002

April Norah Baker

Zodra de laatste toon door de studio dreunt spring ik in de eindpositie. Mijn blauwe ogen kijken me vanuit de spiegel fel aan, maar dwalen dan af om mijn positie te bekritiseren. Rechte benen, gestrekte tenen en een rechte rug zijn maar een paar van de vele cruciale aandachtspunten die ervoor kunnen zorgen of je een wedstrijd wint of verliest. Nu scheelt het dat als je in een team danst dat niet alle aandacht alleen op jou gericht is, maar het gaat om het idee achter perfectie.
      Dan hoor ik ineens vanachter me een applaus dat enorm door de nog lege studio echoot en geschrokken spring ik uit de pose. Onmiddellijk voel ik hoe mijn spieren branden van de plotselinge inspanning en verbaast kijk ik naar Maddie en Nathan, die in de deuropening van studio uitbundig staan te klappen.
      ‘Wat?’ komt er nogal beduusd over mijn lippen gerold. Snel schieten mijn handen naar mijn blonde haren en probeer ik zo goed als kwaad mogelijk de bezwete lokken uit mijn gezicht te vegen.
      ‘Wat?’ zegt Maddie spottend, terwijl ze een stap de studio inzet. Ze gooit haar kastanjebruine haren over haar schouders, terwijl haar groene ogen me met duidelijke bewondering in zich opnemen. ‘Niemand heeft verteld dat je zo goed kon dansen!’
      ‘Tja,’ antwoord ik schouderophalend.
      Ik maak snel mijn weg naar mijn telefoon die aangesloten is op de speakers, waaruit het volgende nummer al schettert en zet de muziek uit. Ik voel hoe de warmte naar mijn wangen stijgt en dat is niet omdat ik me zo ingespannen heb, maar omdat ik het altijd gênant vind als mensen naar me kijken terwijl ik aan het oefenen ben.
      ‘Tja,’ zegt Nathan op dezelfde spottende toon als Maddie en even vraag ik me af of ze niet broer en zus zijn, maar dan herinner ik me dat ze gezegd hebben dat ze al bevriend zijn vanaf jongs af aan. Waarschijnlijk nemen ze elkaars gewoontes telkens over.
      ‘Ik vrees dat we bevriend zijn geworden met een super danseres!’ roept Maddie uit, terwijl ze zelf een paar moves uit de jaren tachtig laat zien.
      ‘Alsof het zo hoort,’ zegt Nathan, rollend met zijn bruine ogen. Hij haalt quasi arrogant zijn hand door zijn korte, bruine haren en laat een paar danspasjes zien, de ene nog achterlijker en gekker dan de ander. Het is duidelijk dat hij zijn spieren probeert te showen en ik heb zo’n vermoeden dat hij indruk op Maddie probeert te maken. Schattig.
      Automatisch begin ik te gniffelen, terwijl mijn blik van Maddie naar Nathan en weer terug gaat. Als ik zie hoe gek die twee met elkaar kunnen doen is het enige wat ik kan bedenken dat ik dat ook wil en dat ik er bij wil horen. En het feit dat Maddie zei dat we bevriend zijn, nu al, ondanks dat ik ze pas een paar dagen ken, vult mijn lichaam met een ongekende, maar plezierige warmte.
      ‘Okay, jongens, het is duidelijk,’ grijns ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sla. ‘Jullie zitten allebei op internationaal niveau.’
      ‘Hell yeah!’ roept Nathan uit, terwijl hij Maddie een high-five geeft. Vervolgens steekt hij zijn hand uit naar mij en ik probeer zo weinig mogelijk aarzeling te laten zien als ik ook zijn hand aan tik. De snelste manier om er bij te horen is om te doen alsof ik er bij hoor, dus dat wordt waarschijnlijk mijn plan van aanpak. Bovendien, Mai heeft inmiddels ook al een paar vrienden gemaakt en als zij het kan, moet ik het op z’n minst proberen.
      ‘Dus, jongens, wat gaan we doen?’ vraag ik, terwijl ik de twee subtiel uit de onafgemaakte studio duw.
      Ja, ik heb mijn eigen studio, zodat ik toch nog dagelijks kan oefenen. Zo heeft Mai ook haar eigen kamer voor haar hobby’s, al is de mijne nog niet helemaal klaar. De vloer is gelegd en de spiegels zijn opgehangen, maar verschillende apparaten moeten nog binnen komen.
      ‘Nou, we waren dus van plan om te dansen, maar aangezien jij ons vet inmaakt is dat plan zojuist het raam uitgevlogen,’ zegt Nathan met rollende ogen. Geschrokken kijk ik hem aan, terwijl ik me afvraag of hij nu serieus is of niet. Zijn ogen ontmoeten de mijne en als ik de twinkelende glans zie, weet ik dat hij het niet meent. Hij haalt grijnzend zijn hand door mijn haar, alsof het nog niet een groot vogelnest was en schenkt me een knipoog. ‘Grapje. We waren van plan om een wedstrijdje te doen. Wie met het meest alcohol op een recht lijntje kan rennen.’
      Opnieuw krijg ik bijna een hardverzakking, maar dan zie ik hoe Maddie hem een harde duw geeft en me een medelevende glimlach werpt.
      ‘Het lijkt erop dat je Nathans nieuwe slachtoffer voor zijn flauwe pesterijen ben geworden,’ zucht ze dramatisch. Ze stopt met lopen als we voor de achterdeur staan en slaat haar arm om mijn nek heen. ‘Maar geen zorgen, ik zal je beschermen!’
      Nathan gniffelt veel te luid om subtiel te zijn, terwijl hij de achterdeur open duwt en de tuin inloopt. Maddie en ik kijken hem beide met dezelfde blik aan en als Nathan over zijn schouder kijkt, trekt hij onschuldig zijn handen omhoog. ‘Ik wilde zeggen dat je daar toch niets aan hebt, maar toen besefte ik me dat dat misschien niet heel aardig om te zeggen is.’
      Maddie rolt met haar ogen en springt ook naar buiten. ‘Dat is het ook niet.’
      Ik volg haar voorbeeld, alleen wat rustiger, en draai vervolgens de deur op slot. Mijn ouders zijn weg, dus in principe hebben we het huis voor onszelf, maar blijkbaar hebben Nathan en Maddie zelf plannen. Ik ben benieuwd.