CAPITOLO TRENTATRE

||Cara Roseanne Cullen

      ‘Niet om de sfeer te verpesten, maar je haar ziet er geweldig uit,’ glimlacht Alice tussendoor, terwijl ze het uitgezakte kunstwerk in mijn haar beschouwd.
      ‘Het was nog mooier,’ mompel ik onder mijn adem. ‘Alleen nu niet meer.’
      ‘Okay, ik heb genoeg gezien,’ spreekt mijn vader luid door me heen en ik vraag me af of hij expres zo hard praat zodat mijn laatste paar woorden niet meer hoorbaar zijn. Edward geeft me een bevestigend knikje en ik trek mijn wenkbrauwen vragend op.
      ‘Als jullie dan nu mij en Edward naar de troonzaal zouden willen begeleiden,’ zegt mijn vader met een vriendelijke stem.
      Ik vraag me af hoe mijn vader dat altijd volhoudt. Om altijd zo vriendelijk en de rust zelve te zijn. Het is iets dat ik waarschijnlijk nooit zou kunnen. Niet als mezelf in mensenvorm, maar waarschijnlijk ook niet in vampierenvorm, mocht ik ooit getransformeerd worden. En zelfs ook niet met eeuwen en eeuwen aan oefening, zoals mijn vader altijd beweert.
      Jane en Alec knikken en begeleiden mijn vader en broer van ons vandaan en in een fractie van een seconde zijn ze uit het zicht verdwenen met een snelheid die niet te volgen is met mijn menselijke ogen.
      Het volgende moment word ik omhelst in de sterke, koude armen van mijn moeder en hoewel ze de kracht van een vampier heeft, voelen haar armen fragiel aan en haar omhelzing breekbaar. Nu pas realiseer ik me hoe erg in heimwee had naar mijn moeders armen. Zo’n moederskindje.
      ‘Ik kon je toekomst haast niet volgen,’ mengt Alice zich in het moment. Ze heeft een frons op haar normaal gesproken o zo enthousiaste gezicht en ze bijt als een mens op haar lip. ‘Het was heel raar.’
      ‘Heb je enig idee waardoor het kan komen?’ vraag ik nieuwsgierig. Ik laat mijn moeder los en richt mijn blik op mijn drukste zus. Het verbaast me niets dat Rosalie niet is meegekomen. Als er iemand een hekel aan de Volturi heeft dan is zij het wel.
      ‘Samen met Carlisle en Edward heb ik wat theorieën besproken, maar in elke theorie zat wel een gat dat niet klopte,’ zegt Alice in gedachten verzonken. ‘Het zou misschien de afstand kunnen zijn, want het lijkt erop dat ik je toekomst nu zonder problemen kan volgen.’
      In gedachten verzonken spring ik van de balie en land ik naast mijn koffers soepel op mijn voeten. Ik weet hoe gestrest Alice kan raken als haar gave niet werkt zoals zij wilt dat het werkt en met een geruststellend glimlachje geef ik haar een knuffel.
      ‘Het maakt niet uit, want we gaan zo toch naar huis en dan kan ik niet eens duizenden kilometers van jullie verwijderd zijn.