CHAPTIRE NEUF

Valentina Emily DuPont

Na biologie en een gymles die ik nog niet mee hoefde te doen omdat ik nieuw ben – ik ga trouwens helemaal niet meedoen met gym, omdat gym en astma een slechte combinatie zijn - is het tijd voor pauze.
      Ik heb net een appel, een broodje en een flesje water op mijn dienblad gezet en ik wil mijn weg naar een leeg tafeltje in de hoek van de kantine maken, maar dan wordt mijn aandacht getrokken door een paar handen die wild heen en weer zwaaien. Mijn blik glijdt naar Seth, die maar al te enthousiast van zijn stoel op springt en op mij af rent, en een kleine glimlach ontstaat op mijn lippen.
      ‘Je kan gewoon bij ons komen zitten, hoor,’ zegt Seth met een oogverblinde glimlach. Alhoewel Seth het lichtjes brengt, lijkt het wel alsof hij serieus wilt dat ik bij hun kom zitten en niet dat hij gewoon aardig probeert te zijn voor de nieuweling.
      Mijn ogen gaan van Seth naar het drukke tafeltje waar verschillende spierbundels zitten die minstens twee keer zo lang en groot als mij zijn. Het is duidelijk dat ze wat ouder zijn dan Seth en hoewel Seth misschien iets kleiner is, kan je duidelijk zien dat het allemaal broeders zijn. Ik vraag me af wat er in het water van La Push zit.
      ‘Uhm, ja, is goed,’ antwoord ik stotterend. Ik probeer mijn verlegenheid te verbloemen door te glimlachen, maar het is nu eenmaal een feit dat ik niet zo goed weet hoe ik om moet gaan met mensen, laat staan nieuwe mensen waar ik eigenlijk wel een goede indruk op wil maken.
      ‘Okay, geweldig!’
      Seth legt zijn gloeiendhete hand op mijn onderrug en ik bijt zachtjes op mijn lip als hij me naar het tafeltje begeleid. Ondanks mijn zenuwen, voel ik toch de warmte van Seth die mijn lichaam binnen glijdt. Ik kan niet ontkennen dat het comfortabel is. Beter dan in de ochtend in ieder geval.
      ‘Volgens mij ken je iedereen al, behalve Cass,’ glimlacht Seth als we bij het tafeltje aankomen.
      Ik knik verlegen en kijk naar het meisje dat net op kijkt van het wiskundeboek waar ze geconcentreerd op was. Haar ogen ontmoeten de mijne en ik wil glimlachen, maar het lijkt wel alsof mijn spieren mijn bevelen negeren als ze mijn gezicht in een frons laten veranderen.
      Ik voel een golf van iets onbekends door mijn lichaam stromen en mijn vingertoppen voelen ineens brandend heet aan. Geschrokken laat ik het dienblad vallen, precies op het moment dat het meisje, Cass, kreunend haar hoofd op de tafel laat vallen. Ze grijpt met haar handen naar haar haar en met iedere kreun die ze laat horen, voel ik hoe verder de warmte zich in mijn lichaam verspreid.
      Ik wil weg rennen, geschrokken en in paniek, maar ik ben genageld aan de grond en het enige wat ik kan doen is Cass aanstaren, alsof mijn ogen letterlijk op haar vast geplakt zijn.
      Dan kijkt ze me ineens aan. Haar nog eerdere groene ogen hebben plaatsgemaakt voor kastanjebruine en de schrik die ik beleef is groter dan wat dan ook. Sinds wanneer kan iemand zo snel van oogkleur veranderen? Abrupt verdwijnt de hitte uit mijn lichaam, een spoor van extreme vermoeidheid achter latend. De beduchte onzichtbare hand verstevigt zijn grip om mijn luchtwegen en in paniek voel ik in mijn zakken naar mijn medicijnen.
      Zodra ik mijn pufje in mijn handen heb, draai ik me abrupt om en begin ik uit de kantine te rennen. Het enige wat door mijn hoofd spookt is dat ik hier nu weg moet.