035

'Oh ja, dat meent ze wel!' Vult Samt zijn stem het huis, waardoor ik even gniffel. Ik steek het laatste stukje muffin in mijn mond, terwijl Sam bij ons aan tafel komt zitten.
'Jongens, die muffins waren voor iedereen.' Zucht Sam, waardoor ik hem uitdagend aankijk.
'Als jij niets zegt, zeg ik ook niet.' Lach ik dan, waardoor Sam meteen twee muffins gaat halen.
'Deal!' Lacht hij, waardoor we allebei Brady bevelend aankijken. Hij houdt ook best zijn mond.
'Wat gaan jullie vandaag nog doen?' Vraagt Sam, maar hij kijkt mij alleen maar aan. Wetend dat ik beslis voor mij en Brady.
'We gaan vandaag de rest ontmoeten.' Lach ik, terwijl ik een vragende blik van Sam op me voel rusten.
'Dus Embry, Jake en Seth zijn ook wolven? Hoor ik eindelijk bij jou groepje?' Vraagt Brady uitgelaten, waardoor Sam en ik even moeten lachen.
'Mijn vrienden gaan zo jaloers zijn!' Lacht hij dan, waardoor ik meteen in de aanval schiet.
'Je vrienden mogen hier niets over weten!' Begin ik mijn uitleg.
'Je gaat vanaf nu altijd rond Maya en de rest moeten hangen, Brady.' Gaat Sam verder.
'Je bent één van ons nu, dus je moet uitkijken met alles.' Sluit ik het dan af, waardoor Brady me vragend aankijkt.
'Hoe bedoel je?' Vraagt hij dan toch maar, waardoor ik een glimlach op mijn gezicht probeer te toveren.
'Je hebt nu een temperatuur van 42 graden en voor is dat normaal, maar voor andere lijkt het alsof je koorts maakt.' Begin ik, terwijl ik mijn armen op tafel leg en er op steun.
'Je loopt sneller dan mensen, daarom zie je ons ook nooit doorlopen op school. We zouden te hard opvallen, maar dat neemt niet weg dat we met zijn alle vooraan mogen lopen.' lach ik, terwijl ik terug denk aan alle mini wedstrijden.
'Ook ben je zoveel sterker!' Lach ik, terwijl het verhaal met Jake, Bella en de motors door mijn hoofd vliegt.
'Je kan er zoals de andere jongens met uitpakken bij de andere, zodat ze weten dat niet met jou te sollen valt. Maar jou gespierde armen zeggen meer als genoeg.' Lach ik, waardoor Brady recht springt en in de grote spiegel gaat kijken.
'Zo groot zijn ze nog niet?' Vraagt hij dan en we beginnen allebei te lachen.
'Op het einde van de week zie je eruit als Seth, veel te volwassen voor je leeftijd.' Plaagt Sam hem, waardoor ik hem onder tafel een kleine stomp geef. Hij kijkt me meteen woedend aan, waardoor ik moet lachen.
'Wat?' Gilt Brady ineens, waardoor Sam in een bulderlach schiet. Het leek net een meisje dat gilde en de andere krijgen dit deze avond zo hard te horen!
'Mijn moeder vermoord me als ze die tattoo ziet!' Slaagt Brady in paniek, waardoor ik moet lachen.
'Hey, kijk eens!' Roep ik naar hem, waardoor hij meteen ziet op mijn rechterschouder. Ook Sam laat zijn "tattoo" zien, waardoor Brady rustig onze kant uit loopt. Hij komt vlak naast me zitten en bekijkt mijn schouder.
'Wat is het?' Vraagt hij en ik kijk naar Sam. Hij knikt als teken dat ik het moet uitleggen.
'Het is een teken dat je bij onze roedel hoort. Hij zal op het einde van de week even zwart zien als die van ons, omdat het de tijd nodig heeft om er door te komen.' Leg ik het uit, waarna Brady met zijn vingers over mijn tattoo glijdt.
'Wat vormt het?' Vraagt hij, waardoor ik ook even naar mijn tattoo gluurt.
'Mijn ouders hebben me altijd verteld dat het twee wolven zijn, die samen een derde wolf vormen.' Zucht ik, terwijl mijn ouders voor mijn ogen verschijnen. Twee jaar geleden zijn ze omgekomen in een groot auto ongeluk in Europa. Of dat is toch wat ze me altijd vertelde, maar ik voel gewoon dat nonkel Billy niet 100% eerlijk tegen me is. Waarom? Ik weet het echt niet. Ik mis ze nog altijd enorm hard, aangezien mijn vader echt een fantastische leraar was. Ik ben enkel een flop, die hoopt dat ze de nieuweling iets kan bijbrengen!
Ik voel dat mijn ogen waterig worden en ik kan het niet laten om recht te staan.
'Sorry, ik ga even een frisse neus halen.' Verontschuldig ik me, waarna ik naar buiten wandel.
'Sorry Maya.' Fluistert Sam me nog achterna, waarna ik buiten ben. Ik wandel rustig door het bos, terwijl ik rondkijk.
Ik probeer nergens aan te denken en gewoon te genieten van de rust.
Al snel zie ik een boom en denk ik terug aan hoe mijn vader en ik altijd in de bomen klommen. Hij hielp me altijd een beetje omhoog, maar ik was altijd de snelste beneden. Een beetje roekeloos naar beneden gaan was mijn manier van werken.
Zonder ik het vrijwel besefte ben ik in de boom geklommen. Ik heb me goed genesteld op een dikke tak en sluit mijn ogen. Ik geniet van de rust en de stilte, tot dat ...