014

April Norah Baker

Ik ben bijna thuis aangekomen, als er een gevoel in mijn lichaam sluipt die zegt dat ik iets vergeten ben. Ik probeer het van me af te schudden, maar ik ben niet helemaal succesvol. Vervolgens begint tot overmaat van ramp mijn mobiel ook nog eens een paar keer te trillen en met een diepe zucht zet ik mijn auto langs de weg.
      Ik buig me over naar de bijrijdersstoel en gris snel mijn telefoon uit mijn tas. Mijn ogen glijden over het display en ik kan een kreun van hopeloosheid niet tegen gaan.
Ik ga naar het strand xx May
      Hoe kan ik zo stom zijn om mijn eigen tweelingzus te vergeten? Ik laat mijn hoofd vermoeid en met een diepe zucht op mijn stuur vallen. De toeter die keihard begint blèren zorgt ervoor dat ik mijn vermoeidheid onmiddellijk ben vergeten en ik druk met mijn voet op het gaspedaal. Op hetzelfde moment geef ik een aardige ruk aan mijn stuur, waardoor ik een scherpe U-bocht maak en vervolgens over de weg scheur. Op naar het strand.

Ik kom tegelijkertijd met May en Maliya aan op het strand. Tot mijn ergernis zie ik hoe May veel te dicht op Maliya op haar motor zit. Ik mag dan misschien wel de jongste van ons twee zijn, al scheelt het misschien een minuut of twee en meestal is het May die bezorgd is om mij, ik heb altijd beschermende gevoelens voor mijn tweelingzus.
      Met een diepe zucht parkeer ik mijn auto en haal ik de sleutels uit het contact. Het lijkt wel alsof ik een magneet voor drama en pijn ben, het voelt alsof het me achtervolgt tot in de eeuwigheid.
      Ik stap zo zelfverzekerd als mogelijk uit mijn auto, wat een stuk makkelijker gaat nu het om mijn zus gaat en niet om mij. Vanonder mijn wimpers kijk ik naar Maliya, die naar mijn zus lacht, een kus op haar kruin drukt alsof ze al in een relatie zitten en vervolgens wegloopt. Met mijn ogen volg ik haar bewegingen en tot mijn grote angst zie ik dat er een hele groep bij de kliffen staat. Het lijkt wel het dubbele van haar vriendengroepje van vanmiddag en de reus die me vanmiddag zo nodig een persoonlijke preek moest geven staat er ook bij. Wat een feest.
      ‘Hé, May, wacht even!’ roep ik, als ik zie dat ze Maliya achterna wil lopen.
      Ik trek een sprintje naar mijn zus en leg mijn hand op haar schouder. Lichtelijk geïrriteerd, of zo lijkt het toch, draait mijn tweelingzus zich om. Ze rolt met haar ogen, gooit haar losse haren over haar schouders en kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
      Mijn adem blijft in mijn keel stokken, ze is toch niet echt boos op me omdat ik haar vergeten was. We zijn nog nooit echt boos op elkaar geweest.
      May’s façade breekt en ze barst in lachen uit. Ze grijpt met haar armen naar haar buik en haar tinkelende lacht klinkt door de lucht. ‘Jouw gezicht!’
      Beledigt geef ik mijn zus een duw. ‘Dat was gemeen!’
      ‘Nee,’ corrigeert May me, nog na gniffelend. ‘Dat was hilarisch.’
      Ik rol met mijn ogen, waardoor mijn blik op de Uley-bende valt. Direct versteent mijn gezicht en sla ik mijn armen serieus over elkaar. ‘Niet gemeen bedoelt, May, maar wat moest Maliya van je?’
      Onmiddellijk valt May stil en dwalen haar ogen af naar de grond. Onbewust bijt ze op haar lip en vouwt ze haar handen achter haar rug in elkaar. Haar houding spreekt meer dan een duizend woorden en ik kan een kreun niet tegen gaan. Heeft ze überhaupt wel een idee wie Maliya is?
      ‘Heb je de roddels over haar gehoord?’ fluister ik met grote ogen. Ik wil niet nog meer op mijn hals halen, maar ik wil dat mijn zus de waarheid weet. ‘Ik weet niet of het wel zo verstandig is om je hart gebroken te krijgen door haar.’
      May rolt met haar ogen, alsof mijn woorden hun doelwit helemaal niet geraakt hebben. ‘Van wie heb je die woorden? Roddeltante Nathan? Zegt dat niet genoeg?’
      Een verslagen zucht rolt over mijn lippen en ik voel mijn moed door mijn schoenen in de aarde wegzakken. Ik laat mijn blik afdwalen naar de groep, die onderaan de kliffen staat. Nog niemand maakt aanstalten om zich uit te kleden en te springen, maar dat zal ongetwijfeld niet lang duren. Mijn ogen ontmoeten die van de jongen van vanmiddag en een ongemakkelijk gevoel nestelt zich in mijn maag. Snel kijk ik weg naar mijn zus.
      Hoe kan ik haar nu duidelijk maken dat ik haar gewoon wil beschermen en dat ze voor de verandering eens naar mij moet luisteren, in plaats van andersom?