CAPITOLO QUARANTATRE

||Cara Roseanne Cullen

‘Hmm, we kunnen ook voor iets chique kunnen gaan, in plaats van casual,’ zegt Alice bedenkend. Ze fronst haar wenkbrauwen en kijkt van haar kledingkast naar de vijfde outfit die ik aan heb moeten trekken.
      Lichtelijk geïrriteerd blaas ik een wilde lok uit mijn gezicht en sjor ik wat aan het naar mijn smaak te korte jurkje waar Alice me in gedwongen heeft.
      ‘Laten we toch maar voor iets casuals gaan,’ zegt Alice na een seconde knikkend. ‘Z’n reactie blijft toch wel hetzelfde…’
      Het laatste mompelde ze zo zachtjes dat ik het bijna niet zou horen, maar ik doe het toch en mijn hart maakt een klein, spastisch sprongetje. Z’n? Ik hoop dat ze het over Demetri heeft, maar de kans is extreem klein. Ik heb hem namelijk uitgenodigd om op mijn verjaardag te komen, maar de Wacht houdt hem druk bezig en de kans is klein dat hij een gaatje kan maken om te komen.
      ‘Okay, dit is perfect!’ roept Alice uit als ze uit haar trance komt.
      Nieuwsgierig bekijk ik het setje in haar handen en ik kan het niet helpen om een geïrriteerde kreet te slaan als ik zie dat het het eerste setje is, dat ik een uur geleden al aan heb gehad.
      Moedeloos laat ik me met mijn gezicht eerst op mijn bed vallen. ‘Ik dacht dat mensen altijd hun zin kregen als ze jarig zijn en bij mijn weten ben ik jarig,’ zeg ik. Mijn woorden worden gesmoord door de dekens, maar Alice hoort ze desalniettemin, want ik hoor haar tinkelend giechelen.
      ‘Kom op nu, dan ben je klaar,’ antwoordt Alice smekend. ‘En doe trouwens voorzichtig met die jurk die je aan hebt, je scheurt er bijna uit als je zo achterlijk ligt.’
      Met een poeslieve glimlach kijk ik op. ‘Dankjewel, Alice.’
      ‘Graag gedaan, Cara,’ antwoordt Alice op dezelfde toon. ‘Op een dag zullen mijn inzichten in mode wel gewaardeerd worden.’
      Ik krabbel overeind van het bed, trek de jurk uiterst voorzichtig uit en trek het eerste setje opnieuw aan. Het bestaat uit een lichte spijkerbroek en mijn favoriete, comfortabele polo die ik het liefst iedere dag aanheb.
      Als ik me omdraai om Alice iets te vragen, merk ik dat ze verdwenen is en ik rol met mijn ogen. Het is niet alsof het een verrassing is als ik naar beneden loop en de hele familie staat er. Niet dat ik het niet waardeer, want dat doe ik zeker wel. Ik hou van mijn familie, hoe gestoord deze dan ook mag zijn met vampiers, weerwolven en vampier hybriden. Het is en blijft mijn familie.
      Met een grote, gelukkige glimlach loop ik de trap af, waar ik al wordt opgewacht door iedereen.
      ‘Tanya, Kate!’ roep ik verrukt uit. Ik race de laatste paar treden van de trap en vlieg de zusters van de Denali clan om de nek.
      ‘Gefeliciteerd, Cara,’ grinniken ze in koor.
      Ik laat ze los en keer me tot Garrett keer. Ik begroet hem met een zogenaamd koel knikje en hij doet hetzelfde, zijn ogen samengeknepen.
      ‘Ouwe,’ begroet ik de vampier met een grijns.
      ‘Jonge,’ knikt hij terug. Dan verandert zijn zogenaamde koele uitdrukking in een glimlach en haalt hij wild zijn knokkels door mijn haar.
      ‘Oh mijn god, oh mijn god, ik krijg een paniekaanval!’ schreeuwt Alice wild door de kamer. Haar ogen hebben een uitdrukking alsof er zojuist een moord heeft plaatsgevonden en ze grijpt met haar handen naar haar haar. ‘Al dat werk, voor…. Voor… voor dit!’
      Lachend geef ik Garrett een boks. ‘Goed werk.’
      ‘Cara, als je niet op past geef ik je je cadeautje niet meer,’ waarschuwt Alice me met een priemend vingertje. Ze heeft haar wenkbrauwen gefronst en voor een moment zou ik haar bijna geloven. ‘En ik heb iets geregeld dat je niet wil missen.’
      In overgave steek ik mijn beide handen in de lucht. ‘Ik zal het niet meer doen.’


[Quote] En ik ben weer teruggg!