CHAPTIRE VINGT

Valentina Emily DuPont

Ik had niet verwacht dat de dokter er zo ongemakkelijk bij kon zitten. Een gevoel van medelijden borrelt in me op en bijna direct daarna en gevoel van afgunst jegens die gevoelens. De interne oorlog die zich blijkbaar in mijn lichaam afspeelt zorgt ervoor dat ik een gevoel krijg dat ik moet overgeven.
      Ik weet het opkomende gal te onderdrukken en ik richt mijn blik op de dokter. Het verbaast me dat mijn altijd zo aanwezige verlegenheid ineens weg is gevaagd en ik kan het niet helpen om mezelf af te vragen wanneer dat is gebeurd. ‘Dus,’ probeer ik ongemakkelijk het gesprek op te pakken. Gelukkig lijkt mijn ongemakkelijkheid nog eigen te zijn. ‘U zei dat mijn conditie achteruit is gegaan.’
      ‘Aha ja,’ zegt dokter Cullen direct. Zijn ogen flitsen naar mijn dossier en vervolgens weer naar mij. Direct is te zien hoe de blik in zijn ogen is veranderd van ongemakkelijkheid en medelijden naar medeleven. ‘De astma-aanval waarvoor je bent meegenomen naar het ziekenhuis was op z’n minst gezegd nogal hectisch. We hebben je in totaal vier keer kalmerende medicijnen toe moeten dienen omdat je lichaam om een of andere reden je normale medicijnen, de medicijnen die ook in je inhalator zitten, afstootte. Het is onduidelijk waarom dit gebeurde en wat de aanvallen triggerde. Misschien heb je zelf enig idee?’
      ‘Nee.’
      Het antwoord is te snel en kortaf gegeven om de waarheid te zijn en zonder woorden vervloek ik mezelf. Geweldige leugenaar ben ik ook.
      Dokter Cullen fronst even, schrijft iets op en kijkt daarna weer op. Het is duidelijk dat hij weet dat ik lieg, maar toch maakt hij er geen opmerking over en daarvoor ben ik hem dankbaar.
      Ik laat mijn blik dwalen over alle objecten die in deze kamer staan. Een ziekenhuiskamer is meestal spierwit. De muren, de wastafel, de dekens en soms zelfs het hout van het bed en dat is waar deze kamer nogal verschilt. De kamer is overduidelijk steriel, maar wel met zoveel smaak ingericht dat je niet het gevoel krijgt alsof je ieder moment dood kan gaan. De kamer voelt zelfs wonderbaarlijk sfeervol aan.
      Tegenover mijn bed staat een grote, eiken kast en daarnaast staat een wastafel. In de hoek van de kamer, die trouwens ook een stuk groter is dan een gemiddelde ziekenhuiskamer, staat zelfs een bureau met een laptop.
      Hoe erg ik ook mijn best doe om mezelf af te leiden, dringt langzaam toch het nieuws door. Mijn situatie is verslechterd en ik wil niet eens weten wat dat inhoud, al kan ik het wel raden. Het ergste is misschien nog wel dat mijn moeder dit zag aankomen en dat ze zonder mij ook maar iets te verwittigen een dokter in een andere staat heeft gecontacteerd. Ik wist wel dat mijn gezondheid een van de redenen was dat we verhuisd zijn, maar om te bedenken dat ik de hele reden ben van de verhuizing? Dat had ik niet verwacht.