CAPITOLO QUARANTA

||Cara Roseanne Cullen

      Mijn hart slaat een slag over en ik kan het niet helpen om te giechelen van de zenuwen. Zo een meisjes-meisje ben ik. ‘Heb je Bianca omver geduwd of iets in die richting?’
      ‘Is dat haar naam?’ vraagt Demetri, verbazing duidelijk in zijn stem. ‘En laten we het maar houden op iets in die richting.’
      ‘Je zou je moeten schamen, dat je niet eens de naam van de receptioniste weet,’ zeg ik quasi-beschuldigend.
      ‘Ja, ik weet het,’ zegt Demetri aan de andere kant van de lijn. Aan zijn stem kan ik horen dat hij grijnst en mijn hart slaat een slag over.
      Alice zit op het puntje van mijn bed, haar voeten ongeduldig op en neer bewegend, terwijl ze het gesprek gewoon kan volgen. Haar bewegingen zou iemand haast doen denken dat zij degene die met haar crush aan het bellen is. Crush…
      ‘Heb je het boek gevonden?’ vraagt Demetri na een moment van stilte. De toon in zijn stem is compleet omgeslagen. De grijns heeft hoorbaar plaats gemaakt voor frons en de dikke laag bezorgdheid is duidelijk te horen. Mijn hart slaat nog een slag over.
      ‘Ja, ik ben er verliefd op,’ lach ik vrolijk. Ik hoop dat de spanningen wat verbreekt voor hem, want eerlijk gezegd heb ik het hem al lang vergeten. Ik weet hoe moeilijk het voor Jasper kan zijn en dus kan ik me alleen maar voorstellen hoeveel moeilijker het voor Demetri moet zijn.
      ‘Uhm… hoe erg is de schade… met je hand en zo?’ vraagt Demetri vervolgens. Ik heb niet vaak een vampier horen stamelen en zeker Demetri nog nooit. Toch kan ik niet ontkennen dat ik het leuk vind klinken. Het lijkt hem een stuk menselijker en bereikbaar lijken, ondanks dat zijn stem nog steeds zo zacht en glad als zijde klinkt.
      ‘Het valt wel mee,’ antwoord ik zo luchtig als ik kan opbrengen. ‘Gekneusd en een splijting in het middenhandsbotje van mijn middenvinger. Er zit een oogverblindend mooie spalk om heen, maar ik zal helaas de komende tijd die middelvinger niet meer op kunnen steken. Wat een gemis voor als ik weer naar school moet.’
      Ik hoor Demetri zuchten, iets menselijks, terwijl hij juist zo in de natuur van het vampier zijn opgaat, zoals de rest van de Volturi. ‘Het spijt me,’ zegt Demetri, mijn andere opmerkingen negerend.
      ‘Het is al oké,’ lach ik nog even opgetogen. Ik hoop dat Demetri door heeft dat het me echt niet uit maakt, want ongelukjes kunnen nu eenmaal gebeuren.
      ‘Oké dan,’ antwoordt hij vervolgens aarzelend. ‘School, zei je?’
      Verveeld laat ik me onderuit zakken en draai ik me comfortabel op mijn zij. Misschien draai ik expres mijn rug naar Alice, misschien niet. Waarschijnlijk wel.
      ‘Ja, nog nooit van gehoord?’ grijns ik. Ik laat de telefoon op mijn oor rusten, terwijl ik met mijn vingers friemel. Ik leg ondertussen het boek op mijn nachtkastje, terwijl ik naar het rustgevende geluid van Demetri’s ademhaling luister. Nog zoiets menselijks.
      ‘Tuurlijk wel,’ antwoordt Demetri uiteindelijk met een lachje. ‘Ik wist niet dat iemand zoals jij school nodig had.’
      Ik voel mijn wangen nog roder kleuren, als dat überhaupt mogelijk is, en mijn hart een slag overslaan. ‘Iedereen is wettelijk leerplichtig tot z’n achttiende. Ik dus ook.’
      ‘Klinkt saai,’ antwoordt Demetri lachend.
      Ik glimlach onwillig. ‘Is het ook.’