CHAPTIRE DIX

Valentina Emily DuPont

Het is altijd verrassend hoe snel ik de toiletten op een nieuwe plek weet te vinden. Misschien komt het doordat ik me negen van de tien keer verstop op de wc’s als ik een aanval krijg, of als ik in paniek raak.
      Nog steeds van slag zit ik op de wc’s, net zoals een kwartier geleden. Ik kan mezelf niet helpen om te denken aan Seth. Ik wil niet weten wat hij en zijn vrienden nu van me denken. Ze denken waarschijnlijk dat ik een complete freakshow ben en als ze dat denken dan zitten ze er niet eens zo ver naast.
      Een gevoel van teleurstelling overspoelt me. Volgens mij is er niemand in de hele wereld die ooit zo’n slechte en ongemakkelijke eerste dag heeft gehad als ik. En ondanks dat ik me pas een paar uur op deze school bevind, voelde het in die tijd wel alsof ik vrienden aan het maken was. Dat kan ik nu natuurlijk wel vergeten.
      Alleen als ik al denk aan de overweldigende hitte die door mijn lichaam stroomde en de kracht die door mijn aderen leek te vloeien, voel ik me ongemakkelijk. Dat zou niet mogelijk moeten zijn. En weet je wat ook niet mogelijk zou moeten zijn? Een mens die binnen een paar seconden zijn oogkleur van groen naar kastanjebruin kan veranderen. Of misschien heb ik me dat wel verbeeld? Net zoals de rest van het hele voorval.
      Maar alles in mijn hoofd schreeuwt van niet en dat er dingen zijn gebeurd die niet te verklaren zijn. La Push heeft sowieso al een raar sfeertje, maar dit slaat alles. Althans, dat denk ik.
      Opnieuw grijp ik naar mijn inhalator en neem ik een teug aan medicijnen.
      ‘Emmy, ben je hier?’ vraagt een zachte stem. De stem klinkt kinderlijk, maar met een ruwe rand en een diepte die een kind van zijn leeftijd niet zou moeten bezitten. Ook is de stem verzonken in bezorgdheid en mijn hart maakt een sprongetje van zenuwen.
      Ik twijfel om net te doen alsof ik hier niet ben, maar een verradende snik heeft me al verraden.
      Ik veeg de tranen die onopgemerkt over mijn wangen hebben gerold weg en haal de wc-deur van zijn vergrendeling.
      ‘Ik dacht dat ik dit een meisjestoilet was,’ zeg ik met een geforceerde, speelse glimlach op mijn gezicht.
      Seth rolt met zijn ogen. ‘Alsof ik hier nog nooit eerder ben geweest.’
      Ik trek mijn wenkbrauwen vragend op en sla mijn armen grijnzend over elkaar heen. Dit moet interessant worden.
      Seth, die nu pas zijn woorden herhaalt, kleurt ineens een diep rode kleur en onwillig bedenk ik me dat hij er zo ongelofelijk schattig uitziet. ‘Ik… uh… bedoel… ik heb een zus en ik heb weleens in noodsituaties….uh…’
      ‘Aha, Seth, dat zeggen ze allemaal,’ grijns ik speels. Het lijkt wel alsof ik compleet ben vergeten hoe geschrokken en in paniek ik een paar momenten geleden nog was.
      Seth, die blijkbaar denkt dat ik serieus ben, legt zijn hand ongemakkelijk in zijn nek en zoekt stotterend naar woorden. Voor even lijkt het alsof zelfs zijn enthousiasme hem niet kan redden en dus besluit ik hem maar uit zijn lijden te verlossen.
      Ik zet een stap naar voren en geef hem een vriendelijke stoot tegen zijn arm, iets wat ik nog nooit heb gedaan bij een jongen en iets wat ik waarschijnlijk ook niet meer bij Seth ga doen, want buiten het feit dat de jongen onmenselijk warm is, lijkt hij ook nog eens van ijzer gemaakt te zijn. Snel trek ik mijn gloeiende hand terug.
      ‘Ik maakte maar een grapje hoor, hulk,’ zeg ik lachend.
      Dit stelt Seth duidelijk gerust en hij glimlacht oogverblindend. Misschien denkt hij toch nog niet dat ik een totale loser ben.

Omdat ik jarig ben, nog een cadeautje voor jullieeeee c: