CHAPTIRE DIX-NEUF

Valentina Emily DuPont

Met grote ogen luister ik naar de voetstappen die op een onmenselijke snelheid mijn richting in komen. Ik ben te overdonderd om alles op een rijtje te krijgen. Het lijkt wel alsof ik met iedere keer dat ik bijkom er iets achterlijks bijkomt. Ik wil waarschijnlijk niet weten wat er gebeurt. Ik hoop gewoon intens dat het een reactie op de medicijnen is.
      Ik knijp mijn ogen dicht als een poging om te ontsnappen aan de ongelofelijke realiteit en ik bal mijn handen tot vuisten. Alsof ik nog niet genoeg over me heen heb gehad voel ik een warme gloed door mijn lichaam trekken en dan hoor ik ineens niets meer.
      Of zo lijkt het voor een moment.
      De voetstappen op de trap zijn helemaal niet meer te horen, maar de monitor lijkt op z’n minst op zijn normale volume te piepen.
      Een opgeluchte zucht rolt over mijn lippen en ik open mijn ogen. Direct begin ik met het beredeneren van een logische verklaring. Mijn gok is dat ik nog aan het dromen was van de medicijnen die door mijn lichaam zijn gepompt en het gesprek me verbeeld heb. Het is vast niet de eerste keer dat dat gebeurd is.
      Mijn blik schiet naar de deurklink die langzaam naar beneden wordt gedrukt en vervolgens weer omhoog gaat.
      In de deuropening staat dokter Cullen met zoals gewoonlijk, of zo lijkt het toch, een rustgevende en kalme aura om zich heen. Hij heeft een vriendelijke glimlach op zijn lippen, mijn dikke dossier in zijn rechterhand en komt rustig op me afgelopen.
      Woordeloos kijk ik toe hoe de dokter plaatsneemt op een rijdend krukje en aandachtig mijn dossier bekijkt. Een déjà vu gevoel overspoelt me en ik bijt nerveus op mijn lip.
      ‘Okay, Valentina,’ begint de dokter met een vriendelijk, maar toch ernstig glimlachje. ‘Dit wordt waarschijnlijk een heleboel voor één keer en probeer me niet te onderbreken voordat ik klaar ben, maar daarna kan je alle vragen stellen die je wil. Snap je dat?’
      Het lijkt erop dat de dokter wacht tot ik een teken van bevestiging geeft en aangezien ik mijn stem niet vertrouw, geef ik de dokter een aarzelend knikje.
      ‘Ik heb toestemming aan je ouders gevraagd om je op te mogen nemen in een eigen, privékliniek, zodat ik je beter in de gaten kan houden. De reden waarom ik dat gedaan heb, is omdat je toestand achteruit is gegaan. Daar zullen we het zometeen in detail over hebben. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt dat ik je nogmaals buiten bewust zijn heb gebracht.’
      Wie kan er lang boos blijven op zo’n vriendelijke man met een engelengezicht? Niemand, zou je denken, maar ik voel een gevoel van wantrouwen mijn lichaam binnendringen.
      ‘Zou ik misschien een handtekening van mijn moeder of vader mogen zien?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Ik kan het niet helpen dat mijn stem verdacht klinkt, maar gelukkig lijkt de dokter er niet boos om te worden.
      ‘Maar natuurlijk,’ glimlacht hij geduldig. Hij laat een handtekening zien die ik herken als die van mijn moeder en hoewel het me niet zou moeten verbazen dat mijn moeder dit zou doen, voel ik me toch verraden. ‘Eigenlijk heeft ze al contact opgenomen voordat jullie gingen verhuizen, aangezien ze al vermoedens had… en het is duidelijk dat ze je dit nog niet eerder heeft verteld.’
      ‘Nee,’ antwoord ik met een stem zo scherp dat ik niet eens wist dat ik dat kon. ‘Dit heeft ze inderdaad niet eerder verteld.