CHAPTIRE TREIZE

Valentina Emily DuPont

Bezweet word ik wakker. Mijn spieren branden alsof ik een marathon heb gelopen en mijn ademhaling is zo gejaagd dat het bijna zo zou lijken. Bij iedere ademhaling die ik gehaast probeer te maken klinkt er een hoge piep door de kamer en in paniek voel ik naar de kastjes waar ik altijd een extra inhalator heb voor gevallen zoals deze. Maar het enige wat nu gebeurt is dat ik in paniek alle laatjes uit het kastje trek en dat door mijn wilde gedoe het hele kastje zelfs omvalt. De glazen vaas met bloemen valt op de grond en ondanks dat het donker is, zie ik precies hoe de vaas eerst in barsten uitbreekt en hoe vervolgens kleine glasdeeltjes iedere kant op omhoog springen.
      Om het nog eens erger te maken begint Lupus te blaffen om alarm te slaan en met mijn handen grijp ik naar mijn keel, terwijl ik probeer te schreeuwen dat Lupus weg moet blijven van het glas, voordat hij zijn poten bezeert.
      Precies op dat moment wordt mijn kamerdeur ruw opengegooid, alsof er nog niet genoeg lawaai ontstaan is om drie uur in de ochtend, en wordt mijn lamp aangeknipt.
      Ik zou wat moeten zien, maar steeds grotere vlekken dansen voor mijn ogen, mijn zicht ontnemend. Ik kan nog net zien hoe mijn zus versteend in de deuropening staat. Haar ogen zijn rooddoorlopen, maar te geschrokken om leeg te zijn. Ik wacht tot het moment dat ze schreeuwt dat ik normaal moet doen en moet stoppen met mijn aanstelleritis, maar het enige wat ze doet is keihard onze moeder roepen.
      Met de seconde voel ik me ellendiger worden en ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Nog nooit heb ik een aanval zoals deze gehad, zelfs niet toen ik in het ziekenhuis belandde. Toen kon ik mezelf op z’n minst rustig maken, maar nu zie ik iedere keer als ik mijn ogen sluit het dode meisje en het grijnzende gestalte, waardoor ik mezelf niet rustig kan maken.
      Als een razende komt mijn moeder de kamer binnengestormd. Ik zie mijn medicijnen al in haar hand, alsof ze het al aanvoelde en zonder ook maar kik te geven loopt ze dwars door het glas heen. Ze zet mijn medicijnen aan mijn mond en dwingt me om adem te halen. En nog een keer… en nog een keer… en nog een keer.
      In een waas zie ik hoe ze Crystal een duw geeft om haar wakker te schudden en haar de opdracht geeft om een ambulance te bellen, terwijl ze ondertussen mijn lichaam recht op probeer te zetten en geruststellend door mijn bezwete haren probeert te strijken.
      Vaag voel ik een gewicht op mijn benen, maar alles draait en het is te wazig om de vertrouwde ogen van mijn viervoeter te zien.
      Continu zit ik op de grens van bewustzijn en bewusteloos raken, maar als de bekende blauwe zwaailichten mijn kamer binnen dringen en ik zware voetstappen de trap op hoor komen durf ik los te laten en me over te geven aan het zwarte, wetende dat in goede handen ben.