CAPITOLO TRENTANOVE

Hey you guys!
Ik schrijf een nieuw verhaal saaaaamen met Bonnie&Clyde en ik zou het geweldig vinden als jullie een kijkje willen nemen hieroo

Maar enjoyyy!




||Cara Roseanne Cullen

Scusa.
      Dat is het enige woord dat op de eerste, lege bladzijde van het boek staat. Mijn Italiaans is goed genoeg om te weten dat het sorry betekent. En dus blijft er geen mogelijke gever over dan alleen Demetri.
      Ik vraag me af wat ik moet doen. Ik kan misschien een brief naar Volterra sturen, maar als deze in de verkeerde handen terecht komt dan ben ik waarschijnlijk te beschaamd om ooit terug te keren naar Italië. Als ik zou bellen dan zou ik in ieder geval om Demetri kunnen vragen, maar ik ben waarschijnlijk veelte schijterig om dat werkelijk te doen. Bovendien, alles in Volterra is zo ouderwets, ik vraag me af of ze überhaupt ooit van een telefoon gehoord hebben. Het zou me niet eens verbazen als dat zo is.
      Met een zucht neem ik plaats op mijn bed. Ik leg het zware boek op mijn benen en sluit met een diepe zucht mijn ogen. Het leven is zo gecompliceerd. Waarom gebeuren deze dingen? Waarom moet Demetri zo ver weg zijn? In Europa, Italië, van al de plekken die zoveel dichter bij Forks zijn.
      In een opwelling besluit ik Alice te roepen, maar die zit natuurlijk al op mijn voetenbed voordat ik mijn mond überhaupt open had kunnen doen. Met een glimlach die niet veel goeds voorspelt gooit ze een telefoon mijn richting in. Als ik op het hypermoderne scherm kijk zie ik al dat er een nummer gedraaid wordt, ongetwijfeld het nummer van iemand van de Volturi en ik laat een kreet van ongenoegen horen.
      ‘Pak de telefoon dan, straks neemt er iemand op,’ lacht Alice. Ze klinkt vriendelijk, maar haar hele houding is zo pushy dat ze er van langs gaat krijgen zodra ik opgehangen heb.
      Met trillende handen, een hartslag van honderdtachtig en een maag die salto’s blijft maken, duw ik het stuk metaal en plastic aan mijn oor. Waarom moet Alice zo damn vervelend zijn?
      ‘Goedemiddag, met Bianca,’ antwoordt een stem in vloeiend Italiaans.
      Dan weet ik ineens niet wat ik moet zeggen. Mijn gedachten dwalen af naar het kinderachtige gevecht met Gianna en ineens voel ik me enorm schuldig. Dit is de vervanging van Gianna, die nooit meer terug komt. En dat allemaal door jaloezie.
      ‘Uhm… hoi… ik bel voor…. Uh…. Demetri…. Demetri Volturi?’
      Ik kan mezelf wel vervloeken voor mijn hakkelende en takkelende stem. Ik voel de warmte naar mijn wangen stromen en ik ben blij dat ik op bed zit, want het voelt alsof mijn benen in spaghettisliertjes zijn veranderd.
      ‘Ah, zo schattig!’ kermt Alice, klappend in haar handen.
      Ik werp haar een vernietigende blik toe. Net wat ik nodig heb, een enthousiaste fee aan mijn zijde, die op alles gaat reageren.
      ‘Wat is uw naam?’ vraagt Bianca met een lichtelijk accent dat ik wel leuk vind klinken.
      ‘Uhm…’ Oh mijn god, wie vergeet er in vredesnaam z’n verjaardag en naam? ‘Cara Cullen.’
      In een tijd van een hartslag hoor ik een nieuwe stem aan de lijn.
      ‘Cara?’ klinkt de zwoele stem van Demetri.
      De stem zorgt ervoor dat mijn hart een slag overslaat en ik de telefoon van Alice nog steviger vastpak. Daar gaan we dan.