043

'Ga je lopen van me, kleintje?' Vraagt Sam spottend, terwijl hij mijn richting uitkomt.
'Nee, maar je weet hoe ik werk.' Lach ik, waardoor ik enkele keren te plaatsten spring. Ik ben kleiner dan Sam en ook niet bepaald sterker, dus ik moet slimmer zijn. Anders lig ik zo van de klif af en zal Sam me er nog weken met pesten. Weken? Zeg maar gewoon maanden
Ik begin een aanloop te nemen en Sam kijkt me lachend aan. Ik plaats mijn arm op zijn schouder, mijn voet op zijn been en mijn been zwaai ik rond zijn nek. Ik gooi dan al mijn gewicht naar benden, terwijl ik Sam stevig vastklem. Ik plaats mijn handen op de grond en zwaai mijn benen achterna. Door het feit dat ik heel mijn gewicht naar achter gooi en Sam goed vast heeft, vliegt hij mee naar achter met me. Een paar centimeter van de rand komt Sam om de grond. Ik tik simpel met mijn tenen op de grond, waarna ik terug zwaai. Ik zet mijn voeten terug op de grond en duw me recht op mijn handen.
'Geef je het al op?' Vraagt Sam, terwijl hij recht springt en me speel aankijkt.
'Ik ben nog maar net opgewarmd.' Lach ik, waardoor er ook een lach op zijn gelaat verschijnt.
'Je bent laatst gewonnen.' Gromt Sam vijandig, zodat de spanning erin blijft.
'Ja en de keer daarvoor!' Wrijf ik het er even in en Sam schenkt me een dodelijke blik.
'Dat is omdat ik je laat winnen en dat weet je.' Plaagt hij me, waardoor ik toch even begin te twijfelen.
'Echt?' Vraag ik voor de zekerheid en op dat moment begint hij me aan te vallen. Echter laat ik hem gewoon struikelen, waardoor ik nu met mijn rug naar de klif sta. Sam springt recht en kijkt me aan alsof hij zeker is van zijn overwinning. Was dat de bedoeling? Dat ik je liet vallen, zodat ik met mijn rug naar de klif sta?
'Wat ben je van plan?' Grom ik, zodat ik gefocust blijf.
'Dit!' Brult hij, terwijl hij me weer aanvalt. Ik loop meteen zijn kant ook uit, maar hij raakt me vol op mijn ribben. Ik val op de grond, dicht bij de klif en grijp er even naar. Ik laat me toch niet kennen en spring weer op.
'Wacht maar!' Grom ik terug, waarna ik Sam aanval.

Vele raken klappen en stompen worden er uitgedeeld. Zowel Sam als ik vallen verschillende keren op de grond en grijpen naar verschillende plaatsen op ons lichaam. Sam staat vol blauwe en paarse plekken, waardoor ik er van overtuigd dat mijn lichaam ook vol staat. Sam heeft voor een paar seconden half af de klif gelegen, maar is er al heel snel weer opgekropen. Hij is vastbesloten niet de verliezen van me deze keer. We hebben ook van alles naar elkaars kop gegooid, waardoor ik er van overtuigd dat het lijkt alsof we echt ruzie hebben.
'En, ga je al opgeven?' Vraag ik aan Sam, waarna ik me klaar maak om nog eens aan te vallen. Dit doe ik door een paar keer ter plaatsen op de grond te springen.
'Nooit!' Zucht hij, wat ik als start signaal bekijk en dus begin ik te lopen. Sam staat vlak bij de klif, dus ik besluit hem er gewoon af te gooien.
Ik slaag mijn benen nog eens om zijn schouders en slaag mijn voeten rond zijn romp. Ik gooi me naar achter en plaats mijn handen op de rand van de klif. Ik gooi hem naar achter, waarna ik hem los laat. Sam vliegt gevaarlijk snel naar beneden, maar weet nog snel mijn voet vast te grijpen. Hij trekt me van de klif en meteen vallen we naast elkaar naar beneden. Verdomme, Sam. Ik had gewonnen als je me liet staan. Nu is er geen winnaar!
Ik besluit met mijn handen naar beneden in het water te belanden, zodat ik gewoon door het water snij. Met een hoge snelheid duik ik in het water. Ik open mijn ogen en begin rustig naar de kant te zwemmen, terwijl ik omhoog zwem.
Wanneer ik boven aankom, neem ik een diep adem en draai me lachend om naar Sam.
'Deze keer win jij, Maya, volgende keer is het aan mij!' Brult hij naar boven, waarna hij zich ook naar de kant begeeft. Wacht wat? Zegt hij nu dat ik heb gewonnen? Oh yes!
Snel draai ik me om en begin naar de kant te zwemmen. Rustig stap ik uit de zee, terwijl ik klopjes op mijn schouders krijg van Paul en Jared.
'Je moet ons je geheim vertellen.' Lachen ze, doordat zij nooit kunnen winnen van Sam. Ik lach en haal mijn schouders op.
'Ik doe niets speciaal, ik ben gewoon zo geboren.' Biegt ik eerlijk op, maar zoals gewoonlijk denken ze dat ik lieg en geven ze me een duw naar voor. Mijn gebroken ribben, die nu enkel nog gekneusd zijn van het gevecht, protesteren meteen, wanneer ik naar voren buig. Mijn gezicht vertrekt even van de pijn, terwijl ik mijn hand op mijn ribben leg. Kom op, Maliya, verman je een beetje. Winnaars klagen niet over pijn!
'Oh mijn God, Maliya gaat het?' Het is de meest wonder mooie stem die ik ooit heb gehoord. Meteen kijk ik verbaasd op, recht in de felblauwe ogen van May. May? Wat doet May hier ineens? Daarnet was ze hier nog niet?