CAPITOLO QUARANTUNO

||Cara Roseanne Cullen

Humeurig kijk ik Alice in haar goudkleurige ogen. ‘Waar was dat voor nodig?’
      Met een onschuldige blik in haar ogen gooit ze een paar keer haar mobiele telefoon de lucht in, waarna ze het toestel net zo makkelijk opvangt. Een minuut geleden was ik nog met Demetri in gesprek, en het volgende moment besloot Alice bruut te zijn, de telefoon uit mijn handen te pakken en op te hangen.
      ‘Ik vond jullie een beetje klef,’ giechelt Alice. De twinkelende plezier in haar ogen is duidelijk te zien en ze blaast me een verontschuldigend handkusje toe.
      Verschrikt kijk ik haar aan. ‘Klef?’ roep ik ontsteld uit. ‘We praatten alleen maar.’
      ‘Jaaaa,’ antwoordt Alice gerekt. Ze wiebelt haar wenkbrauwen en haalt een hand door haar korte haren.
      ‘Kijk nou naar jou en Jasper,’ roep ik verdedigend uit. ‘Of naar Rosalie en Emmett. En dan kies je mij om klef te noemen, alleen omdat ik met iemand bel? Je bent ongelofelijk, Alice.’
      Lachend staat Alice op, haar mobiel in haar kontzak duwend. Vervolgens buigt ze zich voorover en drukt ze een kus op mijn voorhoofd. ‘Ik plaag je alleen maar,’ grinnikt ze, haar koude adem mijn voorhoofd rakend. ‘Het is dat je zo leuk reageert, anders had ik het niet eens gedaan.’
      ‘Leuk om te weten,’ antwoord ik quasi nukkig. Ik trek de dekens op tot mijn kin en de vertrouwde geur van thuis walmt mijn neus binnen. Genietend sluit ik mijn ogen en ik hoor hoe de deur van mijn kamer zachtjes wordt gesloten.
      Ik draai op mijn zij en open mijn ogen weer. Op mijn nachtkastje zie ik de telefoon van Alice liggen en even aarzel ik om terug te bellen, maar dan bedenk ik me dat Demetri ook zo zijn plicht heeft in de Wacht en werk is werk.
      Een diepe zucht rolt over mijn lippen en het lijkt wel alsof ik met iedere ademteug niet alleen zuurstof, maar ook vragen naar binnen zuig. Een crush? Cara en een crush? Blijkbaar heeft mijn vader dus uiteindelijk toch gelijk. Twijfel nooit aan je vader, zeker niet als hij al meerdere eeuwen leeft.
      Met een zucht draai ik me op mijn andere zij. Ik ben al moe sinds het moment dat ik thuis ben gekomen dankzij mijn jetlag. Mijn ogen branden en vallen iedere twee seconden dicht, maar ik heb zo het gevoel dat dit een lange nacht gaat worden.
      Na nog een paar minuten gewoeld en gedraaid te hebben, heb ik er genoeg van.
      Ik sla de dekens van mijn lichaam en voel direct hoe een laagje kippenvel zich over mijn huid verspreid. Hoe goed dit huis ook geïsoleerd mag zijn, aan tocht is niet te ontkomen in een vochtig, regenachtig stadje zoals Forks.
      Een gaap rolt over mijn lippen en even twijfel ik om terug in bed te gaan liggen, maar mijn geest is veelte wakker.
      Ik trek snel een joggingbroek en een sweater aan en maak mijn weg over de stille trap naar beneden.
      In de woonkamer zit mijn vader met een dik boek op zijn schoot, ik moet toegeven dat we wat dat betreft wel op elkaar lijken, mijn moeder is druk aan het schetsen op een tablet, Emmett is druk bezig met tv kijken, Rosalie is in een magazine aan het lezen, Edward en Alice zijn aan het schaken en Jasper en Bella zijn aan het toekijken. Alles lijkt heel normaal, behalve het feit dat het twee uur in de nacht is.
      ‘Kan je niet slapen?’ vraagt mijn vader met opgetrokken wenkbrauwen.
      Ik schud lichtjes met mijn hoofd en een zucht ontglipt aan mijn lippen. Verdomde gedachtegangen.