007

      Ik zie de deuren van de kantine al voor me, waardoor een kleine glimlach rond mijn lippen speelt. Ik heb echt honger!
Ondertussen kijk ik nog eens rond, maar mijn ogen blijven hangen bij één meisje in het bijzonder. Haar lange blonde haren zijn in een hoge staart gepropt. Wanneer het meisje haar hoofd even opzij draait, zie ik dat het May is. Mijn glimlach wordt enkel maar groter.
Snel kruip ik onder Embry zijn arm uit en sluip tussen de jongens door, naar haar toe. Ik wrijf even zenuwachtig in mijn handen, maar ga dan toch maar koeltjes naast haar kluisje hangen. Ze draait haar hoofd naar me, maar ze lacht niet zoals ze zaterdag deed. Ze kijkt eerder schichtig, waarna ze onopvallend over haar schouders naar de jongens kijkt. Meteen steekt ze haar hoofd zowat in haar lokker, waardoor ik een gniffel niet kan onderdrukken. Gaat ze nu echt verlegen doen, terwijl ze me zaterdag bijna op mijn mond kuste?
Voorzichtig neem ik haar hand vast, waardoor ze me wel moet aankijken.
‘Hey schoonheid, wat ben je verlegen geworden.’ Lach ik flirterig, terwijl ik wacht op een onzeker lachje. Ik ga meteen recht staan wanneer May haar hand terug trekt en me vragend aankijkt. Wat is er aan de hand? Waarom doet ze nu ineens zo afstandelijk? Ik weet gewoon dat er ook een vragende blik op mijn gezicht rust.
May kijkt me niet aan, waardoor ik een vragende blik naar de jongens werp. Jake kijkt me recht ik mijn ogen en doet teken dat hij het ook niet snapt. May bekent even via sms dat ze gevoelens voor me krijgt om dan te doen alsof ze me niet meer kent? Wat heeft dit te betekenen? Is dit een grap, want dan vind ik hem absoluut niet grappig!
Ik kijk weer naar May, wanneer ik haar even diep hoor ademen. Ze trekt haar mond open en de vragende blik rust nog steeds op mijn gelaat.
‘Luister, ik weet wie je bent en ik heb gehoord van je reputatie.' Begint May het gesprek. Ik hoop dat ze overtuigend probeert te klinken, maar er is een duidelijke trilling aanwezig in haar stem.
'Ik ben niet één van je vele speeltjes en ik ben ook niet van plan om dat te worden. Dus kan je me alsjeblieft met rust laten?’ Vraagt ze dan bijna smekend. Echter voel ik mezelf alleen maar woedend worden. Denkt ze, omdat ze de roddels van het school kent dat ze mij kent? Als ik elke roddel over me moest waarmaken, dan had ik geen leven meer! Ik voel dat ik tril en haar angstige blik maakt het alleen maar erger. Ze grijpt naar de zoom van haar shirt en ik zie gewoon aan haar blik dat ze wenst dat ik gewoon weg ging. Echter neemt mijn woede bovenhand en kan ik het niet laten om haar gezicht te vertellen hoe ik er over denk.
‘Denk je nu werkelijk, omdat je mijn zogenaamde reputatie kent, dat je mij kent?’ Het komt er op een licht spottende toon uit, maar toch ben ik vanbinnen ontploft. Voor ik het besef, slaag ik haar openstaande kluisje met een harde klap dicht. Het kluisje raakt haar bijna, waardoor de angst op haar gezicht duidelijker te zien is. Ook een kleine vuistafdruk is zichtbaar in haar kluisje, maar ik weet het gewoon niet onder controle te houden. Iets in me zegt dat ik moet ophouden, maar het lukt gewoon niet.
‘Je weet helemaal niets.’ Sis ik tussen mijn tanden door naar haar, waarna ik weg been om het niet erger te maken. Onze schouders raken elkaar hevig, waardoor May hard opzij vliegt. Ik hoor hoe ze tegen de lokkers vliegt, waardoor ik toch even een bezorgde over mijn schouder werp. Ze kijkt enkel naar haar voeten en is duidelijk aan het vechten tegen haar tranen. Toch verlaat een opgeluchte zicht haar mond, waardoor ik me weer omdraai en boos verder been. Inprenten met iemand is zo fijn! Ik merk het, Jared, echt bedankt voor de valse hoop!
Terwijl ik stuf doorwandel naar de kantine, hoor ik hoe de jongens me op mijn hielen volgen. Ze blijven op dit moment zo dicht mogelijk bij me, voor in geval dat ik naar buiten moet.
Ik gooi de deuren van kantine met veel lawaai open, waardoor iedereen het meteen muisstil maakt en me afwachtend aankijkt. Met een grote zucht loop ik naar onze vaste tafel in de hoek van de kantine. Snel ruimen een paar eerste jaartjes hun spullen op en lopen ze weg.
Het zal vast wel al heel snel de ronde doen dat de Maliya Black een blauwtje heeft gelopen bij de nieuweling. Deed ze het misschien daarvoor? Zodat zij meteen een naam zou krijgen? Dat zij het meisje is dat de wilde leeuwin zal temmen?
Ik kan het niet laten en moet even lachen met die naam. Dat is de naam die Stacy me heeft gegeven, omdat ze altijd beweerde dat ze me kon temmen. Alsof ik getemd moet worden?
Geïrriteerd laat ik me, aan onze vaste tafel, op de bank vallen. Ik leg mijn voeten op de bank, terwijl ik met mijn rug tegen de muur aan leun. De jongens volgen mijn voorbeeld en nemen ook plaats aan de tafel. Kim en Rachel zijn samen met Leah en Jonathan eten gaan halen, omdat de andere jongens dat niet doen. Rachel neemt vast wel wat voor me mee om te eten, net zoals voor Paul en Jake. Dat doet ze eigenlijk altijd wel.
Rustig kijk ik de zaal nog eens rond. Iedereen zit aan zijn vaste tafel. Ik kijk verder en ik zie hoe Maddie en Nathan mijn kant uitkijken. Automatisch wipt een wenkbrauw omhoog, waardoor ze weer wegkijken. Ik laat mijn blik verder over de zaal gaan, maar ben niet blij met mijn bevinding. Stacy komt namelijk al huppelend mijn kant uit, iets wat ik nu wel kan missen. Toch kan ik het niet laten om haar van kop tot teen te bekijken in haar veel te kort cheerleaders pakje. Hoe heet ze er nu ook uitzie, ik heb totaal geen zin in haar zeuren en aanstellerij.
Ze kijkt me recht aan in mijn ogen, waardoor ze stopt met huppelen en rustig begint te wandelen. Voorzichtig lacht ze naar me en wandelt dichterbij, maar ik kijk gewoon weg. Ze snapt mijn kwade blik en subtiele hints duidelijk niet, want ik hoor hoe ze naast me komt staan. Ik besluit haar gewoon te negeren, waardoor ze op mijn schoot gaat zitten.
'Nu niet!' Grom ik naar haar, terwijl ik haar rustig weg duw. Ze kijkt me even geschrokken aan, maar gaat toch staan. Ze plaats haar handen in haar heupen, waarna ze haar mond opent. Ga toch gewoon weg, Stacy!
'Heb je even tijd?' Vraagt ze dan aan me, terwijl ze de andere aan mijn tafel één voor één aankijkt. Ik zucht even, maar besluit dan om toch maar recht te gaan staan om haar maar te volgen. Misschien kan ik mijn gedachten wel een beetje verzetten?
Net wanneer ik mijn voeten op de grond zet, om recht te staan, staat Jake al op. Hij trekt haar rustig bij me weg, waarna ook Seth er tussen komt staan.
'Ze heeft geen tijd, dus je kan weer gaan of had je haar niet gehoord.' Gromt Jake, waarna ze mij smekend aankijkt. Ik kijk gewoon weg, naar de plateau met eten die Rachel voor me neus had gezet. Ik kijk op en zie Rachel enkel liefjes lachen, waarna Paul hetzelfde doet. Oké jongens, ik hoef jullie zieligheid niet!
Rustig, maar toch op een gulzige manier eet ik mijn eten op. Wanneer mijn bord bijna leeg is, begint mijn gsm te trillen. Het is May. Wat moet zij nu weer hebben? Toch hoop ik stiekem dat ze een goede reden heeft voor het gedrag van paar minuten geleden.