CHAPTIRE QUINZE

Valentina Emily DuPont

      Het gedaante mag misschien wel geen duidelijke mond hebben, maar met één aanraking stierf de jongere versie van mezelf. Een gedachte die ervoor zorgt dat ik weg probeer te krabbelen van de gedaante.
      ‘Valentina,’ zegt de stem opnieuw, maar nu klinkt de stem anders. De stem klinkt nog steeds ruw, maar meer als een rokersstem en vrouwelijker nu.
      Voor een seconde vervaagt de gedaante en maakt deze plaats voor mijn zus, die met haar handen over het hekje van mijn bed staat, haar gezicht een paar centimeter van de mijne verwijderd. Haar ogen zijn zoals altijd leeg en zo goed als emotieloos, maar nu ligt er toch een aparte glans in haar pupillen die ik niet kan plaatsen, noch eerder gezien heb.
      Dan verdwijnt in een flits mijn zus en heeft het gedaante voor haar plaats gemaakt. Zijn ogen zijn een paar centimeter van de mijne verwijderd, maar gesloten. Ik voel een ijskoude adem op mijn gezicht, al heb ik geen idee waar die adem vandaan komt, die ervoor zorgt dat de spieren in mijn gezicht verlammen en er zo voor zorgen dat ik geen schreeuw over mijn lippen kan krijgen.
      Dan opent het wezen zijn ogen en wordt mijn zicht me ontnomen. De volgende seconde lijkt het alsof er duizenden naalden en messen tegelijk in mijn lichaam wordt gezet en ik breek door de verlamming heen, een keiharde schreeuw loslatend.
      Ik open mijn ogen en kom tot de conclusie dat ik mijn zicht terug heb. Mijn blik glijdt automatisch naar het witte deken dat mijn lichaam omhult. Ik wacht tot het bloed van de honderd messteken door de dekens dringt, maar dit gebeurt niet. In tegenstelling. Nu ik nadenk over de pijn die een seconde geleden mijn lichaam nog terroriseerde, merk ik dat ik eigenlijk helemaal geen pijn meer voel.
      Opgejaagd scan ik de kamer waar ik in lig. Er is geen gedaante meer, alleen het figuur van mijn zus, fragiel en met hevig ondergewicht, bij de deur opening, schreeuwend om een dokter, terwijl ze meedogenloos het rode knopje waar je de dokter mee roept molesteert.
      Ik voel me verbazingwekkend kalm nu de pijn ineens verdwenen lijkt te zijn, maar het gepiep dat langzaam weer mijn bewustheid binnendringt, vertelt me iets anders. Het gepiep is onregelmatig, maar ontzettend opgejaagd en gehaast, zoals ik me een minuut geleden nog voelde.
      Ik kijk naar de monitor. Het golfje dat mijn hartslag aangeeft maakt rare uitslagen op plekke waar hij geen uitslagen hoort te geven en met gefronste wenkbrauwen kijk ik naar mijn zus, die nog steeds met tranen in haar ogen staat te schreeuwen om een dokter.
      Voor even lijkt het alsof ik van buiten mijn lichaam en bewustzijn toe kijk naar het scenario, maar dan als er een horde aan doktoren en zusters mijn kamer binnenkomt gelopen, mijn zus uit de kamer duwend, voelt het alsof ik terug in mijn lichaam wordt gezogen.
      De dokter die voorop loopt is oogverblindend mooi en heeft een lichtere versie van de ogen die Cass liet zien, realiseer ik me met een schok.
      Dat is de enige tijd die me gegund wordt om na te denken, want het volgende moment wordt ik opgeslokt in de paniek waar mijn lichaam zich in bevind. Ik hap naar adem, grijp in paniek naar de dekens en de doktoren om me heen. De onzichtbare vuist om mijn nek knijpt nog verder en ik grijp met mijn handen naar mijn keel.
      Vanuit mijn ooghoeken zie ik een dokter een injectie in mijn buisje spuiten. Er zit ongetwijfeld een kalmerend middel in de naald die ervoor gaat zorgen dat ik out ga, maar dat ik allesbehalve wat ik wil. Daar is het donker en koud en het wezen is er.
      Ik gil mijn longen uit mijn lijf dat de dokter moet stoppen, dat ik niet terug wil, maar een paar ruwe handen van een zuster duwen me terug in het kussen. Dankzij het middel dat zich in mijn lichaam verspreidt kan ik weinig weerstand bieden en een paar seconden later wordt ik tot mijn grote ongenoegen in een groot, zwart gat van bewusteloosheid getrokken.