009

      Meent ze dit nou echt? Boos druk ik op antwoorden, maar Jake grijpt mijn telefoon uit mijn handen. Weet je wat? Ik heb hier zó geen zin in! In mijn gezicht doet ze alleen maar bot en nu gaat ze weer lief doen? Dat ze oprot met haar schijnheilig gedoe!
Geïrriteerd pak ik mijn rugzak op en spring ik recht. Ik sla mijn rugzak om mijn schouder en verlaat al stampend de kantine.
'Maliya, wat ga je doen?' Roept Jake me verbaasd achterna, terwijl ik stug naar buiten stap. Ik heb genoeg school gehad voor vandaag, dus mijn schooldag eindigt hier en nu!
Wanneer ik mijn lokker passeer, gooi ik kwaad mijn rugzak erin. Ik smijt mijn lokker dicht, die meteen in het slotje springt. Ik zie hoe een groepje nerds me bang aankijken, waardoor ik hen een kwade blik schenk. Meteen lopen ze de gang uit, waarna ik met een luide zucht het gebouw verlaat. Onze school ligt gelukkig aan de rand van het bos. Ik ren rustig over de parking, recht het bos in. Ik kijk even achterom en zie de school niet meer, waardoor ik me begin uit te kleden. Ik knoop mijn kleding vast aan mijn enkel en begin te lopen. Rustig begint mijn huid open te scheuren, waardoor ik schreeuwend op de grond val. Mijn botten beginnen te kraken, te breken en zichzelf te verplaatsen tot de juiste houding. Ik kan enkele schreeuwen niet onderdrukken. Het voelt alsof elke cel in mijn lichaam in brand staat. Normaal duurt het niet zo lang om te wolven en is het niet pijnlijk, maar het lijkt alsof mijn lichaam niet wilt dat het snel voorbij is. Mijn luide kreten van pijn slagen niet vaal later om naar wolven gehuil. Al snel sta ik op vier poten, waardoor ik rustig begin te wandelen. Al snel ben ik aan het sprinten door het bos, terwijl de adrenaline door mijn aderen giert.
'Jij hoort op school te zijn!' Roept de kwade stem van mijn alfa, Sam, door mijn hoofd.
'Ik heb een rot slechte dag, Sam. Dus nu niet!' Grom ik boos naar hem, waarna hij me ineens langs de zijkant aanvalt. Ik bijt meteen waarschuwend in zijn nek, zodat hij van me af springt. Dat doet hij ook meteen, waardoor ik ook snel recht spring. Sam gaat in zijn alfa houding voor me staan en ik lach even spottend met hem.
'Je weet dat dat niet werkt bij mij, Sam, dus stop proberen.' Zucht ik dan toch lichtjes geïrriteerd, maar Sam laat het daar duidelijk niet bij. Sam is alfa, maar mijn vader was alfa voor hem. Dat wil zeggen dat ik alfa bloed door mijn aderen heb stromen. Sam is echter enkel alfa, omdat hij de oudste is en ik geen alfa wil zijn. De jongens luisteren hierdoor wel naar zijn alfa stem, maar mij doet het helemaal niets. Hij weet dit, maar hij wilt niet dat de andere dit weten. Hij wil niet dat de andere mij boven hem verkiezen als alfa. En eerlijk, het is ook iets wat ik ook niet zou willen! Al die verantwoordelijkheden.
'Naar school!' Beveelt Sam me met zijn alfastem, waarna hij eens luid gromt. De jongens zouden nu voor hem neerbuigen en daarna terug naar school gaan, omdat ze een alfa stem niet kunnen tegen spreken. Ik echter heb er totaal geen last van en ga gewoon steviger op de grond staan.
Automatisch grom ik luid terug, zodat hij doorheeft dat hij moet stoppen. Als de mensen in La Push ons nu nog niet hebben horen grommen, dan weet ik het ook niet. Het is echt luid, maar dat interesseert ons nu totaal niet!
Ik hoor hoe enkele zich zijn aan het omvormen, waardoor Sam en ik naast elkaar gaan staan.
'Wat heeft dit te beteken?' Vraagt Sam, terwijl we naar de richting van de jongens kijken. Het zijn Jared en Jacob. Wat doen zij hier? Ze zouden op school moeten zijn. Sam gromt even naar me, omdat hij vind dat ik daar ook zou moeten zijn. Meteen grom ik even terug, omdat hij zich niet moet moeien.
'Wacht tot ze hoort dat Embry op May is ingeprent. Maya vermoord hem.' Hoor ik Jake ineens in mijn hoofd, waardoor Sam me waarschuwend aankijkt.
Ik neem eerst een geschrokken houding aan, maar dan pas dringen de woorden tot me door. Embry heeft wat gedaan?
Een grom ontsnapt tussen mijn tanden door, waarna ik hun richting uitloop. Net voor ik hen zie, hoor ik hoe ook Embry en Paul zich bij de groep aansluiten. Embry, de vuile klootzak!
Ik loop meteen zijn richting uit, wat Jared en Jake doen dit ook. Sam volgt me op de hielen, maar aangezien ik de snelste ben houdt niemand me bij. Plus door mijn hoge snelheid, kan ik vaak ook de meeste kracht meenemen. Dit maakt mij met een kleine omweg ook één van de sterkste. Gewoon omdat ik mijn hoge snelheid mee gebruik.
'Ik deed het niet expres, Maya. Het gebeurde gewoon.' Hoor ik Embry ter verdediging in mijn hoofd, maar ik begin enkel sneller te lopen. Zoiets gebeurt niet persongeluk. Je prent niet perrongeluk in op de inprent van je beste vriend. Of ja, ex beste vriend!
Ik zie hoe hij naast Paul loopt, terwijl Paul hem probeert af te schermen. Ik kan hem alleen maar pakken als ik over Paul heen spring, waardoor ik op dat moment erg kwetsbaar ben voor Paul. Paul heeft veel kracht, dus als hij me ziet aankomen kan hij me zo onderscheppen. Ik neem een enorm grote aanloop richting een berg. Soepel sprint ik die op en duw me af op de rand. Losjes spring ik over Paul heen en beland recht op Embry. Hij vliegt door mijn hoge snelheid tegen een boom en een jank ontsnapt uit zijn mond. Alleen vrienden noemen me Maya en vrienden prenten niet in op iemand anders zijn inrent.
Zonder dat ik het besef, ben ik beginnen grommen naar Embry. Ik zie hoe hij rechtstaat, waardoor ik hem meteen weer wil aanvallen. Door de te korte afstand heb ik te weinig snelheid, waardoor ik meteen aan de kant word gesmeten. Net voor hij me kan wegduwen, zet ik mijn tanden in zijn nek en een bloedsmaak vult mijn mond.
Snel spring ik recht om Embry weer aan te vallen, maar Jared gooit me met zijn hoge snelheid en kracht tegen een andere boom. Ik voel hoe al mijn ribben breken, waardoor ik een huil van pijn niet kan onderdrukken.
Op commando van Sam, deelt Embry zijn inprent gedachtes met ons. Hij is gewoon ingeprent op mijn May!
De pijn verdwijnt zonder problemen en woedend kijk ik naar EMbry. Hij staat nu met zijn achterkant naar mij toe, waardoor ik zo snel mogelijk recht schiet als ik kan. Ik zet mijn poten stevig op de grond. Door de duw van Jared is er een grote afstand tussen mij en Embry ontstaan. Daardoor kan ik hem nu wel met een hoge snelheid aanvallen. Ik begin me meteen af te zetten, maar al snel vlieg ik opnieuw tegen een boom. Ook de ribben aan mijn andere kant breken door Sam. Hij had namelijk Embry voor veiligheid aan de kant geduwd, maar mij gooit hij op zijn hardste tegen de boom.
Ik kan niet anders dan het uitschreeuwen van de pijn, maar enkel wat gejank vult het stille bos. De andere jongens moeten ook even janken, doordat ik mijn pijn met plezier met hen deel. Ik probeer nog eens recht te staan, maar al snel val ik op de grond. Mijn ribben zijn zichzelf aan het genezen en dat is het meest pijnlijke proces dat ik ooit heb gevoeld.
'Zo is het genoeg, Maliya! Gromt Sam boos. Ik heb geen kracht om recht te staan, maar al helemaal niet om tegen hem in te gaan. Sam beziet dit als een overwinning en kijkt Embry dwingend aan.
'Maya, ik heb je enorm graag en het spijt me dat dit zo is moeten lopen, maar hier moet toch een verklaring voor zijn?' Zucht Embry vol angst, terwijl hij mijn kant uit komt. Hij plaats zijn hoofd tegen mij, terwijl hij even jankt. Ik knap even waarschuwend naar hem, maar jammer genoeg was het niet raak. Embry stapt toch even angstig van me weg.
'Je hoeft echt niet meer af te komen, Embry!' Grom ik naar hem, terwijl ik mijn laatste kracht zoek om recht te staan. Jake houdt me meteen recht, terwijl Seth zich bij de groep voegt. Hij loopt meteen naar mij en ondersteunt me, net zoals Jake.
'Wat is er aan de hand?' Vraagt Seth geschrokken, die duidelijk niet door heeft wat er gaande is.