CAPITOLO QUARANTADUE

||Cara Roseanne Cullen
Een week later…

‘Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday dear Cara…’
      Nogal overrompeld knipper ik met mijn ogen. Het is niet alsof dit niet ieder jaar gebeurd, maar iedere keer word ik verbaast wakker.
      Een gaap rolt over mijn lippen en ik wrijf wat slaap uit mijn ogen, om vervolgens met een brede glimlach naar mijn familie te kijken. Mijn moeder staat in het midden van het koor, gehuld in een mooie jurk en haar honingblonde haar in krullen over haar schouders, haar ogen twinkelend en haar lippen in een oogverblindende glimlach. In haar handen heeft ze een taart met de cijfers één en zeven als kaarsjes en om haar middel liggen de armen van mijn vader, die met dezelfde gezichtsuitdrukking op mij toekijkt.
      Aan de linkerkant van Carlisle en Esme staan Renesmee en Jacob en Edward en Bella. Aan de rechterkant staan Jasper en Alice en Rosalie en Emmett, allemaal met grote glimlachen op hun gezicht.
      Het koor klinkt als gezang recht van engelen, op Jacob na. Hij haalt het gemiddelde behoorlijk naar beneden, maar dat is maar goed ook, want anders zou het allesbehalve menselijk klinken. Wat ze natuurlijk ook niet zijn.
      ‘Dankjewel,’ glimlach ik stralend. Ik draai mijn wilde haren snel in een knot op het midden van mijn hoofd en kruip onder de dekens vandaan. Ik voel gelukkig geen briesje en glimlach naar mijn moeder, die er vast aangedacht heeft om de kachel wat hoger te stoken.
      ‘Zo, nu ik mijn uiterste best heb gedaan om mooi te zingen, verdien ik wel een stukje taart,’ zegt Jacob zonder gêne. Argeloos ploft hij op mijn voeteneind en haalt de taart uit mijn moeders handen. Helaas, voordat hij ook maar een stukje kan nemen, heeft Renesmee hem al een klap tegen zijn achterhoofd gegeven en de taart uit zijn handen gehaald.
      Jacob stuurt me een knipoog, om te laten weten dat hij nooit zomaar een stukje taart zou pakken zoals de engel die hij is en trekt vervolgens een pruillip tegen zijn inprent.
      Renesmee plaatst het dienblad met de taart op mijn schoot en geeft me een kus op mijn wang. ‘Gefeliciteerd met je zeventiende verjaardag, bijna net zo oud als mij, inmiddels.’
      ‘Bijna,’ lach ik naar het meisje dat voor mij het dichtst als een zus voelt. Waarschijnlijk omdat ik met haar als grote zus ben opgegroeid. Er zijn enorm veel foto’s gemaakt van Renesmee die mij de fles gaf en me overal naar toe droeg.
      ‘Ik vind dat je het beste heb gezongen, Jake, je verdient wel een stukje taart,’ grijns ik als een zogenaamde trotste moeder naar Jacob.
      ‘Zie, zij is wel aardig,’ grijnst Jacob plagend naar Renesmee. Hij knikt een bedankje naar mij en haalt vol een vinger uit de taart en smeert die vervolgens op Renesmees neus. Ik kan het niet helpen om in lachen uit te barsten.
      ‘Straathond,’ mompelt Rose onder haar adem, maar dankzij het bovennatuurlijke gehoor van iedereen, hoort toch bijna iedereen het.
      Ik gniffel om Jacobs beledigende gezichtsuitdrukking, ondanks dat dit bijna dagelijkse kost is.
      ‘Neem de tijd om even aan te kleden, dan kunnen we zo de cadeautjes doen,’ glimlacht mijn moeder. Ze drukt een kus op mijn slaap, fluistert een gefeliciteerd en neemt de taart vervolgens uit mijn handen.
      Als iedereen behalve Alice uit de kamer verdwijnt, ontglipt er een zucht aan mijn lippen. Dit gaat een lange dag worden.