilt toegeven aan haar eigen of niet.
Voorzichtig werp ik een blik vol spijt naar April, in de hoop dat ze haar zus komt troosten. Gelukkig begint ze rustig onze kant uit te lopen en ik haal eens diep adem, waarna ik May haar handen rustig los laat. May haar tranen beginnen meteen te stromen, terwijl ik me groot probeer te houden. Enkele tranen kan ik toch niet onderdrukken en rollen stil aan naar beneden. Ik wandel rustig verder naar het bos en steeds meer tranen beginnen te stromen. Kom op, Maliya, doorzetten!
Ineens word ik bruut omgedraaid en plaatsen twee zoute lippen zich op de mijne. Mijn geschrokken houden gaat meteen weg, terwijl ik mijn handen op haar gezicht plaats en haar terug kus.
'Blijf, alsjeblieft?' Smeekt May tussen de kus door, waardoor ik mijn lippen van haar af haal. Voorzichtig gaat ze naar onder, doordat ze weer op haar platte voeten gaat staan. Ik druk mijn lippen nog eens op haar perfecte roze lippen, één laatste keer.
May slaat haar armen rond mijn nek en trekt me tegen haar aan.
'Het spijt me zo enorm hard.' Prevel ik tussen de kus door, waarna ik onze kus losmaak. Ik verplaats mijn handen naar haar greep achter mijn nek en maak hem los. May wringt eerst tegen, maar ik ben sterker en weet haar handen voorzichtig tussen ons in te brengen. Ik zie in mijn ooghoek dat April ons heeft bereikt, waardoor een 'sorry' maar met mijn lippen naar haar. Ze knikt toch lichtjes dankbaar. Duidelijk zich ervan bewust wat ik heb gedaan voor haar zus te beschermen. Voorzichtig stap ik achteruit, terwijl ik de handen van May loslaat. May wil een stap naar voor nemen, maar haar zus slaagt haar arm om haar schouders, terwijl ze met haar andere over haar arm naast haar wrijft. May begint te huilen, waardoor April haar in een knuffel trekt en May met haar rug naar mij staat. Ik draai me om en overbrug de laatste meters naar het bos. Jake komt ineens te voorschijn uit het bos en kijkt eerst recht in April haar ogen, maar komt dan toch troostend naar mij. Hij slaagt zijn arm om mijn schouder en ik sla mijn armen rond zijn romp, terwijl ik mijn tranen niet in bedwang kan houden. Ik ben haar kwijt. Ik ben de liefde van mijn leven kwijt.