CAPITOLO TRENTA QUATTRO

||Cara Roseanne Cullen

Als ik thuis aankom, is het huis leger dan ik verwacht had. Een golf van opluchting overspoelt me. Nu pas, veilig thuis zonder me aan te hoeven passen aan de ouderwetse en onvoorspelbare gewoontes van de Volturi, merk ik hoe erg ik mijn familie en ouderlijk huis gemist heb. Dit is het huis waar ik zestien geliefde jaren in ben opgegroeid. En nog lang niet wil ik hier weg.
      ‘Jasper, Rosalie en Emmett zijn aan het jagen,’ zegt Alice met haar stem als tinkelende belletjes, in perfecte harmonie.
      ‘En Edward is net weg gegaan naar Bella, Renesmee en Jacob, die bij Charlie op visite zijn,’ vult Esme aan. Ze heeft me niet losgelaten sinds onze omhelzing in Italië, maar wel haar houding zo aangepast dat we fatsoenlijk kunnen lopen.
      Haar stem zorgt voor prettige rillingen. Ik heb de omhelzingen van mijn moeder gemist.
      Jammer genoeg moet een steek ver in mijn lichaam het verpesten en ongemakkelijk verplaats ik mijn gewicht. Het is een menselijke beweging, iets waar mijn familie niet eens verstand van zou moeten hebben, maar doordat ze zich voor eeuwen, sommige dan, met mensen gemengd hebben, hebben ze de trekjes over genomen om niet verdacht te lijken. Nu herkennen ze het dan ook meteen en drie paar bezorgde ogen hebben zich op me gericht. Ongemakkelijk schuifel ik meer.
      Het gevoel dat iets niet compleet is verpest de sfeer. De sfeer die zou moeten voelen alsof alles perfect zo is. En hoewel ik nog lang niet hier weg wil, en al helemaal niet terug naar Volterra, mist er toch iets dat het plaatje compleet maakt. Maar ik mijn vinger er niet opleggen wat het precies is. Misschien mis ik de drukte in dit huis wel, nu meer dan de helft van de familie of aan het jagen, of weg is.
      ‘Het moet vast de pijn zijn,’ glimlacht Carlisle geruststellend naar zijn vrouw en mijn moeder. Hij richt zijn topaaskleurige ogen op mijn hand, die inmiddels niet meer dikker is geworden, maar nog niet aan het slinken is. Vervolgens flitsen de kalme ogen van mijn vader van mijn hand naar mijn ogen. ‘Zijn de medicijnen die ik je gegeven heb al aan het uitwerken?’
      Het is niet mijn hand, dat weet ik zeker, maar aangezien ik niet weet wat het wel is, lijkt het me makkelijk om het erop af te schuiven. ‘Ik denk het.’
      Ineens ben ik blij dat Edward weg is, zodat hij me niet weer kan verraden, zoals hij in Italië waagde.
      ‘Laten we dan maar snel foto’s maken,’ glimlacht mijn vader geruststellend. Hij legt zijn hand zachtjes op mijn rug en duwt me voorzichtig uit de omhelzing van mam. Inmiddels reageert mijn lichaam niet eens meer op de koudheid die mijn vaders hand uitstraalt.
      We lopen samen de trap op, mijn vader mijn tempo aanhoudend. Aandachtig bekijk ik mijn vader. Iedereen kan zien dat ik geadopteerd ben. Niet alleen kan ik hun perfectie niet matchen, maar ook onze verschijningen verschillen te veel. Zijn perfecte, gouden haren zijn het tegenovergestelde van mijn bruine, krullende. Van de hele familie lijk waarschijnlijk het meeste op Nessie, al valt haar perfectie niet met mij te vergelijken.
      Niet dat het me veel doet, niet meer. Inmiddels weet ik zelf ook wel dat perfectie niet alles is.
      ‘Perfectie is inderdaad niet alles,’ glimlacht mijn vader, zijn hand door mijn haar halend.