CAPITOLO TRENTASEI

||Cara Roseanne Cullen

      ‘Voor meer dan een week heb ik mijn dochter moeten missen, ondanks dat ik wist dat ze het goed zou hebben,’ legt mijn vader uit. Zijn stem klinkt zacht en warm, aangenaam.
      De woorden zorgen voor een glimlach op mijn gezicht, maar ik weet dat er een maar aan verbonden zit.
      ‘Dan komt mijn geliefde, o zo geliefde dochter thuis, verwond en duidelijk niet gelukkig-’
      Ik wil mijn vader onderbreken, ik ben namelijk zeker wel gelukkig, maar de blik in mijn vaders ogen legt met het zwijgen op.
      ‘…op de manier die ik wil zien. En het ligt allemaal aan één persoon die de wereld van verschil kan maken. Voor jaren was je niet afhankelijk van een jongen, laat staan een vampier die eeuwenoud is, letterlijk, maar nu worden alle touwtjes teruggeknoopt naar één persoon dat hier momenteel niet is, maar die jij duidelijk wel mist.’
      Een gevoel van ongeloof trekt door mijn lichaam. ‘Ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik heb werkelijk geen idee, papa. Ik ben nooit afhankelijk geweest van een jongen, maar nu ook niet. Ik kan niet zonder jullie, mijn familie. Jullie zijn de enige die voor mij belangrijk zijn. En nu beweer je dat ik iemand mis, van iemand misschien zelfs wel houd, terwijl ik in al die tijd dat in Italië was, alleen jullie miste. Nog steeds weet ik niet waarom ik mijn tijd in Italië moest spenderen, onder toezicht van de mensen die Edward het meeste haat op Jacob na. Bovendien, de ongemakkelijkheid komt van mijn hand. Zoals ik al had aangegeven.’
      De woorden hebben een bittere nasmaak op mijn tong. Het is de waarheid, maar niet de hele waarheid. En blijkbaar heeft pap het door. Hij glimlacht een wijze glimlach, een glimlach met ervaring van decaden en eeuwen, een glimlach die zijn levenservaring omschrijft. Een grote glimlach.
      ‘Ik ben niet achterlijk, mijn liefste Cara. Je hand, de pijn, je trekt een andere gezichtsuitdrukking bij fysieke pijn en nog een andere als er moeilijke gedachten in je hoofd rondspoken. Sommige van ons ken ik al honderd jaar, maar jou heb ik zien ontwikkelen. Voor meer dan zestien jaar. Hoewel je het misschien niet leuk vind, ik kan je lezen en begrijpen. Niet op de manier die Edward kan, maar op de manier van een vader,’ glimlacht mijn vader. Zijn koude vingertoppen strelen mijn wangen, de tranen die ik niet eens bewust los had gelaten wegvegend. ‘Er is een jongen. En misschien weet je het zelf niet, het is duidelijk voor de rest van ons.’
      Mijn vader glimlacht en verlegt zijn focus op het knippen van verband, doende alsof ik een moment voor mezelf kan hebben.
      En dan, ineens wordt alles duidelijk als een paar roodbruine ogen voor mijn netvlies flitsen. Natuurlijk draait alles terug naar één punt. De hele reden dat ik naar Volterra moest. Demetri. Het is al die tijd Demetri geweest.