CHAPTIRE DOUZE

Valentina Emily DuPont

Ik sta in een veld. In een enorm, uitgestrekt veld. Overal waar ik kijk zie ik het puurste groen, in de heuvels en valleien. Tussen de grassprietjes zijn felle bloemen en minder felle bloemen, maar allemaal oogverblindend. Ik zie in één oogopslag misschien wel twintig verschillende soorten bloemen waar ik mee omringd ben. En misschien ook wel tien verschillende bomen. Wilgen, met bladeren die het water raken van de enige rivier die door dit landschap lijkt te stromen en sakura’s, die bij elke bries van de wind hun roze blaadjes laten loslaten.
      Des te langer ik in het landschap staar, des te meer dingen me opvallen. Het geritsel van kleine knaagdieren die zich in de bosjes hebben verstopt. Het gezang van de vogeltjes die zich in de hoogste takken van de bomen verbergen. En zelfs hier en daar een snuit van vossen, katten en wilde honden.
      Dan hoor ik ineens kinderlijk gelach van achter me en met een glimlach draai ik me om. Ik heb altijd van kinderen gehouden en hun uitgaande karakters. Zelfs de kinderen die het meest verlegen zijn hebben altijd wel een verhaal om te vertellen.
      Maar als ik het kind zie, schrik ik. Het is een jong meisje, zoals ik al verwacht had, maar het meisje komt me zo bekend voor dat mijn hart een slag overslaat. Haar blonde haren, netjes verdeeld in twee staartjes, die mee bewegen op de maat waarop ze huppelt. Haar ogen, een mengelmoes van blauwgrijs en groen, twinkelen met kinderlijk plezier dat over de jaren, zodra je ouder wordt, vervaagd, maar nooit helemaal verdwijnt.
      De rok van haar jurk danst vrolijk om haar heen, iedere keer dat ze knielt om de mooiste bloem voorzichtig uit de grond te trekken, om het vervolgens in haar gevlochten mandje te stoppen.
      Het is duidelijk wie het jonge meisje moet voorstellen. Ik, precies tien jaar geleden. Maar wat niet duidelijk is, is wat het duistere figuur achter haar doet. Iedere keer dat het meisje knielt, komt het gestalte dichterbij het onschuldige kind. Eerst is hij in de verte, maar dan is hij tien meter van haar verwijderd. Vijf meter. Twee meter. Een meter.
      Bij iedere stap wordt het gestalte duidelijk. Ondanks dat het hele ding zwart is, kan je toch zijn ogen onderscheiden. Die zijn zwarter dan de rest van zijn lichaam, zwarter dan zwart, en gericht met een moordlustige vlam op het onschuldige kind dat op dat moment een tulp uit de grond plukt.
      Ik wil schreeuwen, maar ik ben aan de grond genageld. Ik kan niets doen, het meisje niet waarschuwen om weg te rennen, niets, en ik voel me ontzettend hulpeloos.
      Maar dan, kijkt het gestalte me aan. Zijn ogen ontmoeten de mijne en hetzelfde moment nog voel ik hoe alle zuurstof uit mijn longen word gezogen. Het gevoel is naarder en akeliger dan wanneer de onzichtbare vuist mijn luchtwegen dichtknijpt en ik wil niets liever dan wegrennen, ondanks dat het jonge meisje, ik, dan verloren ben. Ik probeer naar adem te happen, maar het heeft het tegenovergestelde effect. Het lijkt voor een seconde wel alsof de zwarte gestalte lijkt te glimlachen.
      Juist op het moment dat ik denk dat ik gedaan ben, voel ik een gloeiendhete sensatie in de toppen van mijn vingers en tenen ontstaan en hoe warmer mijn lichaam wordt, hoe krachtiger ik mezelf voel worden. Ik merk dat ik niet eens meer snak naar zuurstof. Het lijkt wel alsof zuurstof een te grote zwakheid is voor mijn kracht en dat ik het daarom niet nodig lijk te hebben.
      Instinctief beweeg ik mijn uitgestrekte armen met platte handen voor mijn gezicht, maar de felheid die van mijn huid straalt zorgt ervoor dat ik verblind raak en als ik opnieuw naar het gestalte kijk, zie ik dat hij gebruik maakt van mijn moment van mijn afleiding en met één vinger, nee, klauw raakt hij het kind aan.
      Ik houd mijn adem in en wacht af. Een moment later zakt het kind door haar knieën, de bloemen in haar mandje verspreid gevallen rond haar bleke gezicht.