CHAPTIRE QUATORZE

Valentina Emily DuPont

Het zachte geluid van muziek zorgt ervoor dat ik langzaam wakker wordt. Ondanks dat mijn gedachten mistig en moeilijk te ordenen zijn herken ik het liedje. Het is Fake I.D. van de film Footloose, een film waar Crystal en ik vroeger verzot op waren en ik trouwens nog steeds ben. Het herinnert me aan de tijden dat Crystal mijn oudere zus was, die me beschermde tegen pestkoppen en geen alcoholverslaafde junkie. Want hoe moeilijk het ook te geloven mag zijn, die Crystal heeft bestaan, maar werd helaas begraven het moment dat ze haar eerste fles wodka aanraakte.
      Het volgende geluid dat mijn bewustheid binnendringt is het ritme van het gepiep van de monitor die mijn hartslag en ademhaling registreert. Dit zorgt ervoor dat mijn gedachten wat duidelijker worden.
      De enige locatie waar ze dit soort monitors hebben is in ziekenhuizen. Ik probeer mijn focus te verleggen naar mijn wijsvingers en inderdaad voel ik dat er iets lichtjes in mijn linker wijsvinger knijpt. Ook als ik me goed concentreer voel ik de naald die in mijn rechterhand geprikt is en het dunne buisje dat op de naald aangesloten zit, ligt over mijn blote arm. Ik voel verschillende plakkers op mijn lichaam die onder andere mijn ademhaling bijhouden en ik voel uiteindelijk een paar bekende buisjes in mijn neus die extra zuurstof toedienen.
      Ik ben overduidelijk in het ziekenhuis.
      Langzaam komen de herinneringen van afgelopen nacht terug. De astma-aanval en het probleem dat ik mijn medicijnen niet kon vinden. En de nachtmerrie. Een reflectie van mezelf maar dan een paar jaar jonger en een stukje onschuldiger flitst voor mijn netvlies. De witte huid, blauwe lippen en verspreide bloemen is alles dat nodig is om ervoor te zorgen dat ik met mijn handen het deken dat om me heen ligt stevig vast te pakken. De muziek op de achtergrond verdwijnt en een gevoel van paniek overspoelt me. Ik hap naar adem, ondanks dat ik genoeg zuurstof heb, en forceer mezelf mijn ogen te openen. Maar als ik mijn ogen open, is het enige wat ik zie een zwart gedaante dat naast mijn bed zit. De rest van de ziekenhuiskamer is steriel en spierwit, dus het gedaante naast mijn bed steekt ontzettend af.
      De ogen van het gedaante zijn zwarter dan pikzwart en zorgen ervoor dat een enorm gevoel van ongemakkelijkheid door mijn lichaam gaat. Met grote ogen kijk ik naar de gestalte. Zijn handen met scherpe klauwen rusten op het metalen rekje dat om mijn bed omhoog is getrokken om te voorkomen dat ik uit bed val.
      De gedaante bekijkt me geïnteresseerd, al is dat moeilijk te bepalen. Het is niet iets dat ik aan het zie, maar meer voel. Aangezien de gedaante zwart en zwevend is, haast als een soort figuur dat je alleen maar in sprookjes zoals Harry Potter ziet, kan je weinig uit hem opmaken.
      ‘Valentina,’ zegt een krakende, fluisterende stem. Het is een stem met een nare rand en een huivering kruipt over mijn rug.
      Ik kan niet met zekerheid zeggen dat het de gedaante is die sprak, want het ik zag geen mond bewegen, maar het is de stem die je precies bij zo’n spookfiguur zou verwachten.
      Ik durf niet te antwoorden.