033

'Ik ben niet irritant?' Klinkt de stem van Brady in mijn hoofd, waardoor ik het niet kan laten om even te lachen.
'Toch wel een beetje, want wie gaat er nu gewoon lopen? Ik probeer je gewoon iets bij te leren!' Geef ik eerlijk toe, waarna ik hem al snel heb ingehaald. Ik merk dat Brady best boos is geworden om mijn woorden, waardoor ik hem plagend een duwtje geef. Hij wilt me meteen terug duwen, maar ik ontwijk het gemakkelijk. Brady vliegt daardoor tegen een boom aan en ik kan een gniffel niet onderdrukken. Ik begin sneller te lopen, waardoor een woedende Brady me probeert bij te houden.

Na enkele meters te sprinten is Brady alweer wat gekalmeerd.
'Brady, ben je klaar voor je eerste les?' Vraag ik, waarna ik weer vertraag. Brady vertraagt ook en samen staan we in het beschutte bos, dicht tegen Canada.
'Ja, wat is de eerste les?' Vraagt hij oprecht hyper, waardoor ik even moet gniffelen.
'Je moet altijd klaar zijn, om te wolven.' Begin ik mijn uitleg, terwijl ik heen en weer wandel.
'Ik ga je zo vaak laten wolven, dat het bijna pijnloos gaat verlopen.' Ga ik verder, waardoor ik Brady zijn pijn even door me heen voel gaan.
'Ik weet dat het nu voelt alsof elk bot in je lichaam in brand staat en het lijkt alsof je ontploft, maar het komt goed!' Beloof ik Brady, waardoor hij knikt. Hij gaat zitten en kijkt me met lichte schrik aan.
'Kijk naar mij en doe me na.' Lach ik, waarna ik naar de boom wandel. Ik wandel naar de boom en gooi me op mijn achterste poten. Ik wandel rustig verder op mijn poten en sluit mijn ogen, waarna ik eens diep adem haal. Ik voel voor een seconde hoe alles brand, maar ik blijf rustig verder gaan. Ik open mijn ogen, waarna ik merk dat ik de boom ben voorbij gelopen. Ik zie dat Brady is gaan liggen en me aanstaart. Ik draai me maar om en wandel terug naar de boom. Ik scheur met een pijnlijke kreet weer uit mijn vel en val op mijn vier poten. Ik stap nog een stukje verder en kijk Brady aan.
'En dat blijf je herhalen, tot dat je op één seconde omgevormd bent.' Lach ik, waarna ik zijn richting uitloop. Ik focus me op Brady, waardoor ik een naakte vrouw voor men neus krijg.
'Brady, ben je nu serieus aan het denken hoe ik eruit zie zonder kledij?' Vraag ik geschokt, waardoor Brady geschrokken recht springt.
'Wacht, kan jij alles zien en horen wat ik denk?' Vraagt hij dan verbaasd, alsof hij daar nog niet achter was gekomen.
'Alles!' Lach ik, waarna ik voor de boom gaan liggen. Meteen flitsen enkele gedachtes door zijn hoofd en dat zijn duidelijke gedachtes die ik niet mocht horen!
'Oké genoeg!' Beveel ik Brady. Nog geen seconde later is zijn hoofd leeg en zijn alle gedachtes verdwenen.
'Hup, trainen!' Zeg ik nog strenger, waardoor Brady niet anders kan dan zichzelf opnieuw en opnieuw te pijnigen.

Zijn schreeuwen en huilen vullen een halve dag het bos. Zijn pijn kreten blijven maar echo'en in mijn hoofd. Ze worden steeds erger, doordat hij elke keer weer opnieuw het uitschreeuwt. Ik heb mijn hoofd al tussen mijn poten verstopt, maar veel helpt het niet. Misschien is het tijd voor even een pauze, zodat Brady even kan bekomen. Hij deelt al de hele tijd zijn pijn met me. Zo kunnen we onze legen magen ook even vullen, zodat hij klaar is voor de rest.
'Nee, ik kan dit! Ik ben er bijna!' Klinkt Brady over zijn eigen echo's, waardoor ik op kijk. Ik houd al zijn bewegingen in de gaten. Hij is er inderdaad bijna!
Hij vormt zichzelf zonder geluid naar mens en loopt de boom voorbij. Hij draait zich om, terwijl hij tot 10 telt. Hij puft een paar keer, waarna hij naar de boom rent. Één seconde later sprint hij voorbij de andere kant van de boom en automatisch spring ik recht.
'Brady, dit is fantastisch!' Gier ik uit, terwijl de rust in mijn hoofd wederkeert. De pijn van Brady verdwijnt en maakt plaats voor zijn geluk. Brady springt in het rond alsof hij een klein lammetje is, dat net is geboren.
'Hey?' Roept Brady verontwaardigd uit, waardoor ik even moet giechelen.
'Wie het laatste thuis is maakt het eten?' Vraag ik aan Brady, waardoor Brady ineens begin te sprinten.
'Foute kant!' Roep ik, waarna ik me omdraai en richting Sam loop. Emily is momenteel nog op het werk, dus zal geen gevaar kunnen lopen. Brady kan me niet bijhouden, maar volgt wel mijn spoor. Dit is goed, dan leert hij ineens jagen! Ik maak expres nog een paar omwegen en zie dat hij ze allemaal volgt. Bij Sam thuis aangekomen, vorm ik me meteen om en wandel naar binnen. Er is niemand thuis, maar Sam doet nooit de deur op slot. Ik loop meteen door naar boven, naar de reserve kleerkast. Ik pak een sportbh, boxershort en een open T-shirt. Ik doe er nog een jeansshort onder aan en neem een simpel T-shirt en short voor Brady meer. Het is misschien van Seth, maar Brady past er ook wel in. Ik ren naar beneden, leg zijn kledij voor de deur en loop weer naar binnen. Er staan een bord vers gebakken muffins in de keuken, wat Emily waarschijnlijk voor iedereen heeft gemaakt en ze na school konden opeten. Jammer!
Ik pak 10 muffins en leg ze op tafel. Zes of zeven voor mij, 3 voor Brady. Ik ga zitten en begin rustig de chocolade muffins op te peuzelen. Ondertussen is Brady binnen gekomen en is hij ook aan zijn maaltijd begonnen. Ik kijk even op de klok, want ik kan pas verder gaan met alles te leren als de rest er is. Brady moet de rest gewoon worden, moet leren rennen in een roedel. Hij moet getest worden op snelheid en kracht, zodat ze hem ergens kunnen plaatsen. Hij zal dus een zware week achter de rug gaan en ik moet hem steunen in alles. Het is twee uur in de namiddag, dus de jongens zijn uit binnen een ander half uur. Sam is net gestopt op zijn werk, dus hij zal elk moment wel kunnen verschijnen.
'Maliya?' Haalt Brady me uit mijn gedachten, waardoor ik hem lachend uitkijkt.
'Noem me maar Maya, dat doet iedereen.' Ga ik er op in, waarna ik hem lachend aankijk.
'Hoe komt dat we kunnen veranderen?' Vraagt hij en ik kijk hem lachend aan.
'Ken je de oude horror verhalen over de geestenkrijgers bijvoorbeeld nog?' Vraag ik, waardoor ik Brady hard hoor nadenken.
'Je weet wel, die Billy Black altijd tijdens grote kampvuren verteld?' Vraag ik dan, waarna Brady me verrast aankijkt.
'Ze zijn allemaal waar!' Lach ik dan, waarna Brady geschokt kijkt.
'Dat meen je niet?' Vraagt hij ongelovig, waardoor ik met een grote glimlach ja knik.
'Oh ja, dat meent ze wel!'