Proloog

Sophie was net klaar met haar werk en liep het grote gebouw uit. Ze had nog geen stap buiten gezet of het begon met regenen.
‘Geweldig,’ bromde ze, terwijl ze een taxi probeerde aan te houden. Was ik nou maar met de auto gegaan.
Na enkele minuten wachten was er nog geen taxi voorbij gekomen. Met een zuur gezicht besloot ze om maar te gaan lopen. Gelukkig was het niet zo ver.
Ze stak de anders zo drukke straat over, waar haast niemand liep en sneed af door de steeg. Misschien hield ze het dan nog een beetje droog.
Toen ze gejuich hoorde, versnelde ze haar pas en staarde naar het grote plein. Er stond een hele menigte met mensen. Sommige waren aan het juichen en anderen staarden zwijgend voor zich uit.
Ze wrong zich tussen de mensen door om te kijken wat er aan de hand zou zijn. Zodra ze wat meer zicht uit, zag ze twéé mannen staan. De ene zag er tevreden uit, terwijl de andere juist het kwaad voor zich uit keek.
De man die een en al woede uitstraalde, draaide zijn gezicht en keek haar aan. Zijn ogen leken recht in haar ziel te kunnen kijken. Op dat moment verspreidden dondergeluiden zich door de hemel, gevolgd door enkele flitsen. Er kroop een rilling over haar rug en ze kreeg het plotseling ijskoud. Met een ruk draaide ze zich om en liep terug naar huis.