004

April Norah Baker
‘Wow, ik wist niet dat La Push zo’n mooi strand had!’ roep ik verrukt uit als ik met mijn blote voeten in het mulle zand stap. Het voelt verrassend warm voor de temperatuur van La Push en snel maak ik mijn weg naar de zee. Ik hoor vaag het rustgevende geruis van de golven en met een glimlachje neem ik plaats op een stuk drijfhout naast een zwarte vuurplaats. Voor een moment voelt het alsof ik thuis ben, maar dan hoor ik ineens gejoel en geschreeuw en nieuwsgierig kijk ik op.
      Al snel vinden mijn ogen de bron van het geluid. Het zijn een paar jongens, al kan ik moeilijk zien hoe oud ze zijn, die op het puntje van een van de hoogste kliffen staan, alsof ze eraf willen springen.
      Geschrokken veer ik recht. ‘Mijn god, Maddie, Nathan, willen ze dood?’ roep ik ratelend uit, terwijl ik me al klaar maak om zo snel als mogelijk naar de kliffen te sprinten.
      Enkel word ik tegengehouden door een grote, sterke hand bij mijn schouder, die me zonder enige moeite tegen een lichaam aanduwt. Nathan kijkt me lachend aan en ik hoor Maddie ook gniffelen.
      ‘Relax, April,’ zegt Maddie zonder ook maar een greintje van paniek in haar stem. Ze laat zich met een diepe zucht op een van de stronken hout vallen en slaat haar donkerblonde haren over haar schouders.
      ‘Inderdaad,’ zegt Nathan met een grijns. ‘Dat zijn gewoon Seth en een paar jongens. Ze horen bij de Uley-bende en als dat niet zo is, dan zullen ze dat snel genoeg doen. Ze springen voor de adrenaline, niet omdat ze dood willen.’
      ‘Springen voor adrenaline?’ mompel ik ongelovig onder mijn adem, terwijl ik toe kijk hoe een van de jongens in het water duikt. Ik houd voor een seconde mijn adem in en durf pas uit te blazen als ik zie dat de jongen ongedeerd bovenwater komt. ‘Het lijkt meer op een mislukte zelfmoordpoging.’
      Terwijl ik de woorden uitspreek, wurm ik me uit Nathans warme armen en neem ik bij Maddies voeten in het zand plaats. Ik leg mijn hoofd op haar knieën en direct verbaast het me hoe goed het voelt. Het voelt echt alsof ik er een paar vrienden bij heb gemaakt in zo’n korte tijd. Ik had niet van mezelf verwacht dat ik dat zou kunnen, dus voelt het toch als een kleine, persoonlijke overwinning.
      Dan springt de zin van Nathan ineens weer op in mijn gedachten. De Uley-bende… Direct zit ik rechtop, terwijl ik Nathan scherp bekijk. De jongen daarentegen ligt relaxed op zijn rug, zijn armen gekruist over zijn borst, zijn spieren duidelijk zichtbaar. Zijn blik is gericht op de sterrenhemel, alsof hij iets kan lezen of zien wat ik niet kan.
      Vragend kijk ik naar Maddie, maar die haalt haar schouders op.
      ‘Soms zoomt hij nog weleens in een keer uit,’ zegt ze nonchalant, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ach, zij kan het weten. Ze zijn immers al zolang vrienden. Het is vast een wonder dat ik er zomaar tussen mag.
      ‘Nathan,’ zeg ik zachtjes, om de jongen niet te veel te storen. Vragend kijk de jongen op, zijn wenkbrauwen opgetrokken en zijn ogen nieuwsgierig.
      ‘Je zei iets over een bende?’
      Direct heb ik zijn aandacht, want bijna dezelfde seconde veert hij omhoog en kijkt hij me met twinkelende ogen en een grappige grijns aan. Hij wrijft in zijn handen alsof hij een slechterik is en automatisch begin ik te gniffelen. Maddie en Nathan zijn te geweldig.
      ‘Je hebt de roddeltante in hem tot leven gewekt,’ zegt Maddie. Ze rolt quasi verveeld met haar ogen, maar ik kan aan haar houding zien dat ze plezier heeft.
      ‘Blijkbaar,’ gniffel ik. Ik neem de kleermakerszit aan en kijk geïnteresseerd naar Nathan. ‘Dus, vertel.’
      ‘Dus de Uley-bende begon toen Jared Cameron ineens een paar weken ziek was en daarna ineens naar school kwam met bulkende spieren, die hij eerst helemaal niet had, en een kort geknipt kapsel,’ begint Nathan met zijn verhaal.
      Direct dwalen mijn gedachten af naar mogelijke verklaringen. ‘Anabolen?’
      ‘Wie zal het zeggen?’ antwoordt Nathan met een stem die niet veel goeds kan voorspellen. Het is duidelijk dat hij nog maar net in zijn verhaal-modus zit, want hij wacht amper een seconde voordat hij verder gaat. ‘Toen verdween Paul Lahote, de grootste player op onze school, op misschien één persoon na, ook ineens. Ook hij kwam terug met een spiermassa waar je flauw van valt en een kort geknipt haar. Hij liet zijn vrienden compleet links liggen om vervolgens met Jared hun leider Sam Uley, vandaar ook Uley-bende, te volgen als een stel trouwe schoothondjes.’
      Ik frons mijn wenkbrauwen, maar ik kan een kleine glimlach niet tegen gaan. Ergens voelt het vertrouwd dat er in een stadje zo klein als dit ook roddels in de rondte gaan en dat dat zo goed als hetzelfde in San Francisco is. Ook al is roddelen niet goed, het is toch een stukje bekendheid.
      ‘Hoe dan ook, de bende bestaat uit ongeveer acht leden, denk ik, en is enorm gesloten,’ zegt Maddie. Ze haalt een hand door haar haar en haar ogen flitsen van mij naar Nathan. ‘Soms hoort er ineens een meisje of jongen bij, maar dat gebeurd zelden.’
      ‘Apart,’ mompel ik onder mijn adem. Mijn gedachten dwalen af naar San Francisco en mijn oude school, maar ik kan me niets herinneren over zo’n besloten groepje. ‘Wie is trouwens de grootste player dan, Nathan?’ vraag ik grinnikend, om niet te afwezig te lijken.
      ‘Dat moet dan wel Maliya zijn. Ze gebruikt bijna ieder meisje her en der en stuurt ze maar in de rondte. Ze is zeg maar bijna de vrouwelijke variant van Paul Lahote,’ legt Nathan uit. Hij haalt zijn schouders op, maar grijnst schaapachtig. ‘Het is jammer dat ze lesbisch is, want ze is echt wel hot.’
      ‘Mijn god, Nathan!’ roept Maddie uit, terwijl ze haar beste vriend een harde duw geeft.
      Nathan barst in lachen uit en blaast Maddie een handkusje toe. Het is moeilijk om te bepalen of Nathan indruk probeert te maken op Maddie, of dat dat gewoon hun relatie is, maar ik ga er proberen achter te komen.
      ‘Wat er dan ook mag gebeuren, ik beloof dat nooit met dat groepje ga mengen,’ zeg ik en ik steek mijn hand uit.
      ‘Beloofd,’ zeggen Maddie en Nathan in koor. Ze leggen hun hand op die van mij en tegelijk gooien we onze armen de lucht in, onze vriendschap bezegelend.