008

April Norah Baker

‘We zien je zo in de kantine!’ roept Maddie. Ze glimlacht twee rijen met parelwitte tanden bloot en zwaait vriendelijk. Nathan doet hetzelfde en ik zwaai even terug, waarna ik me naar mijn kluisje begeef.
      Na een beetje zoeken en twee keer de verkeerde gang ingelopen te zijn, heb ik eindelijk mijn kluisje gevonden die Seth, de jongen die me vanochtend bijna een hartverzakking heeft bezorgd, heeft aangewezen.
      Aangezien ik in de ochtend te weinig tijd had om mijn boeken in mijn kluisje stoppen, heb ik besloten om dat nu even te doen. Ik ben al lang blij dat ik even een momentje voor mezelf kan hebben. Het is gelukkig vrij rustig in de gangen, aangezien bijna iedereen in de kantine zijn eten aan het benuttigen is, dus ik kan op mijn gemak de boeken die ik niet meer nodig heb in mijn kluisje plaatsen.
      De eerste twee lessen vielen gelukkig mee. Biologie en wiskunde, de twee vakken waar ik het beste in ben. Geloof het of niet, wiskunde kan ik zelfs leuk vinden. Als ik het snap tenminste, anders is er niets aan.
      Ik schrik op uit mijn gedachten als in ineens iemand tegen het kluisje naast me hoor leunen en ik een onbekende blik op mijn gezicht voel branden. Direct voel ik hoe mijn hartslag overuren begint te werken en ik vraag me af of ik het gewoon uitschreeuw om gepest te worden.
      Voor de zekerheid kijk ik schichtig naar de persoon die tegen mijn kluisje hangt om zeker te weten dat ik überhaupt wel het persoon is waar ze het op gemikt heeft, maar het meisje kijkt mij inderdaad aan. Mijn blik flitst naar het groepje achter haar en ik voel hoe mijn hartslag nog sneller omhoog schiet. Het is het groepje waar Nathan me over verteld heeft. De Uley-bende. En het meisje bij mijn kluisje moet dan wel Maliya wezen.
      Snel richt ik mijn focus weer op mijn kluisje, in de hoop dat als ik hun geen aandacht geef, dat hun mij ook geen aandacht geven en me gewoon met rust laten.
      In tegenstelling, ik hoor Maliya gniffelen en voor ik het weet wordt mijn hand vastgepakt door de gloeiendhete van haar en automatisch versteen ik.
      ‘Hey, schoonheid,’ lacht ze flirterig. ‘Wat ben jij ineens verlegen geworden.’
      Ik weet niet hoe snel ik mijn hand moet terugtrekken als de woorden van Nathan door mijn hoofd spoken. De grootste player… Mooi niet dat ik me op mijn eerste dag al gebruikt ga laten worden, dat was ik niet van plan. Ik merk hoe Maliya een blik naar achteren, naar haar vrienden werpt, en ik doe het enige wat in paniek in me op komt: ik probeer voor mezelf op te komen.
      ‘Luister, ik weet wie je bent en ik heb gehoord van je reputatie,’ begin ik. Ik probeer het op zo’n overtuigende toon als mogelijk te zeggen, maar de angstige trilling is toch in mijn stem te horen. ‘Ik ben niet één van je vele speeltjes en ik ben ook niet van plan om dat te worden. Dus kan je me alsjeblieft met rust laten?’
      De laatste woorden klinken haast smekend, tot mijn grote ergernis, maar tot mijn nog veel grotere angst, lijken de woorden averechts te werken. Het meisje loopt rood aan in haar gezicht en ik zie hoe het spiertje in haar nek begint te trillen. Eigenlijk zie ik hoe alle spieren in haar lichaam beginnen te trillen en angstig grijp ik naar de zoom van mijn shirt. Kan ik een keer niet het slachtoffer zijn?
      ‘Denk je nu werkelijk, dat omdat je mijn zogenaamde reputatie kent, dat je mij kent?’ barst Maliya los. Met een harde klap slaat ze mijn kluisje dicht, die op een haartje na mijn gezicht mist. ‘Je weet helemaal niets!’
      Ze duwt me ruw omver, waardoor ik met mijn rug tegen de kluisjes aan klap en maakt vervolgens haar weg naar de kantine. Haar vrienden volgen haar en hoewel het huilen me nader staat dan het lachen, voel ik een gevoel van opluchting door me heen trekken. Voor nu, voor op z’n minst een paar minuten ben ik hiervan af.
      Althans, dat hoopte ik.
      Het lood zakt me in de schoenen als ik zie dat er nog een jongen is achtergebleven. Mijn adem stokt in mijn keel als ik mijn blik laat afdwalen van zijn gezicht naar de grond. Het enige wat ik zo snel gezien heb is dat hij duidelijk een vriend is van Maliya en bij de Uley-bende hoort. Hij heeft dezelfde roestbruine huid, spieren en donkere haren als de rest van het groepje.
      ‘Nogal kinderachtig van je om te doen alsof je Maliya niet kent,’ zegt de jongen bot. Ondanks dat de toon nogal onaangenaam is, is de klank van zijn stem toch plezierig.
      Een gevoel van ongeloof spoelt door mijn lichaam. Hoe moet ik Maliya kennen? Voor dit voorval heb ik haar nog nooit gezien!
      Het enige wat ik wil doen is mijn tas pakken en naar huis gaan, maar het lijkt erop dat het lot andere plannen heeft. Alsof een soort kracht me het dwingt te doen, kijk ik op naar de gigantische jongen die ervoor zorgt dat er rillingen van angst over mijn rug kruipen.
      Zijn chocoladebruine ogen vinden die van mij en voor even lijkt het alsof de wereld stilstaat. De humeurige uitdrukking op het gezicht van de jongen verandert naar verbaast, waarna zijn mond een stukje open hangt. Alsof hij nu bezeten is, zet hij een stap naar voren, wat alle alarmbellen laat rinkelen.
      Ik denk niet dat ik ooit zo snel mijn tas heb gepakt en ervandoor ben gegaan. Want dat is het enige wat momenteel door mijn hoofd gaat: wegwezen, wegwezen, wegwezen!
      Snel naar Maddie en Nathan, voordat ik nog een keer uitgekozen word.