030

April Norah Baker

Vermoeid leun ik tegen mijn kluisje, terwijl ik er langzaam een paar boeken en schriften uit haal voor de komende twee uur. Uiteindelijk was de hele ontvoering in scène gezet, mede mogelijk gemaakt door May. Zelfs de mededeling van mijn moeder over het boodschappen doen was gepland. Eigenlijk had ik het al aan moeten zien komen, want pap doet altijd van dit soort oefentrainingen op de dag wanneer je het minst zin erin hebt. Volgens hem moet je altijd voorbereid zijn, zelfs op een nieuwe woonplaats.
      Klaar voor trainingen ben ik over het algemeen wel, maar klaar voor school? Nooit.
      Uiteindelijk lag ik dus om twee uur pas in bed, terwijl de wekker om zeven uur gaat. Maar met een persoonlijk record. Nog één minuut en tien seconden en ik zou zelfs paps record verbroken hebben.
      Met een diepe zucht sla ik mijn kluisje dicht, waardoor het gele metaal plaats maakt voor Maddies overenthousiaste gezicht. Nathan staat minstens net zo vermoeid als ik naast haar, met donkere kringen onder zijn ogen en een gezicht dat op onweer staat. Die heeft een ochtendhumeur.
      ‘We hebben zo meteen sport!’ roept Maddie enthousiast uit. Ze klapt in haar handen en gooit haar sporttas om het te benadrukken nog over haar schouder.
      ‘Shit!’ roep ik geërgerd uit. Met een harde klap laat ik mijn hoofd tegen mijn kluisje vallen en ik probeer in mezelf tot tien te tellen. ‘Ik wist dat ik iets vergeten was!’
      ‘Geen zorgen, je kan iets van mij lenen,’ biedt Maddie direct aan. Ze gooit haar haren over haar schouders en glimlacht liefjes, maar ik zie hoe ze vanuit haar ooghoeken bezorgd naar Nathan aan het kijken is.
      ‘Je bent een redder!’ roep ik opgelucht uit. Dat scheelt weer een smoes verzinnen, al denk ik dat ze me misschien de eerste keer wat soepeler zullen behandelen. Ik ben immers wel de nieuweling.
      De bel gaat en met z’n drieën lopen we naar de gymzalen. Althans, Nathan en Maddie lopen en ik volg. Tot nu toe ben ik nog geen één keer verdwaald geraakt, maar het is pas het begin van de tweede dag dus ik moet niet te vroeg juichen. Ik maak ondertussen ook een mentale notitie om na gym aan Nathan te vragen hoe hij zich voelt, want hij ziet er niet al te best uit.
      In de kleedkamer kleed ik me snel om in Maddies geleende kleding, een korte broek van Nike en een normaal T-shirt, en bind ik mijn haren vlug in een stevige staart. Vervolgens loop ik naar de gymzaal, die is opgedeeld in drie vlakken, maar voor de rest vrij leeg is. Gelukkig zie ik nog net een hoe een meisje via de deur naar buiten loopt en aarzelend volg ik haar voorbeeld. Buiten aangekomen zie ik een groep van minstens twee klassen staan en een man van vijftig met een fluitje en een blik in zijn ogen alsof hij thuis hoort als drilsergeant in het leger en niet als gymleraar op de middelbare school. Ach, wat is het verschil ook.
      Tussen alle mensen zoek ik naar Maddie, die ik uiteindelijk vind bij een groepje mensen en Nathan. Ik probeer zo opgetogen als mogelijk de mensen te begroeten en het lijkt te werken, want ik krijg direct een koor van begroetingen terug. Automatisch krullen mijn mondhoeken in een glimlach en vragend kijk ik Maddie aan. ‘Wat is dat voor een leraar?’
      ‘Dat is drilsergeant Morris,’ antwoordt Nathan met opgetrokken neus. Hij rolt met zijn ogen en steekt zijn middelvinger naar de rug van de leraar. ‘Hij heeft me een keer een één gegeven omdat ik niet kon rennen met een gekneusde enkel. Bovendien is het een pedofiel.’
      Automatisch kijk ik met afkeur naar de rug van de man. Hopelijk gaat hij de eerste paar lessen zacht met me om, omdat ik nieuw ben, want ik heb echt de grootste hekel aan gym.
      De man fluit keihard op zijn fluitje en man, daar komt pas een hoop herrie uit. ‘Oké, iedereen, jullie weten wat jullie te doen staat. Een kleine ronde maken als warming-up en vervolgens de gymzaal in.’
      De man fluit nog een keer op zijn fluitje en direct komt iedereen in beweging. Ik heb geen idee wat de kleine ronde op deze school is, maar mijn plan is om gewoon de groep te volgen en dan kijk ik wel wat er gebeurd. Op mijn eigen tempo begin ik te rennen en rustig bekijk de omgeving. Ik heb de grootste hekel aan rennen, maar aangezien pap de warming-up altijd met rennen begint, ben ik er inmiddels wel goed in. Zeker als het rennen in de natuur is, want blijkbaar is de korte ronde gedeeltelijk in het bos. Ik schrik op uit mijn gedachten als bulderend gelach hoor. Ik merk dat ik bijna op de hielen van een paar spierbundels ren en schichtig werp ik een blik over mijn schouder. De rest is op z’n minst tweehonderd meter van ons verwijderd, dus ik kan nu niet ineens vaart minderen. Ugh, waarom moet ik mijn gedachten nou altijd zo in de loop gaan?
      Ik merk dat het gelach ineens veel minder word en nieuwsgierig kijk ik voor me. Het zijn vier spierbundels in totaal. Van wat May me verteld heeft moeten het Jacob, Paul en Jared zijn. En Embry.
      Geweldig.